Instytut Matki i Dziecka
| |
| Data założenia | |
|---|---|
| Typ szpitala |
jednostka badawczo-rozwojowa |
| Państwo | |
| Adres |
ul. Kasprzaka 17a, |
| Dyrektor |
dr n. med. Tomasz Maciejewski |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′36,7680″N 20°58′12,8640″E/52,226880 20,970240
| |
| Strona internetowa | |
Instytut Matki i Dziecka – szpital w Warszawie położony na Woli. Ma status jednostki badawczo-rozwojowej Ministerstwa Zdrowia.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Placówka powstała w 1948 na wniosek ministra zdrowia. Celem jej powołania była ochrona zdrowia matki i dziecka w oparciu o placówkę naukowo-badawczą, rozwiązującą te zagadnienia w skali krajowej. Otwarcie placówki miało miejsce 5 sierpnia 1948[1].
W 1951 ogłoszono statut Instytutu[2]
Opis[edytuj | edytuj kod]
Instytut prowadzi działalność leczniczo-usługową, naukowo-badawczą, opiniodawczą, edukacyjną i szkoleniową. Jako jedyna placówka w Polsce wykonuje badania diagnostyczne rzadkich schorzeń genetycznych (np. zespół łamliwego chromosomu X). Bierze udział m.in. w opracowywaniu norm bezpieczeństwa dla wyrobów przeznaczonych dla dzieci. Wydaje po polsku i po angielsku kwartalnik „Medycyna Wieku Rozwojowego” („Developmental Period Medicine”).
W jego skład wchodzi siedem klinik i 14 zakładów. Rocznie jego poradnie specjalistyczne przyjmują ponad 100 tys. pacjentów, zaś leczeniu szpitalnemu poddawanych jest 14 tys. dzieci.
Współpracuje m.in. z miesięcznikiem „Twoje Dziecko”. Z inicjatywy instytutu powstała reklama społeczna „Poród”. W 2006 r. po raz pierwszy wziął udział w warszawskim Festiwalu Nauki.
W 2013 roku Gazeta Wyborcza nagłośniła liczne przypadki nieprawidłowości w funkcjonowaniu instytutu, m.in. fikcyjne zatrudnianie specjalistów w celu spełnienia wymagań NFZ oraz preferowanie przez lekarzy tam zatrudnionych pacjentów kierowanych do swoich praktyk prywatnych kosztem pacjentów IMiD oczekujących w długich kolejkach[3][4]. Dyrektor IMiD określił artykuł jako „całkowicie nieobiektywny i zawierający nieprawdziwe informacje”[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Józef Kazimierski, Ryszard Kołodziejczyk, Żanna Kormanowa, Halina Rostkowska (red.): Dzieje Woli. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 715.
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 26, poz. 329.
- ↑ Iza Michalewicz, Maria Hortis-Dzierzbicka: Sygnalistka musi odejść. Gazeta Wyborcza, 2013.
- ↑ Iza Michalewicz: Dlaczego uwierzyliśmy zwolnionej lekarce?. Gazeta Wyborcza, 2013.
- ↑ Tomasz Maciejewski: Sprostowanie. Instytut Matki i Dziecka. [dostęp 2013-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-12)].
