Interpolacja Hermite’a

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Interpolacja Hermite’a – interpolacja umożliwiająca znalezienie wielomianu przybliżającego według wartości

na danych węzłach oraz na wartościach pochodnych na wybranych węzłach

Węzeł zadany bez pochodnej jest węzłem pojedynczym, a węzeł z danymi pochodnymi jest węzłem -krotnym.

Funkcja (czarny) i jej wielomian interpolacyjny (czerwony) obliczony na podstawie 5 danych węzłów podwójnych w przedziale wygenerowany dzięki programowi Mathematica

Algorytm[edytuj | edytuj kod]

Algorytm jest podobny jak przy interpolacji Newtona. Kolumnę wypełnia się wszystkimi wartościami węzłów (jeżeli węzeł jest -krotny, to umieszczamy go w tabeli razy).

Następnie dopisuje się do każdej kolumny kolejne różnice dzielone, z tym wyjątkiem, że przy węzłach -krotnych, gdzie, de facto, nie można obliczyć różnicy dzielonej, podstawia się wartości kolejnych pochodnych na węzłach podzielone przez silnię ze stopnia pochodnej. (W tabeli przedstawiony jest -krotny węzeł ).

Tabelę uzupełnia się do końca jak przy interpolacji Newtona, uznając ciągłe pochodne na węzłach wielokrotnych jako różnice dzielone rzędu drugiego.

Definiując jako wartości na przekątnej, gdzie to suma krotności węzłów, otrzymuje się wielomian:

gdzie przy czym każdy -krotny węzeł występuje razy.

Przykład[edytuj | edytuj kod]

Należy znaleźć wielomian interpolacyjny, przybliżający funkcję o zadanych węzłach dwukrotnych:

Zapisuje się wartości w tabeli:

Następnie w miejsce powtarzającego się węzła wstawia się wartości pochodnej, a w pozostałe miejsca (w tym przypadku jedno) wstawia się odpowiednią różnicę dzieloną:

Następnie uzupełnia się do końca tabelę:

Zatem otrzymuje się wielomian:

Łatwo sprawdzić, że interpoluje on dane punkty:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]