Ion Antonescu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ion Antonescu
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko Ion Victor Antonescu
Data i miejsce urodzenia 15 czerwca 1882
Pitești
Data i miejsce śmierci 1 czerwca 1946
Jilava
Premier Rumunii
Okres od 5 września 1940
do 23 sierpnia 1944
Przynależność polityczna Ruch Legionowy / bezpartyjny
Poprzednik Ion Gigurtu
Następca Constantin Sănătescu
Conducător Rumunii
Okres od 5 września 1940
do 23 sierpnia 1944
Przynależność polityczna Ruch Legionowy / bezpartyjny
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Ion Antonescu i Corneliu Zelea Codreanu w 1935 roku
Marszałek Ion Antonescu i minister spraw zagranicznych III Rzeszy Joachim von Ribbentrop w czerwcu 1941 roku
Antonescu i gen. Erich von Manstein w 1942 roku

Ion Antonescu [iˈon antoˈnesku] (ur. 15 czerwca 1882 w Pitești, zm. 1 czerwca 1946 w Jilavie) – rumuński polityk i wojskowy. W latach 1940–1944 sprawował w Królestwie Rumunii funkcję premiera, faktycznie natomiast posiadał autorytarną władzę dyktatorską jako Conducător[1]. W latach 1937–1938, 1940–1941 oraz 1941–1942 minister wojny, w 1941 również minister spraw zagranicznych oraz minister kultury i spraw religijnych. Marszałek Rumuńskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził ze średniozamożnej rodziny mieszczańskiej, która od kilku pokoleń rozwijała tradycje wojskowe. Za namową ojca rozpoczął naukę w Szkole Wojskowej w Krajowie. W 1904 roku jako podporucznik rozpoczął regularną służbę w rumuńskiej armii. Był trudnym do okiełznania żołnierzem. Buntował się przeciwko rozkazom, miał indywidualistyczne zapędy. Zdradzał także upodobania do całkowitego podporządkowywania sobie podwładnych. Był jednak inteligentnym człowiekiem, sprawnym organizatorem i niewątpliwie posiadał zmysł dowódczy. Służył w kawalerii, a w latach 1911−1913 rozwijał swoje umiejętności w Wyższej Szkole Wojskowej[1]. Odznaczył się dużym zaangażowaniem w tłumienie chłopskich protestów, a podczas II wojny bałkańskiej pracował w sztabie. W czasie I wojny światowej sprawował przede wszystkim funkcje sztabowe. W 1918−1919 brał udział w stłumieniu rebelii chłopskiej w rejonie Gałacza oraz walce z Węgierską Republiką Rad. W pierwszej połowie lat 20. XX wieku wyjeżdżał z licznymi misjami dyplomatycznymi, w tym do Wielkiej Brytanii i Francji, obejmując stanowiska attache wojskowego[1]. Od 1928 roku pracował w rumuńskim Sztabie Generalnym, a w 1933 roku został jego szefem. Już rok później zmuszony był ustąpić ze stanowiska, bowiem jego koncepcje dotyczące rozbudowy i reorganizacji armii nie zostały zaakceptowane przez ministra obrony. Co więcej, popadł w konflikt z królem Karolem II. Antonescu zainteresowały się rumuńskie służby wewnętrzne. Niechęć do króla sprowokowała wojskowego do silnego zaangażowania w politykę. Nawiązał on ścisłą współpracę ze skrajnie prawicowymi ugrupowaniami, które w 1937 roku uzyskały duże poparcie w wyborach parlamentarnych. Antonescu został mianowany ministrem obrony w rządzie Octaviana Goga. Następnie rozpoczął szeroko zakrojone przygotowania do ewentualnej wojny z Bułgarią, starając się zabezpieczyć kraj na wypadek konfliktu. Nie ma zbieżności co do ówczesnych poglądów wojskowego na sprawy polityki zagranicznej. Można jednak domniemywać, że już wtedy sympatyzował z Włochami i Niemcami. Linia programowa obydwu ruchów polityczno-społecznych była w dużej mierze zgodna z jego poglądami[1].

5 września 1940 roku został powołany przez króla Karola II na stanowisko premiera. Po objęciu funkcji zmusił 6 września 1940 roku króla do abdykacji na rzecz dziewiętnastoletniego syna Michała I, sam zaś ogłosił siebie conducatorem („wodzem”), przejął faktyczną władzę dyktatorską i pozwolił III Rzeszy na wprowadzenie wojsk do Rumunii[2]. Władzę sprawował przy pomocy faszystowskiej Żelaznej Gwardii.

23 listopada 1940 roku Antonescu podpisał układ o dołączeniu Rumunii do paktu trzech. W styczniu 1941 r. stłumił pucz Żelaznej Gwardii. W czerwcu podczas spotkania z Adolfem Hitlerem powiedział, że armia rumuńska jest gotowa wziąć udział w walkach na froncie wschodnim. Liczył, że dzięki obecności w obozie zwycięzców (jakimi miały być państwa Osi) Rumunia odzyska Besarabię i północną Bukowinę, które utraciła na rzecz ZSRR po ultimatum sowieckim 26 czerwca 1940 roku. Wypełniając swe zobowiązania w sojuszu z Niemcami, rozpoczął w 1941 roku wojnę z ZSRR. Podczas jego rządów tysiące Żydów z Besarabii i Bukowiny zostało deportowanych do Transnistrii, gdzie urządzono obozy śmierci. Większość Żydów, którzy znaleźli się w tych obozach, nie przeżyło wojny. W okresie rządów Antonescu w Rumunii zginęło od 280 tysięcy do 380 tysięcy Żydów[3]. Gdy 12 kwietnia 1944 roku dotarła do niego propozycja sowiecka dotycząca zaprzestania działań wojennych, pozostawił ją bez odpowiedzi.

20 sierpnia 1944 roku Armia Czerwona rozpoczęła ofensywę przeciwko wojskom rumuńskim i niemieckim nad Dniestrem dokonując głębokiego przełamania frontu, okrążając w okolicy Kiszyniowa 20 dywizji niemieckich i prąc w głąb kraju. Po klęsce rumuńskiej 4 Armii 23 sierpnia 1944 roku król Michał I próbował przekonać Antonescu do ogłoszenia zawieszenia broni. Gdy dyktator odmówił, został aresztowany i uwięziony, a sformowany przez króla rząd wydał rozkaz przerwania walk z Armią Czerwoną, zaś 25 sierpnia 1944 roku wypowiedział wojnę III Rzeszy. Na żądanie Józefa Stalina niedawny conducator został przekazany Sowietom i 3 września przewieziony do Moskwy. Jego proces rozpoczął się jednak w Bukareszcie 6 maja 1946 roku. Został skazany na karę śmierci i rozstrzelany. Wyrok wykonano 1 czerwca 1946 roku.

Antonescu pośmiertnie[edytuj | edytuj kod]

Został częściowo zrehabilitowany przez Nicolae Ceaușescu, co było zgodne z nacjonalizmem i antyradzieckością Ceaușescu. Antonescu postrzegany był przez ówczesnych komunistów jako patriota, który popełnił szereg błędów, lecz nie jako zdrajca[4]. Po upadku komunizmu w Rumunii wśród społeczeństwa wzrosła sympatia do byłego przywódcy[5].

5 grudnia 2006 roku sąd apelacyjny w Bukareszcie wydał wyrok, w którym częściowo zwolnił marszałka Iona Antonescu z odpowiedzialności za sojusz z nazistowskimi Niemcami w wojnie ze Związkiem Radzieckim. Jego oraz innych członków ówczesnego rumuńskiego rządu uznano za niewinnych zbrodni przeciwko pokojowi, ponieważ według opinii sądu wojna rumuńsko-radziecka była „zapobiegawcza i obronna” oraz „prawnie usprawiedliwiona”. „Wojna o wyzwolenie Besarabii i północnej Bukowiny” została uznana za uprawnioną w okresie od 22 czerwca 1941 roku aż do „usunięcia radzieckiego zagrożenia militarnego”[6]. W maju 2008 roku rumuński sąd najwyższy uchylił jednak powyższą decyzję[7]. Informacja o częściowej rehabilitacji prawnej marszałka Antonescu, jako próba przepisania historii, wzbudziła wcześniej protesty w Mołdawii i Rosji[8].

W 2019 roku dziesięć rumuńskich ulic nosiło imię Iona Antonescu (znajdują się one między innymi w Konstancy, Bechecie i Rymniku)[9]. W Sărmașu znajduje się jego popiersie[10][11].

W plebiscycie 100 najwybitniejszych Rumunów zorganizowanym przez Televiziunea Română zajął 6. miejsce[12][13].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Biografia Ion Antonescu - postacie II wojny światowej, www.sww.w.szu.pl [dostęp 2020-12-31].
  2. ↑ Kevin Coogan: Dreamer of the Day: Francis Parker Yockey and the Postwar Fascist International Autonomedia, 1999, ​ISBN 1-57027-039-2​; Radu Ioanid: The Sword of the Archangel, Columbia University Press, 1990, ​ISBN 0-88033-189-5​; Radu Ioanid: „The Sacralised Politics of the Romanian Iron Guard,” en Totalitarian Movements & Political Religions, Volume 5, Number 3 (Winter 2004), págs. 419-453. Nicholas M. Nagy-Talavera: The Green Shirts and the Others: A History of Fascism in Hungary and Rumania. Hoover Institution Press, 1970. Hans Rogger y Eugen Weber, University of California Press; del mismo: „The Men of the Archangel” Eugen Weber (ed.), en International Fascism: New Thoughts and Approaches, Sage Publications, 1979, ​ISBN 0-8039-9842-2​ y ​ISBN 0-8039-9843-0​ [Pbk]; Stanley G. Payne Fascism: Comparison and Definition s. 115–118, University of Wisconsin Press, 1980, ​ISBN 0-299-08060-9​; Fascism (Oxford Readers) editado por Roger Griffin, Part III, A., xi. „Romania”, pg 219-222 Oxford University Press, 1995, ​ISBN 0-19-289249-5​; Alexander E. Ronnett: The Legionary Movement, Loyola University Press, 1974 (la segunda edición se publicó como Romanian Nationalism: The Legionary Movement, Romanian-American National Congress, 1995, ​ISBN 0-8294-0232-2​); Horia Sima: The History of the Legionary Movement, Legionary Press, 1995, ​ISBN 1-899627-01-4​; Michel Sturdza: The suicide of Europe: Memoirs of Prince Michael Sturdza, American Opinion Books, 1968, ​ISBN 0-88279-214-8​; Leon Volovici: Nationalist Ideology and Antisemitism: The Case of Romanian Intellectuals in the 1930s, Pergamon Press, Oxford, 1991; Eugen Weber (1965): «Romania»; en The European Right: A Historical Profile.
  3. ↑ „Moldova critică reabilitarea parţială a lui Antonescu”, BBC Romanian edition.
  4. ↑ Katherine Verdery, National Ideology Under Socialism: Identity and Cultural Politics in Ceauşescu’s Romania,s. 352, University of California Press, Berkeley, 1991, ​ISBN 0-520-20358-5​.
  5. ↑ Biserica lui Antonescu, jurnalul.ro [dostęp 2020-12-31].
  6. ↑ Razboiul anti-URSS a fost legitim: ZIUA, www.ziua.ro [dostęp 2021-05-03].
  7. ↑ Reabilitarea numelui mareşalului Antonescu, respinsă, Mediafax.ro [dostęp 2021-05-03] (rum.).
  8. ↑ Rusia il considera pe Antonescu criminal de razboi, 9AM [dostęp 2021-05-08] (ang.).
  9. ↑ In tara cu noua strazi care poarta numele lui Antonescu, Guvernul tace o saptamana in cazul distrugerii cimitirului evreiesc din Husi, Ziare.com [dostęp 2020-12-31] (rum.).
  10. ↑ Lev GolinkinJanuary 26, 2021, Nazi collaborator monuments around the world, The Forward [dostęp 2021-05-03] (ang.).!!!
  11. ↑ Cum încalcă legea autoritățile, minimalizând rolul criminalilor de război din România anilor '40, G4Media.ro, 22 lutego 2021 [dostęp 2021-05-03] (rum.).
  12. ↑ Domnitorii domina topul celor mai mari 10 romani - Arhiva noiembrie 2007 - HotNews.ro, www.hotnews.ro, 8 lipca 2006 [dostęp 2021-05-04] (rum.).
  13. ↑ TVR - Mari romani, Top 10, jurnalul.ro [dostęp 2021-05-04].
Premierzy Rumunii
Księstwo Rumunii
Królestwo Rumunii
Rumuńska Republika Ludowa
Socjalistyczna Republika Rumunii
Republika Rumunii

Rumunia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ion_Antonescu&oldid=63248654”