Ippolito Desideri

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ippolito Desideri (ur. 20 lub 21 grudnia 1684 w Pistoi[1] zm. 14 kwietnia 1733 w Rzymie[2]) – włoski misjonarz, jezuita, jeden z pierwszych europejskich badaczy kultury tybetańskiej i buddyzmu tybetańskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był szóstym dzieckiem Iacopo Desideriego i Marii Maddaleny Cappellini. Wcześnie (15 kwietnia 1687) stracił matkę[3]. Kształcił się początkowo w szkole jezuickiej w rodzinnym mieście. W 1700 udał się do Rzymu i wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1702 złożył śluby i podjął studia w Kolegium Rzymskim. W 1712 złożył na ręce generała zakonu Tamburiniego prośbę o skierowanie na misje w Indiach. Została ona rozpatrzona pozytywnie. W 1713 Desideri znalazł się na Goa, stamtąd udał się do Delhi. W 1714 spotkał ojca Emanuela Freyre'a i wraz z nim postanowił przedostać się do Lhasy. Po trwającej niespełna dwa lata podróży przez Kaszmir, Ladakh i Caparang, 16 marca, 17 lub 18 marca 1716 zakonnicy dotarli do tybetańskiej stolicy[4]. Freyre po około tygodniu udał się w drogę powrotną, natomiast Desideri rozpoczął aktywną działalność misyjną.

Pozostawił między innymi traktaty apologetyczne w języku tybetańskim[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jesuit on the roof of the world: Ippolito Desideri's mission to eighteenth .... Books.google.pl. s. XV. [dostęp 2010-06-01]. (ang.).
  2. Jesuit on the roof of the world: Ippolito Desideri's mission to eighteenth .... Books.google.pl. s. XVI. [dostęp 2010-06-01]. (ang.).
  3. [https://web.archive.org/web/20110819142237/http://www.ippolito-desideri.net/BioDesideri/Bio.Des.ingl.pdf A Bridge Across Two Cultures Ippolito Desideri S.J. (1684-1733) A Brief Biography]. Ippolito-desideri.net. s. 9. [dostęp 2010-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 sierpnia 2011)]. (ang.).
  4. Siódmy Dalajlama. W: Glenn H. Mullin: Czternastu dalajlamów. Spadkobiercy oświeconej mądrości.. Elżbieta Smolarz (red.). Warszawa: Jacek Santorski& Co Agencja Wydawnicza, 2008, s. 320. ISBN 978-83-7554-010-9.
  5. Agata Bareja-Starzyńska: Klasyczny język tybetański. Warszawa: Dialog, 2002, s. 20. ISBN 83-88938-13-4.