Irina Dubrowina
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
chemiczka, nauczycielka |
| Odznaczenia | |
 
| |
.JPG)
Irina Andriejewna Dubrowina (ros. Ирина Андреевна Дубровина; ur. 3 listopada 1928 w Stalingradzie[1]) – rosyjska działaczka na rzecz badania dziejów i upamiętnienia ofiar stalinizmu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Latem 1942 ewakuowana ze Stalingradu do Baszkirii, gdzie spędziła resztę okresu wojennego[1]. Od 1947 r. mieszkała z rodziną w rejonie Workuty, gdzie podjęła zaoczne studia chemiczne w filii Uniwersytetu Leningradzkiego Od 1949 kontynuowała naukę w Leningradzie na studiach dziennych, kończąc je w 1953 r.[1] Ponieważ jej ojciec był w 1938 r. skazany na osiem lat łagru jako wróg ludu, po studiach otrzymała nakaz pracy w Kotłasie (w 1953 r.[2]), gdzie pracowała jako nauczycielka chemii, a potem wykładała w zaocznej filii instytutu kolejnictwa[3].
Na emeryturze zaczęła działać w organizacji Sowiest (była współzałożycielką, a następnie przewodniczącą Sowiesti w Kotłasie[1]), zajmującej się dokumentacją i badaniem represji stalinowskich na rosyjskiej europejskiej Północy, zwłaszcza w obwodzie archangielskim oraz upamiętnieniem ich ofiar[3][4] i będącą jedną z organizacji wchodzących w skład Memoriału[5]. Z inicjatywy Dubrowiny powstały pomniki w miejscach miejsc zesłań lub łagrów, m.in. w Kotłasie na cmentarzu Makaricha w Solwyczegodsku i Jareńsku[4], w tym około 10 pomników poświęconych polskim zesłańcom i łagiernikom[2]. Opublikowała szereg artykułów naukowych i popularyzatorskich poświęconych zesłaniom i łagrom w rejonie archangielskim[1].
11 stycznia 2013 nadano jej Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej „za zasługi w działalności dydaktycznej, organizacyjnej i naukowej”[6]; jest jedną z około 30 osób nagrodzonych tym krzyżem w Rosji (stan na 2013 r.[2]). Wcześniej, w 1996 r., otrzymała Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej[1].
W roku 2014 nakładem moskiewskiego wydawnictwa Wozwraszczienije ukazał się pod redakcją Iriny Dubrowiny tom wspomnień osób represjonowanych[7].
W roku 2015 nakładem wydawnictwa Izdatielskij Dom „Jug Siewiera” ukazał się pod redakcją Dubrowiny II tom wspomnień osób represjonowanych[8]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Biogram na stronie Wirtualnego Muzeum Gułagu.
- ↑ a b c Antipina J.: Награда за память. Dwińskaja Prawda, 5 marca, 2013 r
- ↑ a b Светлана АНТРОПОВА: „Жизнь и «Совесть» Ирины Дубровиной”. Вечерний Котлас, 31 X 2008 r. [1]
- ↑ a b Strona konsulatu RP w Petersburgu z informacją o nadaniu Irinie Dubrowinie Krzyża Oficerskiego OZRP [2]
- ↑ Strona struktury Memoriału. [dostęp 2013-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-28)].
- ↑ Monitor Polski Warszawa, dnia 7 maja 2013 r., Poz. 345 [isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid...?id=WMP20130000345...2] (nazwisko zapisane jako Dubrovina)
- ↑ Книга „Свидетельства из прошлого. Выпуск I”.
- ↑ Свидетельства из прошлого, собранные Ириной Дубровиной. Из архива Котласской общественной организации „Совесть”. Выпус [online], www.setbook.net [dostęp 2016-01-18].