Irynarch (Sinieokow-Andriejewski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Irynarch
Irinarch Sinieokow-Andriejewski
Arcybiskup permski
ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

13 września 1870/1871
Jekaterynosław

Data śmierci

1 marca 1933

Arcybiskup permski
Okres sprawowania

1930–1931

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia permska

Śluby zakonne

1910

Prezbiterat

11 sierpnia 1897

Chirotonia biskupia

16 lipca 1917

Irynarch, imię świeckie Irinarch Damianowicz Sinieokow-Andriejewski (ur. 1 września?/13 września 1870 lub 1871 w Jekaterynosławiu, zm. 1 marca 1933) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem szlachcica. W 1897 ukończył z tytułem kandydata nauk teologicznych Kijowską Akademię Duchowną. 11 sierpnia 1897 został wyświęcony na kapłana. Przez rok służył w cerkwi domowej aresztu w Jekaterynosławiu. Następnie od 1898 do 1899 był katechetą w Zakaukaskim Seminarium Nauczycielskim oraz w gimnazjum żeńskim w Gori, zaś przez kolejny rok służył w cerkwi Opieki Matki Bożej w Tyflisie. W latach 1900–1903 był katechetą w średniej szkole mechaniczno-technicznej w Aleksandrowsku, zaś do 1906 ponownie pracował w Gori na wcześniejszych stanowiskach. Od sierpnia do listopada 1906 służył w guberni saratowskiej, by wrócić następnie do Gori.

W 1910 złożył wieczyste śluby mnisze, zaś w 1911 otrzymał godność ihumena. Od 1911 do 1913 był inspektorem seminarium duchownego w Jakucku. W 1913 podniesiony do godności archimandryty. Do 1917 był rektorem seminarium duchownego w Symferopolu.

16 lipca 1917 miała miejsce jego chirotonia na biskupa bieriezowskiego, wikariusza eparchii tobolskiej. Od listopada 1918 do 1919 pełnił obowiązki locum tenens eparchii tobolskiej. W 1918 wziął udział w zjeździe hierarchów prawosławnych urzędujących na terenach pozostających pod kontrolą wojsk Białych. W 1919, w czasie odwrotu Białych do Semipałatyńska, opuścił Tobolsk i udał się do Irkucka, a następnie do Tiumeni. W Tobolsku ukrył relikwie św. Jana Tobolskiego[1]. Do 1925 nosił tytuł biskupa tiumeńskiego, wikariusza eparchii tobolskiej. W rzeczywistości w 1922 został uwięziony pod zarzutem ukrywania kosztowności monasteru w Tiumeni, zaś w 1924 przewieziony do Moskwy, a następnie skazany na siedem lat pozbawienia wolności. Zesłany do obwodu smoleńskiego, w 1924 został amnestionowany. W tym samym roku od września do grudnia był locum tenens eparchii podolskiej.

W latach 1925–1927 był biskupem wielkoustiuskim i ust´-wymskim. Zwalczał wpływy Żywej Cerkwi. Od marca do września 1927 przebywał na zsyłce we wsi Szajtanka. Następnie do 1928 zesłany do Krasnokokszajska. Do 1930 był locum tenens eparchii jakuckiej. W 1930 wyznaczony na arcybiskupa permskiego, pełnił urząd do aresztowania w roku następnym.

Skazany w 1932 na pięć lat łagru pod zarzutem uczestnictwa w „organizacji cerkiewno-monarchistycznej”, zmarł prawdopodobnie w 1933 w więzieniu. W 1990 zrehabilitowany.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. W. Busygin, B. Piwowarow, M. Sofronowa, Ioann [w:] Prawosławnaja Encikłopiedija. T. 23. Moskwa: 2010, s. 219–230. ISBN 978-5-89572-042-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]