Na mapach: 
50°43′54″N 21°16′30″E/50,731667 21,275000
50°43′54″N 21°16′30″E/50,731667 21,275000Iwaniska
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| |||
| |||
 Iwaniska – centrum miejscowości | |||
| Państwo |  Polska
| ||
| Województwo | świętokrzyskie | ||
| Powiat | opatowski | ||
| Gmina | Iwaniska | ||
| Liczba ludności (2011 (NSP)) | 1322[1] | ||
| Strefa numeracyjna | (+48) 15 | ||
| Kod pocztowy | 27-570 | ||
| Tablice rejestracyjne | TOP | ||
| SIMC | 0793673 | ||
Położenie na mapie gminy Iwaniska   Iwaniska | |||
Położenie na mapie Polski  Iwaniska | |||
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  Iwaniska | |||
Położenie na mapie powiatu opatowskiego  Iwaniska | |||
| 50°43′54″N 21°16′30″E/50,731667 21,275000
| |||
Iwaniska – dawne miasto, obecnie osada[2] w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim. Siedziba gminy Iwaniska. W latach 1403–1869 miasto.
Iwaniska uzyskały lokację miejską w 1403 roku, zdegradowane w 1869 roku[3]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie tarnobrzeskim.
Spis treści
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Iwaniska znajdują się 13 km na południowy zachód od Opatowa. Miejscowość położona jest nad rzeką Koprzywianką, na południowo-wschodnim krańcu Gór Świętokrzyskich. Na południe i południowy zachód od miejscowości rozciąga się Pasmo Iwaniskie tych gór.
Przez Iwaniska przebiega droga wojewódzka nr 757 z Opatowa do Stopnicy, a swój początek ma tu droga wojewódzka nr 758 do Koprzywnicy.
Około 2 km na południowy wschód od Iwanisk znajduje się miejscowość Ujazd z ruinami zamku Krzyżtopór.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza osada powstała tu na przełomie XIII i XIV w. W 1403 r. rodzina Zborowskich na gruntach wsi Onispówka założyła miasto. W tym samym roku okoliczna szlachta wystawiła tu kościół. Początkowo był on kościołem filialnym parafii w Ujeździe. Dopiero po zniszczeniu tamtejszego kościoła, kościół iwaniski stał się parafialnym. Początkowo miasto nosiło nazwę Unieszów lub Uneszów. Od połowy XV w. używana już była współczesna nazwa Iwaniska. W czasie reformacji miasto było ośrodkiem kalwinizmu. W 1552 r. odbył się tu kalwiński synod, z udziałem m.in. Jana Łaskiego. Kolejni właściciele wyjednali dla Iwanisk przywileje na odbywanie targów, a także 13 jarmarków rocznie. Miasto było ważnym ośrodkiem rzemieślniczym. Rozwijały się tu między innymi tak rzadkie specjalności jak złotnictwo, ludwisarstwo i mosiężnictwo. W 1578 r. w mieście było 44 rzemieślników, 19 gorzelników oraz 15 komorników.
W 1629 roku właścicielem miasta położonego w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego był Krzysztof Ossoliński[4].
W 1656 r. Iwaniska zostały splądrowane, a następnie doszczętnie spalone przez oddział kozaków Jerzego Rakoczego. Po tej klęsce miastu nie udało się już odzyskać dawnego znaczenia. W latach 1662–1663 Iwaniska miały zaledwie 50 domów i 416 mieszkańców. W 1674 r. liczba mieszkańców była jeszcze mniejsza i wynosiła 311 osób.
Iwaniska od Ossolińskich, przechodząc przez różne ręce stały się własnością rodziny Sołtyków. Według spisu z 1827 r. w mieście było 167 domów i 1088 mieszkańców. W 1869 r., po powstaniu styczniowym, Iwaniska utraciły prawa miejskie.
W 1914 r. doprowadzono do wsi linię wąskotorową z Bogorii. Stanowiła ona część Jędrzejowskiej Kolei Dojazdowej. W 1959 r. została ona zlikwidowana jako nierentowna.
Urodzeni w Iwaniskach[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Poniedzielski (1954) – poeta, autor tekstów piosenek, humorysta i twórca scenariuszy.
- Piotr Kaczorowski (1829-1891) – malarz polski. W roku 1845 wstąpił do szkoły sztuk pięknych w Warszawie, po czym wrócił w strony rodzinne i począł samodzielnie malować. Ponownie wraca do Warszawy w r. 1858 by poświęcić się restauracji obrazów religijnych i rodzajowych[5].
- Sławomir Berdychowski (1968-2016) żołnierz, pułkownik Wojsk Specjalnych
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Brama główna cmentarza wojennego w Iwaniskach na którym spoczywa ponad 4 000 żołnierzy armii radzieckiej poległych w walkach na przyczółku baranowsko-sandomierskim w latach 1944-1945.
- Neogotycki kościół parafialny pw. św. Katarzyny z początku XX wieku (wzniesiony na miejscu kościoła modrzewiowego ufundowanego przez Władysława Morsztyna w 1718 r., który spłonął w 1898 r.).
- Wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A-13 z 27.11.2007)[6].
- Cmentarz wojenny w Iwaniskach z okresu I i II wojny światowej (nr rej.: A.511 z 14.06.1988)[6].
- Stary cmentarz przykościelny z XV w., a także nowszy cmentarz z początku XIX wieku z kaplicą grobową rodziny Łempickich z 1833 r.
Sport[edytuj | edytuj kod]
W Iwaniskach, od 1996 roku, działa klub piłki nożnej, GKS Iwaniska, występujący obecnie (sezon 2019/20) w B klasie, będącej ósmą, pod względem ważności, klasą męskich ligowych rozgrywek piłkarskich w Polsce.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Cmentarz żydowski w Iwaniskach
- Iwaniska (stacja kolejowa)
- Parafia św. Katarzyny w Iwaniskach
- Przyczółek baranowsko-sandomierski
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bank danych lokalnych GUS. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-09].
- ↑ TERYT
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 34-35.
- ↑ Własność ziemska w powiecie sandomierskim w roku 1629, w:Przegląd Nauk Historycznych 2012, r. XI, Nr 2, s. 49.
- ↑ Encyklopedia powszechna z mapami i ilustracjami Orgelbranda t.8 repozytorium cyfrowe Cybra.
- ↑ a b Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie. 2018-09-30. s. 36. [dostęp 2015-11-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880.
- Miasta polskie w Tysiącleciu, przewodn. kom. red. Stanisław Pazyra, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław – Warszawa – Kraków, 1965-1967.
- Jarosław Swajdo, Przewodnik Świętokrzyskie, Wydawnictwo BOSZ, Olszanica 2008.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Gminy Iwaniska
- Historia Żydów w Iwaniskach na portalu Wirtualny Sztetl
- Iwaniska w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. III: Haag – Kępy. Warszawa 1882.
- Iwaniska w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo. Warszawa 1900.
- Iwaniska w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska. Warszawa 1902.
| |||||||||||||
| ||||||||||||||
|
