Iwanowo (rejon dokszycki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwanowo
Іванова
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

dokszycki

Sielsowiet

Parafianowo

Populacja
• liczba ludności


4
(2019)

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Iwanowo”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Iwanowo”
Ziemia54°51′02″N 27°29′28″E/54,850556 27,491111

Iwanowo (biał. Іванова; ros. Иваново) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie dokszyckim, w sielsowiecie Parafianowo.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym folwark a następnie zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie duniłowickim, od 1926 w powiecie dziśnieńskim, w gminie Parafianów[1].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 49 osób, 39 było wyznania rzymskokatolickiego a 10 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 6 budynków mieszkalnych[2]. W 1931 w 6 domach zamieszkiwało 50 osób[3].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Parafianowie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Dokszycach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Parafianowie[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 30.
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 22.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 563.