Jérôme d’Ambrosio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jérôme d’Ambrosio
Ilustracja
Jérôme d’Ambrosio (2012)
Państwo

 Belgia

Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1985
Etterbeek

Sezon 2013
Seria

Formuła 1 (kierowca testowy)

Zespół

Lotus F1 Team

Samochód

Lotus E21

Nr startowy

7/8

Partnerzy

Kimi Räikkönen
Romain Grosjean

Sukcesy

2003: Belgijska Formuła Renault 1.6 (mistrz)
2007: Międzynarodowa Formula Master (mistrz)

Jérôme d’Ambrosio (ur. 27 grudnia 1985 w Etterbeek) – belgijski kierowca wyścigowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początki kariery[edytuj | edytuj kod]

Belg karierę rozpoczął w roku 2000, od startów w kartingu. Największym sukcesem Jerome’a w tej kategorii, było zwycięstwo w prestiżowym wyścigu Monako Kart Cup, w sezonie 2000. W 2003 zadebiutował w Belgijskiej Formule Renault 1.6, w ekipie byłego kierowcy F1, Thierry Boutsena. Już w pierwszym sezonie startów sięgnął w niej po tytuł mistrzowski. W tym samym sezonie brał udział również w Formule König, którą zakończył na 4. miejscu.

Po dobrych wynikach, w mało jednak znaczących seriach, Jerome przeniósł się do bardziej prestiżowych serii z cyklu Formuły Renault – Europejskiej oraz Francuskiej Formuły Renault 2.0. Reprezentując ekipę Graff Racing, rywalizację w nich ukończył odpowiednio na 4. i 16. pozycji.

W 2005 d’Ambrosio kontynuował starty w europejskim cyklu, w zespole Euronova Racing. W klasyfikacji generalnej zajął 15. pozycję. Z tym samym zespołem brał udział również we włoskiej edycji (zarówno w głównym, jak i zimowym cyklu). W ciągu sezonu kilkakrotnie stanął w nich na podium, a w ostatecznej klasyfikacji zajął w nich odpowiednio 4. i 3. miejsce. Poza tym wystartował w jednej rundzie Włoskiej Formuły 3000, w klasie „Light”. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 6. pozycji.

W 2006 podpisał kontrakt z francuską ekipą Tech 1 Racing, na starty w World Series by Renault. W ciągu siedmiu wyścigów Belg nie zdobył jednak punktów i po rundzie we Włoszech opuścił francuską stajnię. W lipcu Jerome powrócił do włoskiego teamu Euronova Racing, biorąc udział w ostatnich pięciu weekendach wyścigowych Euroserii 3000. W ciągu dziesięciu wyścigów trzykrotnie stanął na podium, zajmując ostatecznie 5. miejsce.

W 2007 zaangażował się w nowo powstałą Międzynarodową Formułę Master, mającą na celu wyszukiwać młode talenty do serii GP2. Był to przełomowy sezon w karierze Belga, który dzięki bardzo dobrej i konsekwentnej jeździe, pewnie sięgnął po tytuł mistrzowski, odnosząc po drodze pięć zwycięstw.

GP2[edytuj | edytuj kod]

W ten też sposób otworzyła się dla niego droga do samego przedsionka Formuły 1 – GP2. Po pomyślnych testach z ekipą DAMS, został zakontraktowany, jako drugi kierowca francuskiej ekipy, u boku Japończyka Kamui'ego Kobayashi. Współpracę z zespołem rozpoczął od debiutującej Azjatyckiej GP2, która była rozgrywana w przerwie zimowej. W ciągu dziesięciu rund trzykrotnie zapunktował, z czego dwukrotnie stanął na podium. Ostatecznie ukończył ją na 11. miejscu w generalnej klasyfikacji. Przegrał jednak wewnętrzną rywalizację z protegowanym Toyoty.

W głównej serii role się odwróciły i to Jerome okazał się lepszy, pomimo iż początek sezonu był dla niego kompletnie nieudany. Dorobek przyzwoitych 21 punktów dał mu podobnie, jak w zimowej edycji, jedenaste miejsce w końcowej klasyfikacji.

Jérôme d’Ambrosio podczas wyścigu GP2 w Turcji w sezonie 2009

Na przełomie 2008 i 2009 ponownie brał udział z francuską ekipą w Azjatyckiej Serii GP2. Drugi rok startów okazał się dużo lepszy w wykonaniu Belga. Mimo iż nie zdołał wygrać żadnego wyścigu, był jednym z najrówniejszych kierowców, a dzięki fantastycznej postawie w ostatniej rundzie sezonu w Bahrajnie, gdzie zajął dwukrotnie 2. miejsce, rzutem na taśmę odebrał tytuł wicemistrzowski Hiszpanowi, Roldanowi Rodriguezowi, wyprzedzając go zaledwie jednym punktem (punkt ten zdobył dzięki uzysjaniu najszybszego okrążenia, w ostatnim wyścigu sezonu). Ponownie jednak przez słabszy początek sezonu, uległ swojemu partnerowi z zespołu, który zdobył tytuł.

Drugi rok startów w głównej edycji również okazał się lepszy, aniżeli jego partnera. W przeciwieństwie do poprzedniego sezonu, tym razem to w pierwszej połowie cyklu notował lepsze wyniki (trzy miejsca na podium w ciągu czterech startów). Nie był jednak w stanie walczyć o tytuł. Głównym powodem ponownie okazał się brak stabilnej formy ekipy DAMS. Nie zmieniło to jednak faktu, iż zajął w generalce wyższą, 9. pozycję, z dorobkiem 29 punktów.

Po braku udziału w zimowej edycji GP2, d’Ambrosio z nadziejami oczekiwał sezonu 2010. W wyniku przeciętnych i nierównych osiągów samochodu, Belg tylko pięć razy dojechał na punktowanej pozycji. Dodatkowo w wyniku politycznych spraw zespołu, został zastąpiony przez Francuza Romaina Grosjeana, w jednej rundzie, na niemieckim torze Hockenheimring (miało to na celu porównanie osiągów obu kierowców, względem Chińczyka Ho-Pin Tunga). Najlepiej zaprezentował się podczas niedzielnych zmagań, na ulicznym obiekcie w Monako, gdzie odniósł pierwsze zwycięstwo w karierze. Po raz drugi i ostatni na podium, w tym roku, stanął ponownie w niedzielę, na włoskim torze Monza, gdzie zajął drugie miejsce. W tym sezonie Jerome po raz pierwszy zdobył również pole position, a miało to miejsce na belgijskim obiekcie Circuit de Spa-Francorchamps (nie dojechał jednak do mety). Nie zmieniło to jednak faktu, iż był to nieudany sezon dla Belga, który w klasyfikacji generalnej zajął dopiero 12. lokatę.

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

2010: Renault[edytuj | edytuj kod]

Jérôme d’Ambrosio podczas pierwszego treningu do Grand Prix Japonii 2010

W sezonie 2010 był kierowcą testowym w zespole Renault F1[1].

20 września 2010, zespół Virgin Racing ogłosił podpisanie kontraktu z d’Ambrosio, który miał brać udział w piątkowych treningach[2]. Brał udział w sesjach treningowych przed Grand Prix Singapuru, Japonii, Korei Południowej, oraz Brazylii.

2011: Virgin[edytuj | edytuj kod]

Jérôme d’Ambrosio podczas przedsezonowych testów nowych bolidów na Sezon 2011

Od sezonu 2011 został kierowcą Marussia Virgin Racing. Jego zespołowym partnerem został Niemiec Timo Glock[3].

27 marca 2011, do wyścigu Grand Prix Australii inaugurującym sezon 2011 startował z 22 pozycji, którą uzyskał poprzedniego dnia w kwalifikacjach. Linię mety przekroczył na 14. miejscu, tracąc w stosunku do lidera cztery okrążenia[4].

Do wyścigu o Grand Prix Malezji rozegranym 10 kwietnia, startował z 22 miejsca startowego. Na 42 okrążeniu uderzył w krawężnik w wyniku czego wyłączeniu uległ silnik bolidu, a zawodnik nie ukończył wyścigu[5].

2012: Lotus[edytuj | edytuj kod]

Od początku tego sezonu pełni funkcję trzeciego kierowcy i kierowcy testowego zespołu Lotus. Podczas GP Włoch zastąpił zawieszonego na jeden wyścig Romaina Grosjeana[6].

Po Formule 1[edytuj | edytuj kod]

W 2014 roku Belg dołączył do stawki Blancpain Endurance Series, gdzie uplasował się na siedemnastej pozycji. Pod koniec sezonu podpisał kontrakt z ekipą Dragon Racing na starty w Formule E, gdzie trzykrotnie stawał na podium, a w Berlinie odniósł zwycięstwo. Z dorobkiem 113 punktów został sklasyfikowany na czwartej pozycji w końcowej klasyfikacji kierowców.

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

Sezon Zespół Samochód Pozycje startowe / w wyścigach
Silnik 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
2011 Australia Malezja Turcja Hiszpania Monako Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Korea Południowa Indie Brazylia
Rosja Marussia Virgin Racing Rosja Virgin
MVR-02
22 22 21 20 23 22 24 23 22 21 24 20 22 22 20 22 23 22 23
Wielka Brytania Cosworth
CA2011
14 989NU 20 20 20 15 14 22 17 18 19 17 989NU 18 21 20 16 989NU 19
2012 Australia Malezja Bahrajn Hiszpania Monako Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Korea Południowa Indie Stany Zjednoczone Brazylia
Wielka Brytania Lotus F1 Team Wielka Brytania Lotus
E20
995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 15 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995 -
Francja Renault
RS27 2,4l V8
995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 13 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995 -

GP2[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2008 DAMS Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Turcja
TUR
Turcja
TUR
Monako
MON
Monako
MON
Francja
FRA
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Hiszpania
VAL
Hiszpania
VAL
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
21 11
NU 15 NU NU 9 7 6 NU 9 12 NU 11 9 NU 5 2 8 2 7 6
2009 DAMS Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Monako
MON
Turcja
TUR
Turcja
TUR
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Hiszpania
VAL
Hiszpania
VAL
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Portugalia
POR
Portugalia
POR
29 9
3 3 6 2 NU 15 19 12 10 7 16 NU 9 4 NU NU 4 4 NU 10
2010 DAMS Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Monako
MON
Turcja
TUR
Turcja
TUR
Hiszpania
VAL
Hiszpania
VAL
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
21 12
NU 13 8 1 10 8 NU 8 11 11 6 NU NU NU 5 2 14 8

Azjatycka Seria GP2[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2008 DAMS Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Indonezja
IDN
Indonezja
IDN
Malezja
MAL
Malezja
MAL
Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
12 11
11 8 NU NU 3 NU 11 12 7 3
2008/2009 DAMS
CHN

CHN
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Katar
QAT
Katar
QAT
Malezja
MAL
Malezja
MAL
Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
36 2
9 5 7 2 3 5 7 NU DK 3 2

Formuła Renault 3.5[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2006 Tech 1 Racing Belgia
ZOL
Belgia
ZOL
Monako
MON
Turcja
TUR
Turcja
TUR
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Belgia
SFR
Belgia
SFR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Francja
FRA
Francja
FRA
Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
0 36
19 19† 12 14 22 16 19

Podsumowanie startów[edytuj | edytuj kod]

Sezon Seria Zespół Wyścigi PP Zwycięstwa Punkty Pozycja
2003 Belgijska Formuła Renault 1.6 Thierry Boutsen Racing 1
Formula König 240 4
2004 Francuska Formuła Renault Graff Racing 14 0 0 156 4
Europejska Formuła Renault 7 0 0 28 16
2005 Włoska Formuła Renault Euronova Racing 17 1 1 199 4
Włoska Formuła Renault (zimowa edycja) 2 ? 2 40 3
Europejska Formuła Renault 6 0 0 22 15
Włoska Formuła 3000 1 0 0 9 6
2006 Euroseria 3000 Euronova Racing 10 0 0 39 5
Formula Renault 3.5 Series Tech 1 Racing 7 0 0 0 NS
FIA GT Championship Gillet Vertigo Streiff (GT2) 1 0 0 0 NS
2007 Międzynarodowa Formuła Master Cram Competition 16 1 5 100 1
2008 Seria GP2 DAMS 20 0 0 21 11
Azjatycka Seria GP2 10 0 0 12 11
2008/2009 Azjatycka Seria GP2 DAMS 11 1 0 36 2
2009 Seria GP2 DAMS 20 0 0 29 9
2010 Seria GP2 DAMS 18 1 1 21 12
Formuła 1 Renault Kierowca testowy
Virgin Kierowca testowy
2011 Formuła 1 Marussia Virgin Racing 19 24
2012 Formuła 1 Lotus F1 Team 1 23
2013 Formuła 1 Lotus F1 Team Kierowca testowy
2014 Blancpain Endurance Series M-Sport Bentley 5 15 17
2014/2015 Formuła E Dragon Racing 11 1 113 4

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rafał Pawłowski: Tung, d’Ambrosio i Charouz testerami ekipy RenaultF1. f1ultra.pl, 2010-02-01. [dostęp 2010-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-04)]. (pol.).
  2. Marek Roczniak: D’Ambrosio będzie jeździł w piątki bolidem Virgin. f1wm.pl, 2010-09-20. [dostęp 2011-04-14]. (pol.).
  3. Marek Roczniak: D’Ambrosio podpisał kontrakt z Virgin na starty w sezonie 2011. f1wm.pl, 2010-12-21. [dostęp 2010-12-21]. (pol.).
  4. Qantas Australian Grand Prix 2011. f1wm.pl. [dostęp 2011-04-09]. (pol.).
  5. Qantas Australian Grand Prix 2011. f1wm.pl. [dostęp 2011-04-14]. (pol.).
  6. Paweł Zając: D’Ambrosio zastąpi Grosjeana na Monzy. f1wm.pl, 2012-09-04. [dostęp 2012-09-04]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]