Józef Bartoszek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Józef Bartoszek (ur. 18 marca 1940 w Zakopanem, zm. 10 grudnia 1997[1]) – polski lutnik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Lutnictwa uczył się początkowo w zakopiańskim Liceum Technik Plastycznych. Ukończył je z wyróżnieniem w 1959 i od razu rozpoczął pracę nauczyciela w Technikum Budowy Instrumentów Lutniczych w Nowym Targu, gdzie wykładał do 1975. W 1961 odbył praktykę lutniczą w pracowniach czeskich - był w tym zakresie stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki. Równolegle studiował w Studium Pedagogicznym dla Nauczycieli Szkół Zawodowych[2].

Od 1960 do 1965 wytwarzał przede wszystkim skrzypce dla dzieci i młodzieży. W drugim okresie (1965-1976) konstruował głównie kontrabasy, a od 1977 zajął się wyłącznie skrzypcami. W 1963 zdobył złoty medal dla najmłodszego finalisty Międzynarodowego Konkursu Kwartetów w belgijskim Liège. W latach 1962-1977 był uczestnikiem wszystkich Międzynarodowych Konkursów Lutniczych im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. W 1977 zdobył tam I i IV nagrodę. W 1979 zasiadał w jury I Ogólnopolskiego Konkursu Lutniczego im. Z. Szulca. W 1981 był jurorem VI Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. Henryka Wieniawskiego[2].

Od 1982 do 1990 przebywał w Austrii, gdzie zajmował się przede wszystkim działalnością konserwatorsko-korektorską. Od 1959 był członkiem Związku Polskich Artystów Lutników i pełnił tam funkcję wiceprezesa w latach 1976-1985 i 1988-1991[1].

Dokonania[edytuj | edytuj kod]

Wykonał w życiu ponad trzysta instrumentów: skrzypiec, a także altówek (55 sztuk), wiolonczel (50 sztuk) i kontrabasów (40 sztuk)[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Skrzypce w zbiorach polskich, Józef Bartoszek
  2. a b Anna Kucharska, Współczesna polska sztuka lutnicza, Wydawnictwo Pomorze, Bydgoszcz, 1989, s. 17, ISBN 83-7003-625-2