Józef Kotlarczyk

Józef Kotlarczyk
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1907 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	28 września 1959 ; Bydgoszcz
Wzrost	177 cm
Pozycja	napastnik, pomocnik
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
	Wisła Kraków (młodzież)
1952–1954	Gwardia/Polonia Bydgoszcz
1955–1958	Polonia Bydgoszcz
1958–1959	Pomorzanin Toruń
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Kotlarczyk (ur. 13 lutego 1907 w Krakowie, zm. 28 września 1959 w Bydgoszczy) – piłkarz, reprezentant Polski. Młodszy brat Jana Kotlarczyka, również piłkarza i reprezentanta.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Podobnie jak brat, wychowanek Nadwiślana (1922–1927). W Wiśle Kraków w latach 1927–1939 (dwanaście sezonów) rozegrał 244 mecze ligowe i strzelił 13 goli. Debiutował 16 czerwca 1927 w wyjazdowym meczu z Warszawianką (2:0), zaś pierwsze dwie bramki dla Wisły zdobył już trzy dni później, 19 czerwca 1927 w Toruniu przeciwko miejscowemu TKS (7:2). Ostatni mecz ligowy zagrał 20 sierpnia 1939, w wieku 32 lat i 188 dni. Rywalem tak jak ponad 12 lat wcześniej była Warszawianka (4:2). Jeśli chodzi o ostatnie trafienie Józefa Kotlarczyka, to padło ono 3 maja 1930 we Lwowie, w zremisowanym 2:2 meczu z Pogonią. W latach 1936–1939 był kapitanem Wisły, choć opaskę zdarzało mu się nosić już wcześniej, gdy nie mógł grać brat^[1].

30-krotny reprezentant Polski, grał również w kilku grach nieoficjalnych. Zadebiutował 26 października 1930 w meczu z Łotwą (6:0). W 1936 wystąpił na olimpiadzie w Berlinie. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery przez Henryka Martynę, w sezonie 1937 to Józef Kotlarczyk był kapitanem drużyny narodowej (1937). Ostatni mecz rozegrał 10 października 1937 przeciwko Łotwie (2:1).

Początkowo napastnik, później przez wiele lat grał jako pomocnik, zdarzały mu się też gry jako obrońca (sezon 1932). Jeden z najlepszych polskich piłkarzy, wraz z bratem stanowił o sile przedwojennej Wisły i reprezentacji. Swój talent wzbogacał walecznością i pracowitością na boisku. Reprezentował nowoczesny styl gry – ofensywny i bardzo agresywny.

Jako trener początkowo szkolił wiślacką młodzież. W 1952 rozpoczął pracę w II-ligowej Polonii Bydgoszcz. W premierowym sezonie zajął z drużyną 2. miejsce, ulegając – o punkt – jedynie lokalnemu rywalowi, Zawiszy. Dzięki temu, zespół prowadzony przez Kotlarczyka, w sezonie 1953 zachował jednak II-ligowy byt po reformie rozgrywek^[2]. Na koniec sezonu drużyna świętowała sukces – wygrywając rozgrywki i zdobywając awans do I ligi (razem z ŁKS Łódź). Pierwszy mecz Józefa Kotlarczyka jako trenera klubu ekstraklasy miał miejsce 14 marca 1954 – w Bydgoszczy gościł AKS Chorzów, który zwyciężył 1:0. W sezonie 1954 Polonia Bydgoszcz zajęła 9. miejsce w stawce 12 drużyn, co oznaczało utrzymanie. Posadę stracił jednak trener – zastąpiony przez Edwarda Drabińskiego. Pod wodzą nowego trenera Polonia jednak nie zachwycała, zdobywając w 11 meczach ledwie 8 punktów. Spowodowało to kolejną zmianę i powrót Kotlarczyka na trenerską ławkę. Nastąpił on 17 sierpnia 1955, a do Bydgoszczy przyjechała wówczas krakowska Wisła^[3]. W 11 meczach (jedno ze spotkań zostało powtórzone) Kotlarczyk zdobył 10 punktów. Na koniec sezonu Polonia zajęła 10. miejsce, utrzymując się w lidze.

Zmarł w Bydgoszczy. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera IX-3-26)^[4]^[5].

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwo Polski: 1927, 1928
Wicemistrzostwo Polski: 1930, 1931, 1936, 1939 (rozgrywki niedokończone)
III miejsce Mistrzostw Polski: 1929, 1933, 1934, 1938
30-krotny reprezentant Polski (1930–1937) – IV miejsce podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie (1936), zdobywca Pucharu Europy Środkowej Amatorów (1930)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Srebrny Krzyż Zasługi (17 stycznia 1939)^[6]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Po raz pierwszy jako kapitan Wisły Józef Kotlarczyk wystąpił 29 czerwca 1934 w meczu z Legią. Na "stałe" opaskę uzyskał 11 października 1936, rywalem była Warta.
↑ Spośród 40 drużyn w lidze pozostało jedynie 12, do tego dwaj spadkowicze z I ligi, Polonia Warszawa i ŁKS Łódź.
↑ Wisła wygrała 1:0 po bramce Zdzisława Mordarskiego.
↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2022-03-29] .
↑ Józef Kotlarczyk – Historia Wisły [online], historiawisly.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
↑ M.P. z 1939 r. nr 17, poz. 30 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Andrzej Gowarzewski, MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.
Andrzej Gowarzewski, MISTRZOSTWA POLSKI. MECZE * KLUBY * 1918–1939 (2), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.
Andrzej Gowarzewski, MISTRZOSTWA POLSKI. MECZE * KLUBY * 1945–1955 (4), Wydawnictwo GiA, Katowice 2018.

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] Po raz pierwszy jako kapitan Wisły Józef Kotlarczyk wystąpił 29 czerwca 1934 w meczu z Legią. Na "stałe" opaskę uzyskał 11 października 1936, rywalem była Warta.

[3] Spośród 40 drużyn w lidze pozostało jedynie 12, do tego dwaj spadkowicze z I ligi, Polonia Warszawa i ŁKS Łódź.

[4] Wisła wygrała 1:0 po bramce Zdzisława Mordarskiego.

[5] Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2022-03-29] .

[6] Józef Kotlarczyk – Historia Wisły [online], historiawisly.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).

[7] M.P. z 1939 r. nr 17, poz. 30 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]