Józef Stróżyk

Józef Stróżyk

kapitan
Data i miejsce urodzenia	1 września 1890 Drzeczkowo
Data i miejsce śmierci	21 września 1957 Bydgoszcz
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	55 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Józef Stróżyk (ur. 1 września 1890 w Drzeczkowie, zm. 21 września 1957 w Bydgoszczy) – żołnierz armii niemieckiej, Armii Wielkopolskiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Marii z Rzeźnik. Absolwent szkoły kupieckiej w Poznaniu. W 1914 wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej.

W marcu 1919 wstąpił do Wojsk Wielkopolskich i otrzymał przydział do 1 pułku Strzelców Wielkopolskich. Mianowany podporucznikiem, przejął dowodzenie plutonem telegraficznym. W czerwcu objął dowództwo 8. kompanii strzeleckiej, a w lipcu powrócił na stanowisko dowódcy plutonu telefonistów. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, a później w wojnie polsko-bolszewickiej. Pod Szaciłkami wyprowadził z okrążenia 8. kompanię, a podczas ofensywy na Mińsk pod silnym ogniem npla nawiązał łączność między pułkiem a 14 Wielkopolską Dywizją Piechoty rozbijając silne patrole bolszewickie i biorąc 20 jeńców. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie pozostał w służbie wojskowej w 55 pułku piechoty. W 1921 mianowany porucznikiem i wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii broni specjalnych. W 1922 jako oficer rezerwy został przydzielony do 55 pp. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 810. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty.

Początkowo pracował jako kupiec, a później wstąpił do Straży Celnej. W 1928 zwolniony, podjął pracę w Towarzystwie Naftowym „Limanowa“ w Poznaniu. W 1931 wybrany wójtem we Włoszakowicach. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościan. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”. 21 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia. Mieszkał wówczas w Lesznie przy ul. Kościańskiej 50.

Zmobilizowany w 1939, walczył w kampanii wrześniowej. W czasie walk został ciężko ranny podczas obrony Warszawy. Został uratowany przez jego córkę Bolesławę, która w szpitalu ujazdowskim uratowała swoje ciężko rannego Ojca spod gruzów zbombardowanego szpitala. Ojciec dzięki jej staraniom przeżył okupację oraz uniknął niewoli niemieckiej. Do końca wojny przebywał w Generalnym Gubernatorstwie na terenie Małopolski, pod zmienionym nazwiskiem.

Po wojnie od 1946 do 1957 roku był urzędnikiem PSS "Społem" w Bydgoszczy.

Zmarł w 21 września 1957 roku , w Bydgoszczy i tam został pochowany.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1010 – 13 maja 1921
• Krzyż Walecznych trzykrotnie

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Stefan Jasionek: Zarys historji wojennej 55-go poznańskiego pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.