Józef Targowski

Józef Targowski
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1883 ; Winiary, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	22 maja 1952 ; Sulejówek, Polska
	Chargé d’affaires RP w Japonii
Okres	od 7 kwietnia 1919; do 31 stycznia 1921
Poprzednik	funkcja utworzona
Następca	Otton Sas-Hubicki (chargé d’affaires)
	Senator III kadencji (II RP)
Okres	od 23 listopada 1930; do 10 lipca 1935
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem (SPN)
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Targowski (ur. 28 maja 1883 w Winiarach, zm. 22 maja 1952 w Sulejówku) – polski polityk i dyplomata, poseł na Sejm II kadencji i senator III kadencji w II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Był synem Juliusza Franciszka (1850–1929) i Ireny z Trzetrzewińskich, a wnukiem właściciela Rudy Kościelnej Józefa Targowskiego h. Rogala i Anny z Herniczków h. Kotwicz^[1]. Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie (1897–1901) i w latach 1902–1906 Wyższą Szkołę Rolniczą w Wiedniu. Podczas I wojny światowej był działaczem Centralnego Komitetu Obywatelskiego. W 1917 był członkiem Rady Departamentu Spraw Politycznych i Rady Komisji Rolnictwa Tymczasowej Rady Stanu^[2]. Mianowany członkiem Rady Stanu w 1918^[3]. Jesienią 1919 wyjechał na Daleki Wschód jako minister pełnomocny i wysoki komisarz RP na Syberię z misją rządu polskiego do walczącego z bolszewikami generała Aleksandra Kołczaka. Jednak nim dotarł na miejsce, armia Kołczaka została rozbita, a jej dowódca stracony przez bolszewików. Na Targowskiego spadł obowiązek otoczenia opieką Polaków uciekających z Syberii, bądź już wcześniej przebywających na Dalekim Wschodzie, oraz ich repatriacji. Współorganizował polskie placówki w Harbinie, Władywostoku i Chabarowsku.

W latach 1919–1921 był pierwszym oficjalnym przedstawicielem Polski w Japonii, z jednoczesną akredytacją w Chinach (polskie poselstwo w Tokio zostało podniesione do rangi ambasady w 1937).

W latach 1928–1930 był posłem na Sejm RP, a w latach 1930–1935 senatorem RP z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Należał do ugrupowania konserwatystów Stronnictwo Prawicy Narodowej, stanowiącego zinstytucjonalizowaną postać ruchu i myśli krakowskich Stańczyków. Był bliskim współpracownikiem innego konserwatywnego polityka, Janusza Radziwiłła.

Był prezesem oraz członkiem wielu towarzystw (m.in. prezesem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Japońskiej i członkiem polskiego Komitetu Organizacyjnego Unii Paneuropejskiej, opowiadającej się za ścisłą integracją europejską).

W jego pałacu w Czyżowie bywały wybitne osobistości ze świata kultury i polityki. W okresie międzywojennym odwiedzali Czyżów m.in. pisarze Władysław Reymont, Witold Gombrowicz i Ludwik Hieronim Morstin, malarze Władysław Skoczylas, Karol Frycz, Leon Wyczółkowski, i prezydenci RP Stanisław Wojciechowski i Ignacy Mościcki.

W okresie okupacji był przez kilka miesięcy więziony przez Gestapo. Po wojnie mieszkał z rodziną w Sulejówku, gdzie zarabiał na życie jako tłumacz. W tym czasie publikował w pismach katolickich („Tygodnik Powszechny”, „Dziś i Jutro”, „Słowo Powszechne”), głównie na tematy Azji Południowo-Wschodniej.

Był dwukrotnie żonaty: od 1908 z Koletą Descours (1888–1925), córką Kazimierza i Marii z Badenich, a od 1929 z Jadwigą Skibniewską (1906–1971), córką Zygmunta Skibniewskiego i Zofii z Kotkowskich.

Pochowany w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim (kwatera II-5-24,25)^[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złoty Krzyż Zasługi (15 marca 1939)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Aleksander Bastrzykowski, Monografia historyczna parafii Ruda Kościelna nad Kamienną, Ostrowiec 1947, s. 50–56.
↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221, 223.
↑ Monitor Polski Nr 57 z 26 kwietnia 1918, s. 1.
↑ Cmentarz Stare Powązki: WŁODZIMIERZ SKIBNIEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-14] .
↑ M.P. z 1939 r. nr 65, poz. 130 („za zasługi na polu pracy społecznej”).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ziemianie polscy XX wieku, Słownik biograficzny, cz. 6, Warszawa 2002, s. 184–187.

[1] Aleksander Bastrzykowski, Monografia historyczna parafii Ruda Kościelna nad Kamienną, Ostrowiec 1947, s. 50–56.

[2] Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221, 223.

[3] Monitor Polski Nr 57 z 26 kwietnia 1918, s. 1.

[4] Cmentarz Stare Powązki: WŁODZIMIERZ SKIBNIEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-14] .

[5] M.P. z 1939 r. nr 65, poz. 130 („za zasługi na polu pracy społecznej”).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]