Język bambara
| ||
| Obszar | Mali, Burkina Faso, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gwinea, Senegal, Gambia | |
| Liczba mówiących | około 2 700 000[1] | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki nigero-kongijskie *Języki mande **Język bambara | |
| Kody języka | ||
| ISO 639-1 | bm | |
| ISO 639-2 | bam | |
| ISO 639-3 | bam | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata | ||
Język bambara (bamanankan) – język nigero-kongijski z grupy mande, używany głównie na terytorium Republiki Mali. Liczba mówiących wynosi około 2,7 miliona, dalsze cztery miliony używają języka bambara jako języka wehikularnego.
Typowy szyk zdania dla języka bambara to SOV. Jest językiem tonalnym z zaledwie dwoma tonami: niskim/środkowym i wysokim. Najbliżej spokrewnionymi językami są diula i malinke, tworzące z językiem bambara kontinuum językowe. Maurice Delafosse sklasyfikował je jako jeden język, który nazwał mandingo.
W latach sześćdziesiątych XX wieku do zapisu bambara przystosowano alfabet łaciński z dodatkowymi znakami è oraz ò. Obecnie w to miejsce używane są litery ɛ i ɔ, a także ɲ zamiast ny i ŋ zamiast ng oraz nk.
Język ten ma własny alfabet zwany N’Ko (ߒߞߏ), utworzony na podstawie pisma arabskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gérard DUMESTRE: Grammaire fondamentale du bambara. KARTHALA, s. 0-424. ISBN 2-8111-3734-3.
- George L. Campbell: Compendium of the World's Languages, Volume 1. Londyn, Nowy Jork: Routlege, s. 159-161. ISBN 0-415-06978-5.
