Język banjar
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3,5 mln (2015) | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| Status oficjalny | |||||
| Ethnologue | 3 środek szerszej komunikacji↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| Kod ISO 639-3↗ | bjn | ||||
| IETF | bjn | ||||
| Glottolog | banj1241 | ||||
| Ethnologue | bjn | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język banjar, bandżar (bahasa Banjar) – język austronezyjski używany w południowej i wschodniej części wyspy Borneo (Kalimantan), gdzie służy jako lingua franca. Według danych z 2015 roku posługuje się nim ponad 3,5 mln ludzi[1]. Jest głównym językiem ludu Bandżarów[2]. Dzieli się na szereg dialektów, m.in. banjar hulu (mający trzy samogłoski) i banjar kuala (mający pięć samogłosek)[3].
Służy jako język kontaktowy między użytkownikami języków lokalnych (takich jak ma’anyan czy bakumpai). Wypiera tradycyjne języki etniczne[3]. W użyciu jest również język indonezyjski[1].
Należy do grupy języków malajskich, według klasyfikacji Ethnologue stanowi część tzw. makrojęzyka malajskiego[1]. Bywa także klasyfikowany jako dialekt języka malajskiego[3][4].
Wykazuje silne wpływy słownictwa jawajskiego[1]. W porównaniu do literackiego języka malajskiego cechuje się konserwatywną morfologią[3].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim. Dawniej wykorzystywano pismo jawi[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Banjar, [w:] Ethnologue: Languages of the World [online], wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Bandżarowie, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-05-05].
- ↑ a b c d K. Alexander Adelaar, David J. Prentice, Cornells D. Grijns, Hein Steinhauer, Aone van Engelenhoven: Malay: its history, role and spread. W: Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon (red.): Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts. Berlin: Walter de Gruyter, 2011, s. 673–693, seria: Trends in Linguistics. Documentation [TiLDOC] 13. DOI: 10.1515/9783110819724.2.673. ISBN 978-3-11-081972-4. OCLC 1013949454. [dostęp 2021-08-11]. (ang.)
- ↑ James T. Collins: Malayic variants of eastern Borneo. W: Fritz Schulze, Holger Warnk (red.): Insular Southeast Asia: Linguistic and Cultural Studies in Honour of Bernd Nothofer. Wiesbaden: Otto Harrassowitz Verlag, 2006, s. 37–51. ISBN 978-3-447-05477-5. OCLC 85770625. [dostęp 2021-08-11]. (ang.)
- ↑ Oman Fathurahman: Filologi Indonesia Teori dan Metode. Jakarta: Prenada Media, 2015, s. 128. ISBN 978-623-218-153-3. OCLC 1001307264. [dostęp 2022-09-07]. (indonez.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).