Język banjar
| Obszar | Indonezja (Kalimantan), Malezja | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 3,5 mln (2015) | ||||
| Pismo/alfabet | łacińskie | ||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| Status oficjalny | |||||
| Ethnologue | 3 środek szerszej komunikacji↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| Kod ISO 639-3↗ | bjn | ||||
| IETF | bjn | ||||
| Glottolog | banj1241 | ||||
| Ethnologue | bjn | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język banjar, bandżar (bahasa Banjar) – język austronezyjski używany w południowej i wschodniej części wyspy Borneo (Kalimantan), gdzie służy jako lingua franca. Według danych z 2015 roku posługuje się nim ponad 3,5 mln ludzi[1]. Jest głównym językiem ludu Bandżarów[2]. Dzieli się na szereg dialektów, m.in. banjar hulu (mający trzy samogłoski) i banjar kuala (mający pięć samogłosek)[3].
Służy jako język kontaktowy między użytkownikami różnych języków (takich jak ma’anyan czy bakumpai). Wypiera lokalne języki etniczne[3]. Jego użytkownicy władają również językiem indonezyjskim[1].
Należy do grupy języków malajskich, według klasyfikacji Ethnologue stanowi część tzw. makrojęzyka malajskiego[1]. Bywa także klasyfikowany jako dialekt języka malajskiego[3][4].
Wykazuje silne wpływy słownictwa jawajskiego[1]. W porównaniu do literackiego języka malajskiego cechuje się konserwatywną morfologią[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig, Banjar, [w:] Ethnologue [online], wyd. 22, Dallas, Texas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).???
- ↑ Bandżarowie, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-05-05].
- ↑ a b c d Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon, Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts, Walter de Gruyter, 2011, s. 680, ISBN 978-3-11-081972-4 [dostęp 2021-08-11] (ang.).
- ↑ James T. Collins: Malayic variants of eastern Borneo. W: Fritz Schulze, Holger Warnk (red.): Insular Southeast Asia: Linguistic and Cultural Studies in Honour of Bernd Nothofer. Otto Harrassowitz Verlag, 2006, s. 37–51. ISBN 978-3-447-05477-5. [dostęp 2021-08-11]. (ang.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).