Język col
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
145 tys. (2000) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | liw | ||
| IETF | liw | ||
| Glottolog | coll1240 | ||
| Ethnologue | liw | ||
| BPS | 0046 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język col, także: cul[1][2], sindang[1][2], saling[2], lembak[3] (Bese Sindang)[2] – język austronezyjski używany w prowincjach Bengkulu i Sumatra Południowa w Indonezji[1][4].
Według danych z 2000 r. posługuje się nim 145 tys. osób[1]. W 1997 r. oszacowano, że ma 264 tys. rodowitych użytkowników[5]. Obszar jego użycia obejmuje kabupaten Musi Rawas (w Sumatrze Południowej), rejon gór Barisan wokół Curup i Guru Agung (w Bengkulu) oraz pewien obszar na północny wschód od miasta Bengkulu[3]. Dzieli się na kilka dialektów: lembak delapan, sindang kelingi, beliti, lubuk linggau[1]. Różnice dotyczą intonacji i części leksyki[4].
Jest wykorzystywany w różnych sferach życia (zarówno w sytuacjach formalnych, jak i nieformalnych). Odgrywa rolę dodatkowego języka na początkowym etapie edukacji. W użyciu są też języki indonezyjski i palembang/musi, które służą do komunikacji międzyetnicznej[5].
Należy do grupy języków malajskich, według klasyfikacji Ethnologue stanowi część tzw. makrojęzyka malajskiego[1]. J. McDowell i K. Anderbeck (2020) postulują włączenie col do dialektów musi[6].
Nazwa „cul” pochodzi od charakterystycznej formy przeczenia[7]. Sporadycznie spotykane określenie „saling” wzięło się od nazwy rzeki. Istnieją także inne nazwy odnoszone do tego języka, nawiązujące do nazw miejscowości[3].
Brak rozwiniętej tradycji literackiej, choć w przeszłości był znany lokalny system pisma (surat ulu)[8]. Istnieje tradycja przekazu ustnego[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Col, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ a b c d Arifin i in. 1996 ↓, s. 1.
- ↑ a b c McDowell i Anderbeck 2020 ↓, s. 20.
- ↑ a b Arifin i in. 1997 ↓, s. 1.
- ↑ a b Arifin i in. 1996 ↓, s. 10.
- ↑ McDowell i Anderbeck 2020 ↓, s. 12, 20.
- ↑ Arifin i in. 1996 ↓, s. 6.
- ↑ Arifin i in. 1996 ↓, s. 12.
- ↑ Arifin i in. 1996 ↓, s. 11.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jonathan McDowell, Karl Anderbeck, The Malay Lects of Southern Sumatra, Paul Sidwell (red.), Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 2020 (JSEALS Special Publication 7), OCLC 8894504428 [dostęp 2024-02-27] (ang.).
- Siti Salamah Arifin i inni, Fonologi dan morfologi bahasa Sindang, Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1996, ISBN 979-459-675-2, OCLC 36130977 [dostęp 2023-09-24] (indonez.).
- Siti Salamah Arifin i inni, Sintaksis bahasa Sindang, Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1997, ISBN 979-459-768-6, OCLC 37616179 [dostęp 2023-09-24] (indonez.).