Język enga
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
230 tys. (2000) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | enq | ||
| IETF | enq | ||
| Glottolog | enga1252 | ||
| Ethnologue | enq | ||
| WALS | ena | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język enga, także caga (a. tchaga, tsaga)[1][2] – język papuaski używany w prowincjach Enga i Sepik Wschodni w Papui-Nowej Gwinei. Należy do grupy języków engańskich w ramach postulowanej rodziny transnowogwinejskiej[1].
Ma największą liczbę użytkowników spośród języków papuaskich[3], a zarazem spośród autochtonicznych języków Papui-Nowej Gwinei[4]. Według danych z 2000 roku posługuje się nim 230 tys. osób[1].
Dzieli się na szereg dialektów: kandepe, layapo, tayato, mae (mai, wabag), maramuni (malamuni), kaina, kapona, sau (sau enga, wapi), yandapo, lapalama 1, lapalama 2, laiagam, sari. Dialekt mae służy jako standard i jest zrozumiały dla wszystkich członków społeczności[1].
Badaniem tego języka zajmowała się Adrienne J. Lang, autorka słownika i skrótowego opisu gramatyki (1973)[5][6]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Enga, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 20, Dallas: SIL International, 2017 [dostęp 2022-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-30] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Enga. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
- ↑ William A. Foley, The Papuan Languages of New Guinea, Cambridge: Cambridge University Press, 1986, s. 238, ISBN 978-0-521-28621-3, OCLC 13004531 [dostęp 2022-09-03] (ang.).
- ↑ Kenneth M. Sumbuk, Is Tok Pisin a threat to Sare?, [w:] Francis Byrne, John A. Holm (red.), Atlantic Meets Pacific. A Global View of Pidginization and Creolization, Amsterdam: John Benjamins Publishing, 1993, s. 309–317, ISBN 978-90-272-5232-6, OCLC 644535231 (ang.).
- ↑ Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 43.
- ↑ Adrianne Lang, Enga Dictionary with English Index, Canberra: Australian National University, Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, 1973 (Pacific Linguistics C-20), DOI: 10.15144/PL-C20, ISBN 0-85883-093-0, OCLC 898405 (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrew Pawley, Harald Hammarström, The Trans New Guinea family, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 21–196, DOI: 10.1515/9783110295252-002, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 (ang.).