Przejdź do zawartości

Język fayu

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fayu
Obszar

Papua (Indonezja)

Liczba mówiących

1400 (2012)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
UNESCO 2 wrażliwy
Ethnologue 6b zagrożony
Kody języka
ISO 639-3 fau
IETF fau
Glottolog fayu1238
Ethnologue fau
BPS 0942 2
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język fayu, także sehudatejęzyk papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji, w rejonie rzeki Kliki[1].

Według danych z 2012 roku posługuje się nim 1400 osób, członków ludu Fayu[1]. Jego użytkownicy zamieszkują wieś Foida[2] (dystrykt Kirihi, kabupaten Waropen) oraz kilka pobliskich miejscowości (Otodemo, Dirou, Kawari, Dairi, Subohiri)[3]. Sehudate (a. sudate) to słaby poznany (wcześniej niesklasyfikowany) dialekt tego języka[4], opisywany także jako odrębny język[5].

Jest językiem tonalnym[6]. Należy do rodziny języków Równiny Jezior[1][7].

Wśród najmłodszego pokolenia preferowany jest język indonezyjski[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Fayu, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
  2. Clouse 1997 ↓, s. 162.
  3. Bahasa Fayu. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-18)]. (indonez.).
  4. Clouse 1997 ↓, s. 134, 148.
  5. Bahasa Sudate. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-18)]. (indonez.).
  6. Sabine Kuegler: Jungle child: rinduku pada rimba Papua. Jakarta: Esensi, 2006, s. 207–210. ISBN 978-979-015-225-0. OCLC 431104161. [dostęp 2022-07-18]. (indonez.).
  7. Clouse 1997 ↓, s. 155.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]