Język keapara
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
20 tys. (2000) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | khz | ||
| IETF | khz | ||
| Glottolog | hula1245 | ||
| Ethnologue | khz | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język keapara, także: keopara, kerepunu[1], hula-aroma[2] – język austronezyjski używany w Prowincji Centralnej w Papui-Nowej Gwinei. Według danych z 2000 roku posługuje się nim blisko 20 tys. osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują pas nadbrzeżny między Hood Point (na zachodzie) a Laloura na skraju zatoki Cheshunt (na wschodzie)[3]. Według Ethnologue dzieli się na dialekty: aroma (aloma, arona, galoma), babaga, kalo, kapari, keapara (keopara), lalaura, maopa, wanigela; tworzy sieć dialektów wraz z językiem hula[1]. A. Pawley (1976) i T.E. Dutton (1976) zaliczają hula do dialektów keapara[2][3]. Nie istnieje tradycyjna nazwa określająca wszystkie te dialekty, w pracach lingwistycznych występują terminy „keapara” i „hula-aroma”[2].
Wykazuje silne wpływy języków papuaskich[4].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Keapara, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-10] (ang.).
- ↑ a b c Pawley 1976 ↓, s. 302.
- ↑ a b Dutton 1976 ↓, s. 327.
- ↑ Keapara. Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. [dostęp 2024-02-20]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Thomas E. Dutton: Austronesian Languages: Eastern Part of South-Eastern Mainland Papua. W: Stephen A. Wurm (red.): New Guinea area languages and language study. T. 2: Austronesian languages. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1976, s. 321–334, seria: Pacific Linguistics C-39. DOI: 10.15144/PL-C39.321. ISBN 0-85883-131-7. ISBN 0-85883-155-4. OCLC 2565788. (ang.).
- Andrew Pawley: Austronesian Languages: Western Part of South-Eastern Mainland Papua. W: Stephen A. Wurm (red.): New Guinea area languages and language study. T. 2: Austronesian languages. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1976, s. 301–320, seria: Pacific Linguistics C-39. DOI: 10.15144/PL-C39.301. ISBN 0-85883-131-7. ISBN 0-85883-155-4. OCLC 2565788. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Keapara. Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. [dostęp 2024-02-20]. (ang.).