Język lingala
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Obszar | Demokratyczna Republika Konga, Kongo | |
| Liczba mówiących | około 2 miliony[1] | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki nigero-kongijskie *Języki atlantycko-kongijskie **Języki benue-kongijskie ***Języki bantu ****Język lingala | |
| Kody języka | ||
|---|---|---|
| Kod ISO 639-1↗ | ln | |
| Kod ISO 639-2↗ | lin | |
| Kod ISO 639-3↗ | lin | |
| IETF | ln | |
| Glottolog | ling1263 | |
| GOST 7.75–97 | лин 395 | |
| WALS | lin | |
| Występowanie | ||
 Zasięg języka lingala jako języka miejscowej ludności i języka wehikularnego | ||
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata | ||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||
Język lingala albo kingala albo ngala – język z rodziny bantu, używany jako język ojczysty przez około 2 miliony osób w północno-zachodniej Demokratycznej Republice Konga oraz północnym i środkowym Kongu. Język lingala rozprzestrzeniony jest także jako język wehikularny po całym terytorium wspomnianych państw oraz w południowej części Republiki Środkowoafrykańskiej i północnej Angoli. W sumie językiem tym posługuje się około 10 milionów osób.
Obok suahili i hausa język lingala jest jednym z najważniejszych języków wehikularnych Czarnej Afryki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989, ISBN 83-01-08163-5
- Stanisław Piłaszewicz, Eugeniusz Rzewuski, Wstęp do afrykanistyki, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2004, ISBN 83-235-0061-4, OCLC 749258177.
