Język madurski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
ok. 6,8 mln (2000) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-2↗ | mad | ||
| Kod ISO 639-3↗ | mad | ||
| IETF | mad | ||
| Glottolog | nucl1460 | ||
| Ethnologue | mad | ||
| GOST 7.75–97 | мад 411 | ||
| BPS | 0091 4 | ||
| WALS | mdr | ||
| SIL | mad | ||
| Występowanie | |||
 Języki Jawy i okolic. Madurski oznaczony na zielono. | |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język madurski (Basa Mathura) − język austronezyjski używany na wyspie Madura oraz we wschodniej części Jawy. Według danych z 2002 roku mówi nim blisko 6,8 mln osób (2000). Posługują się nim Madurowie[1].
Jest dość rozdrobniony dialektalnie, wyróżnia się trzy główne dialekty: zachodni, centralny i wschodni. Dialekt wschodni, a zwłaszcza wariant sumenep, pełni funkcję języka standardowego i jest odmianą stosowaną w mediach i edukacji[2]. Odmiana wysp Kangean jest słabo zrozumiała i bywa rozpatrywana jako odrębny język[2][3][4].
Wśród Madurów w użyciu są również języki indonezyjski i jawajski[1].
W przeszłości zapisywany był pismem jawajskim, od pierwszych liter zwanym hanacaraka. Obecnie stosuje się alfabet łaciński[5]. Jest nauczany w szkołach podstawowych[1].
Istnieje wiele publikacji poświęconych temu językowi, choć ogólnie poświęcono mu mniej uwagi niż pozostałym językom regionu. W okresie holenderskim badaniem języka madurskiego zajmował się H.N. Kiliaan, autor opracowania gramatycznego (1897, 1911) i dwuczęściowego słownika madursko-holenderskiego (1904/05)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Madura, [w:] Ethnologue: Languages of the World [online], wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2020-02-20] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-03] (ang.).
- ↑ a b Clynes 1995 ↓, s. 485.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kangean, [w:] Ethnologue: Languages of the World [online], wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Sebastian Nordhoff, Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath: Madurese. Glottolog 2.2. [dostęp 2014-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-05)]. (ang.).
- ↑ Nothofer 2009 ↓, s. 673.
- ↑ Davies 2010 ↓, s. 6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- Adrian Clynes, Madurese, [w:] Darrell T. Tryon (red.), Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995 (Trends in Linguistics. Documentation 10), s. 485–494, DOI: 10.1515/9783110884012.1.485, ISBN 978-3-11-088401-2, OCLC 868970232 [dostęp 2021-08-30] (ang.).
- William D. Davies, A Grammar of Madurese, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 2010 (Mouton Grammar Library 50), DOI: 10.1515/9783110224443, ISBN 978-3-11-022444-3, OCLC 665843209 [dostęp 2023-09-16] (ang.).
- Bernd Nothofer, Madurese, [w:] E.K. Brown, Sarah Ogilvie (red.), Concise Encyclopedia of Languages of the World, Amsterdam: Elsevier, 2009, s. 672–674, ISBN 978-0-08-087774-7, ISBN 978-0-08-087775-4, OCLC 318247422 (ang.).