Język malajski wysp Banda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
bahasa Melayu Banda
Obszar

wyspy Banda (Moluki, Indonezja)

Liczba mówiących

4 tys. (2000)

Klasyfikacja genetyczna

bliżej nieustalona, kreolski na bazie malajskiego lub jeden z języków (dialektów) malajskich

Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy
Kody języka
ISO 639-3 bpq
IETF bpq
Glottolog band1353
Ethnologue bpq
BPS 0012 5
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język malajski wysp Banda (bahasa Melayu Banda) – język używany na wyspach Banda w prowincji Moluki w Indonezji[1][2]. Według danych z 2000 roku posługuje się nim blisko 4 tys. osób[3]. Lokalnie jest określany jako bahasa Banda[1][4]. Nie został bliżej opisany[5].

Jego przynależność nie została dobrze ustalona. Należy do grupy wschodnich odmian języka malajskiego, które bywają uznawane za języki kreolskie[6]. Cechuje się obfitością pożyczek z języka niderlandzkiego, które sięgają m.in. leksyki związanej z gospodarstwem domowym[1]. Być może powinien być klasyfikowany jako dialekt malajskiego ambońskiego[3]; niewykluczone, że jest bliżej spokrewniony ze słabo poznaną odmianą wysp Aru (Dobo Malay)[5]. Od odmiany wyspy Ambon odróżnia go m.in. zaimek 2. os. lp. – pane[7]. Sami użytkownicy uważają ten język za odrębny[4].

Jest to jeden z dwóch języków, które określono terminem Banda Malay. Historycznie na wyspie Banda istniała inna kontaktowa forma języka malajskiego, która służyła do komunikacji między tubylcami a kupcami jawajskimi. Język ten zanikł na początku XVII wieku[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Winn 2007 ↓, s. 90.
  2. Faradika Darman: Kabata dan bahasa tana di Kepulauan Banda. Kantor Bahasa Maluku, 2019-05-27. [dostęp 2022-12-26]. (indonez.).
  3. a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Malay, Banda, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-14] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  4. a b Winn 2010 ↓, s. 382.
  5. a b Nivens 2002 ↓, s. 40.
  6. Steinhauer 1991 ↓, s. 177–178.
  7. Paauw 2013 ↓, s. 160.
  8. Adelaar i in. 1996 ↓, s. 684.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]