Język yaqay
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
10 tys. (1987) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | jaq | ||
| IETF | jaq | ||
| Glottolog | yaqa1246 | ||
| Ethnologue | jaq | ||
| WALS | yqy | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język yaqay (a. jakai, jaqai, yaqai[1], yakhai[2]), także: mapi[1], sohur[1][3] – język transnowogwinejski używany w indonezyjskiej prowincji Papua, w kabupatenie Mappi. Według danych z 1987 roku posługuje się nim 10 tys. osób[1].
Został powiązany z językami marind, z którymi dzieli 30% słownictwa (według analizy leksykostatystycznej z 1968 roku)[4][5].
W użyciu jest także język indonezyjski, zwłaszcza w sytuacjach oficjalnych i komunikacji międzyetnicznej[6]. W latach 90. XX w. odnotowano, że yaqay ma niski prestiż (ze względu na wpływ edukacji) i nie zawsze jest przyswajany przez dzieci[7].
Nie wykształcił piśmiennictwa[1]. Dane nt. tego języka są ograniczone, ale poświęcono mu indonezyjski opis fonologii z 1998 r. (Fonologi bahasa Yakhai); dodatkowo badania w regionie (antropologiczne i lingwistyczne) prowadzili Jan H.M.C. Boelaars[8] i P. Drabbe[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Yaqay, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Kainakainu i in. 1998 ↓.
- ↑ Bromley 1973 ↓, s. 19.
- ↑ Bromley 1973 ↓, s. 18–19.
- ↑ Voorhoeve 1968 ↓, s. 5.
- ↑ Kainakainu i in. 1998 ↓, s. 3.
- ↑ Kainakainu i in. 1998 ↓, s. 4.
- ↑ Kainakainu i in. 1998 ↓, s. 1–2.
- ↑ Drabbe 1950 ↓, s. 547.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Myron H. Bromley. Ethnic groups in Irian Jaya. „Irian”. 2 (3), s. 1–37, 1973. [dostęp 2023-07-16]. (ang.).
- Petrus Drabbe. Talen en Dialecten van Zuid-West Nieuw-Guinea. Deel I. „Anthropos”. 45 (4/6), s. 545–574, 1950. ISSN 0257-9774. OCLC 1374211748. JSTOR: 40449328. (niderl.).
- Barth Kainakainu, Yacobus Paidi, Yulini Rinantanti, Izak Morin: Fonologi bahasa Yakhai. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1998. ISBN 979-459-853-4. OCLC 40126712. [dostęp 2023-07-13]. (indonez.).
- Clemens L. Voorhoeve: The Central and South New Guinea Phylum: A report on the language situation in South New Guinea. W: Papers in New Guinea Linguistics No. 8. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1968, s. 1–17, seria: Pacific Linguistics A-16. DOI: 10.15144/PL-A16.1. ISBN 0-85883-021-3. OCLC 55226797. (ang.).