Język matbat
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1250 (2001) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | xmt | ||
| IETF | xmt | ||
| Glottolog | matb1237 | ||
| Ethnologue | xmt | ||
| BPS | 1056 5 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język matbat, także me – język austronezyjski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji, na wyspach Misool i Segaf w grupie wysp Raja Ampat[1].
Według danych z 2001 r. posługuje się nim 1250 osób. Nie jest używany przez wszystkich członków społeczności[1]. Do osłabienia jego pozycji przyczynia się obecność ludności napływowej w wielu wsiach[2].
Sami użytkownicy rozróżniają trzy obszary dialektalne: zachodni (Salafen, Aduwey), północno-wschodni (Atkiri, Lenmalas, Polle, Tomolol), południowo-wschodni (Mage, Kapacol)[2]. Serwis Ethnologue wyróżnia dwa dialekty: tomolol, magey[1].
Wykazuje wpływy leksykalne o podłożu papuaskim. Jest jednym z nielicznych tonalnych języków austronezyjskich[3][4]. Przypuszcza się, że jego system tonalny to pozostałość po pierwotnym substracie językowym na wyspach Raja Ampat[5]; pod tym względem przypomina papuaski język mpur z Ptasiej Głowy[6]. Jednocześnie znaczna część jego słownictwa nie daje się sprowadzić do rdzeni austronezyjskich, co również sugeruje istnienie obcego substratu[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Matbat, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ a b Remijsen 2001 ↓, s. 21.
- ↑ Robert A. Blust: The Austronesian Languages. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2009, s. 190, 651, seria: Pacific Linguistics 602. ISBN 978-0-85883-602-0. OCLC 320478203. [dostęp 2022-07-28]. (ang.).
- ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 102–104.
- ↑ a b Remijsen 2001 ↓, s. 103.
- ↑ Jelle Miedema, Ger Reesink: One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea. Leiden: KITLV Press, 2004, s. 41, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219. DOI: 10.1163/9789004454385. ISBN 978-90-67-18229-4. ISBN 978-90-04-45438-5. OCLC 1312159896. [dostęp 2022-07-28]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Albert Clementina Ludovicus Remijsen: Word-prosodic Systems of Raja Ampat Languages. Utrecht: LOT, 2001, seria: LOT Dissertation Series 49. ISBN 978-90-76864-09-9. OCLC 55067520. (ang.).