Język mongorski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
ok. 90 tys. | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 4 poważnie zagrożony↗, 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 7 wypierany↗ | ||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-3↗ | mjg | ||
| IETF | mjg | ||
| Glottolog | tuuu1240 | ||
| Ethnologue | mjg | ||
| Linguist List | mjg | ||
| WALS | mgg | ||
| SIL | MJG | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język mongorski, także tu (chiń. 土族语 tǔzúyǔ) – język z rodziny mongolskiej, używany przez mniejszość narodową Tu w Chinach w prowincjach Gansu i Qinghai.
Jest najbardziej zbliżony do języków bao’an, dongxiang i mongolskiego. Wyróżnia się dwa główne, słabo wzajemnie zrozumiałe dialekty: huzhu (na północy, ok. 60 tys. użytkowników) i minhe (w płd. części terytorium, ok. 30 tys.)[2]. Ethnologue podaje dla huzhu (inne nazwy: mongghul, halchighol, naringhol) – 50 tys., a dla minhe (mangghuer) – 25 tys. użytkowników. Wyróżnia też poddialekty huzhu: halchi, naringhol, karlong (18 tys. użytkowników) i określa mongorski jako najbardziej zróżnicowany z języków mongolskich[3].
Większość użytkowników jest dwujęzyczna, zazwyczaj posługują się językiem chińskim lub tybetańskim. Większa umiejętność pisania w drugich językach (77%), niż w mongorskim (zaledwie ok. 200 użytkowników; czytać umie ok. 2000); język zapisywany jest alfabetem łacińskim, pismem opartym o pinyin. Ok. 30 tys. Tu całkowicie zarzuciło użycie mongorskiego i używa wyłącznie chińskiego[3].
S. Godziński podaje dla mongorskiego liczbę 204 tys. użytkowników[4].
Mongorski ma szyk SOV (podmiot-dopełnienie-orzeczenie; kolejność rozróżnia podmiot i dopełnienie bliższe), czasowniki mogą mieć 3–4 przyrostki; rodzaje oznaczane przez wyrażenia przyimkowe[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Mongour, [w:] Ethnologue: Languages of the World [online], wyd. 21, Dallas: SIL International, 2018 [dostęp 2018-11-23] (ang.).
- ↑ Walter Schearer, Hongkai Sun: Speakers of the Non-Han Languages and Dialects of China. Lewiston: Edwin Mellen Press, 2002. ISBN 0-7734-7306-8.
- ↑ a b c M. Paul Lewis (red.), Tu, [w:] Ethnologue: Languages of the World [online], wyd. 16, Dallas: SIL International, 2009 [dostęp 2010-04-29] (ang.).
- ↑ Stanisław Godziński: Współczesny język mongolski. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 1998, s. 6. ISBN 83-86483-82-2.