Język mongorski
| ||
| Obszar | Chińska Republika Ludowa: Qinghai, Gansu | |
| Liczba mówiących | ok. 90 tys. | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki ałtajskie
| |
| Pismo/alfabet | łacińskie | |
| Status oficjalny | ||
| język urzędowy |  Chiny, język oficjalnie uznanej mniejszości Tu; nie ma statusu jęz. państwowego
| |
| ISO 639-3 | mjg | |
| SIL | MJG | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata
| ||
Język mongorski (tu) - język z rodziny mongolskiej, używany przez mniejszość narodową Tu w Chinach w prowincjach Gansu i Qinghai.
Jest najbardziej zbliżony do języków bao’an, dongxiang i mongolskiego. Wyróżnia się dwa główne, słabo wzajemnie zrozumiałe dialekty: Huzhu (na północy, ok. 60 tys. użytkowników) i Minhe (w płd. części terytorium, ok. 30 tys.)[2]. Ethnologue podaje dla Huzhu (inne nazwy: Mongghul, Halchighol, Naringhol) - 50 tys., a dla Minhe (Mangghuer) - 25 tys. użytkowników. Wyróżnia też poddialekty Huzhu: Halchi, Naringhol, Karlong (18 tys. użytkowników) i określa mongorski jako najbardziej zróżnicowany z języków mongolskich[3].
Większość użytkowników jest dwujęzyczna, zazwyczaj posługują się językiem chińskim lub tybetańskim. Większa umiejętność pisania w drugich językach (77%), niż w mongorskim (zaledwie ok. 200 użytkowników; czytać umie ok. 2000); język zapisywany jest alfabetem łacińskim, pismem opartym o pinyin. Ok. 30 tys. Tu całkowicie zarzuciło użycie mongorskiego i używa wyłącznie chińskiego[3].
S. Godziński podaje dla mongorskiego liczbę 204 tys. użytkowników[4].
Mongorski ma szyk SOV (podmiot-dopełnienie-orzeczenie; kolejność rozróżnia podmiot i dopełnienie bliższe), czasowniki mogą mieć 3-4 przyrostki; rodzaje oznaczane przez wyrażenia przyimkowe[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ M. Paul Lewis: Language Family Trees: Altaic, Mongolic, Eastern (ang.). W: Ethnologue: Languages of the World, Sixteenth edition. [on-line]. SIL International, 2009. [dostęp 2010-04-29]. s. Dallas, Tex..
- ↑ Walter Schearer, Hongkai Sun: Speakers of the Non-Han Languages and Dialects of China. Lewiston: Edwin Mellen Press, 2002. ISBN 0-7734-7306-8.
- ↑ a b c M. Paul Lewis: Tu. A language of China (ang.). W: Ethnologue: Languages of the World, Sixteenth edition. [on-line]. SIL International, 2009. [dostęp 2010-04-29]. s. Dallas, Tex..
- ↑ Stanisław Godziński: Współczesny język mongolski. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 1998, s. 6. ISBN 83-86483-82-2.
| |||||||||||
