Język moskona
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
8 tys. (1996)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | mtj | ||
| IETF | mtj | ||
| Glottolog | mosk1236 | ||
| Ethnologue | mtj | ||
| BPS | 1061 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język moskona, także: meninggo (a. meningo), sabena, meyah[1][2] – język papuaski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji, przez grupę ludności na półwyspie Ptasia Głowa. Według danych z 1996 roku posługuje się nim 8 tys. osób[1].
Jest spokrewniony z językiem meyah, a w dalszej kolejności z językiem sougb. Bywa rozpatrywany jako dialekt meyah[3]. Według G. Gravelle (2010) są to jednak odrębne języki, o minimalnym poziomie wzajemnej zrozumiałości[4].
G. Gravelle podaje, że dzieli się na dwa główne dialekty: północny i południowy[5]. Jego użytkownicy mają znajomość innych języków, takich jak meyah, sougb i maybrat, choć często tylko bierną. W użyciu jest także język indonezyjski. Grupy bardziej odizolowane, niemające styczności z innymi społecznościami, komunikują się jedynie we własnym języku[6].
Należy do grupy języków wschodniej Ptasiej Głowy[7]. Ross (2005) próbnie zalicza języki wschodniej Ptasiej Głowy do rozszerzonej rodziny języków zachodniopapuaskich[8].
Sporządzono opis jego gramatyki[9]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Moskona, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Gravelle 2010 ↓, s. 7.
- ↑ Jelle Miedema, Ger Reesink: One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea. Leiden: KITLV Press, 2004, s. 32, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219. DOI: 10.1163/9789004454385. ISBN 978-90-67-18229-4. ISBN 978-90-04-45438-5. OCLC 1312159896. [dostęp 2022-08-16]. (ang.).
- ↑ Gravelle 2010 ↓, s. 7–8.
- ↑ Gravelle 2010 ↓, s. 8.
- ↑ Gravelle 2010 ↓, s. 6–7.
- ↑ Holton i Klamer 2018 ↓, s. 580.
- ↑ Malcolm Ross: Pronouns as a preliminary diagnostic for grouping Papuan languages. W: Andrew Pawley, Robert Attenborough, Robin Hide, Jack Golson (red.): Papuan pasts: cultural, linguistic and biological histories of Papuan-speaking peoples. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2005, s. 15–66, seria: Pacific Linguistics 572. ISBN 0-85883-562-2. OCLC 67292782. [dostęp 2022-09-20]. (ang.).
- ↑ Gravelle 2010 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gloria Gravelle: A Grammar of Moskona: An East Bird’s Head Language of West Papua, Indonesia. Vrije Universiteit Amsterdam, 2010. OCLC 1136600518. [dostęp 2022-08-16]. (ang.).
- Gary Holton, Marian Klamer: The Papuan languages of East Nusantara and the Bird’s Head. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 569–640, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-005. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).