Język nafri
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1630 (1975)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 8a umierający↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | nxx | ||
| IETF | nxx | ||
| Glottolog | nafr1241 | ||
| Ethnologue | nxx | ||
| BPS | 1080 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język nafri – język papuaski z grupy sentani[2], używany w prowincji Papua w Indonezji, w rejonie Jayapury. Według danych z 1975 roku posługuje się nim nieco ponad 1600 osób[1].
Jest silnie zagrożony wymarciem[1]. Jego użytkownicy zamieszkują wieś Nafri w dystrykcie Abepura. W 2007 roku prowadzono badania nad tym językiem. W 2015 roku podjęto działania na rzecz jego rewitalizacji[3].
Języki sentani zostały próbnie połączone z kilkoma innymi grupami papuaskimi, najbliżej z językami wschodniej Ptasiej Głowy (East Bird's Head) oraz językami burmeso i tause, w ramach rozszerzonej rodziny języków zachodniopapuaskich[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Nafri, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 74
- ↑ Nafri. [w:] Data Pokok Kebahasaan dan Kesastraan [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (indonez.).
- ↑ Malcolm Ross: Pronouns as a preliminary diagnostic for grouping Papuan languages. W: Andrew Pawley, Robert Attenborough, Robin Hide, Jack Golson (red.): Papuan pasts: cultural, linguistic and biological histories of Papuan-speaking peoples. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2005, s. 15–66, seria: Pacific Linguistics 572. ISBN 978-0-85883-562-7. OCLC 67292782. [dostęp 2022-09-20]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).