Język oskijski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Przybliżone rozmieszczenie języków italskich w VI wieku p.n.e.
Język oskijski – wymarły język indoeuropejski, należący do podgrupy oskijsko-umbryjskiej języków italskich. Język ten był rozpowszechniony na terenach południowej Italii do początku naszej ery, kiedy to został wyparty przez blisko z nim spokrewnioną łacinę. Zachowało się ponad 800 inskrypcji w tym języku[1], zapisywanych w alfabetach: oskijskim (opartym na etruskim), greckim oraz łacińskim. Najstarsze inskrypcje pochodzą z IV wieku p.n.e., najmłodsze z I wieku p.n.e.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Katherine McDonald, Fragmentary ancient languages as “bad data”: towards a methodology for investigating multilingualism in epigraphic sources, „Sociolinguistica”, 31, 10 marca 2017, s. 4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Małgorzata Członkowska-Naumiuk. Oskijski - starożytny język południowej Italii. „Mówią Wieki”. 5/2020, s. 29-33. Oficyna Wydawnicza "Mówią Wieki". ISSN 12304018.
|