Język sikule
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
20 tys.[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | skh | ||
| IETF | skh | ||
| Glottolog | siku1242 | ||
| Ethnologue | skh | ||
| BPS | 0013 0 | ||
| WALS | skl | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język sikule (a. sichule, sigulai, sikhule), także: salang, simeulue barat, wali banuah[1][2] – język austronezyjski używany przez grupę ludności na wyspie Simeulue, u zachodniego wybrzeża Sumatry w Indonezji. Posługuje się nim 20 tys. osób[1].
Wyróżnia się dwa dialekty: lekon (leukon), tapah[1][2]. Jest blisko spokrewniony z językiem nias[1].
Zagrożony wymarciem, jest częściowo wypierany przez język indonezyjski[1]. Pewne informacje nt. tego języka opublikował Hans Kähler[3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Sikule, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-08-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Sikule. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-28)]. (ang.).
- ↑ C. Hooykaas. Hans Kähler: Simalur-deutsches Wörterbuch mit deutsch-simaluresischem Wörterverzeichnis. (Veröffentlichungen des Seminars für Indonesische und Südseesprachen der Universität Hamburg, Bd. 3.) [i], ix, 281 pp.Berlin: Dietrich Reimer, 1961.DM. 20.. „Bulletin of the School of Oriental and African Studies”. 25 (2), s. 421–422, czerwiec 1962. DOI: 10.1017/s0041977x00064612. ISSN 0041-977X. (ang.).
- ↑ Hans Kähler: Die Sichule-Sprache auf der Insel Simalur an der Westküste von Sumatra. Berlin: Reimer, 1955, seria: Afrika und Übersee: Beiheft 27. OCLC 896343210. (niem.).