Język sindhi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
सिन्धी / سنڌي
Obszar

Pakistan, Indie, Hongkong, Oman, Singapur

Liczba mówiących

ok. 30 mln[1]

Pismo/alfabet

arabskie, dewanagari

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy Indie (Gujarat i Radżastan)
Organ regulujący ?
Ethnologue 2 prowincjonalny
Kody języka
ISO 639-1 sd
ISO 639-2 snd
ISO 639-3 snd
IETF sd
Glottolog sind1272
Ethnologue snd
GOST 7.75–97 снд 600
WALS sdh
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku sindhi
Słownik języka sindhi
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język sindhijęzyk z grupy indyjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się około 30 mln ludzi, głównie w pakistańskiej prowincji Sindh.

W XIV–XVIII w. był rozwiniętym językiem literackim, stosowanym zwłaszcza w poezji sufickiej. Sindhi wykazuje wpływ substratu drawidyjskiego, jego cechą szczególną jest bogaty system fonologiczny (46 fonemów spółgłoskowych), obecność spółgłosek iniektywnych oraz 16 samogłosek. Zarówno w Pakistanie, jak i w Indiach ma status języka urzędowego na poziomie regionalnym.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]