Język sumeri
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
500 (1978) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | tcm | ||
| IETF | tcm | ||
| Glottolog | tana1288 | ||
| Ethnologue | tcm | ||
| BPS | 1123 0 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język sumeri[1][2][3], także: sumuri[4], sumerine[1], tanahmerah[1][5], tanah merah[2][3] – język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Papua Zachodnia, w kabupatenie Teluk Bintuni na półwyspie Bomberai. Według danych z 1978 r. posługuje się nim 500 osób[1].
Nie jest spokrewniony z językiem tabla z grupy sentani, również określanym jako tanahmerah[1][6]. Według klasyfikacji Ethnologue tworzy odrębną grupę w ramach języków transnowogwinejskich[1]. H. Hammarström (2018) i B. Palmer (2018) klasyfikują go jako izolat[5][7]. C.L. Voorhoeve (1975) zasugerował związek z językami mairasi, klasyfikując mairasi i sumeri w obrębie języków transnowogwinejskich[8]. Przynależność sumeri do tej rodziny postulowano na podstawie form zaimków i pewnych danych leksykalnych[9].
Nie został dobrze poznany, brak bliższych informacji nt. jego gramatyki i społeczności użytkowników[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Tanahmerah, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Peckham 1994 ↓, s. 220.
- ↑ a b Stephen Adolphe Wurm, Papuan Languages of Oceania, Tübingen: Narr, 1982 (Ars linguistica 7), s. 154, 326, ISBN 978-3-87808-357-3, OCLC 8592292 [dostęp 2022-07-09] (ang.).
- ↑ Jason A.J. Jackson, A grammar of Irarutu, a language of West Papua, Indonesia, with historical analysis, Honolulu: University of Hawaiʻi at Mānoa, 2014, s. 7, OCLC 930543895 [dostęp 2023-05-18] (ang.).
- ↑ a b c Hammarström 2018 ↓, s. 289.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Tabla, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Palmer 2018 ↓, s. 9.
- ↑ Voorhoeve 1975 ↓, s. 424–431.
- ↑ Voorhoeve 1975 ↓, s. 428–431.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Harald Hammarström, Language isolates in the New Guinea region, [w:] Lyle Campbell (red.), Language Isolates, Abingdon–New York: Routledge, 2018 (Routledge Language Family Series), s. 287–322, DOI: 10.4324/9781315750026-11, ISBN 978-1-315-75002-6, ISBN 978-1-138-82105-7, ISBN 978-1-317-61091-5, OCLC 1000447105 (ang.).
- Bill Palmer, Language families of the New Guinea Area, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 1–20, DOI: 10.1515/9783110295252-001, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 (ang.).
- Lloyd Peckham, Perjalanan Masyarakat Mairasi di Darat dan di Laut, [w:] E.K.M. Masinambow, Paul Haenen (red.), Kebudayaan dan pembangunan di Irian Jaya, Jakarta: Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (LIPI), 1994 (LIPI-RUL 3), s. 219–228, ISBN 978-979-8258-05-3 [dostęp 2022-07-09] (indonez.).
- Clemens L. Voorhoeve, Central and Western Trans-New Guinea Phylum Languages, [w:] Stephen A. Wurm (red.), New Guinea area languages and language study, t. 1: Papuan languages and the New Guinea linguistic scene, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1975 (Pacific Linguistics C-38), s. 345–460, DOI: 10.15144/PL-C38.345, ISBN 978-0-85883-131-5, OCLC 2565788 (ang.).