Język tsat
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
<4 tys. (2007) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | huq | ||
| IETF | huq | ||
| Glottolog | tsat1238 | ||
| Ethnologue | huq | ||
| WALS | tst | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język tsat, także: huihui (hui) lub utsat (utset)[1][2] – język austronezyjski używany na wyspie Hajnan w Chinach. Według danych szacunkowych z 2007 roku posługuje się nim mniej niż 4 tys. osób[1]. Należy do grupy języków czamskich[3].
Obszar jego użycia obejmuje wsie Huixin i Huihui w rejonie miasta Sanya[1][2]. W użyciu są także języki mandaryński, kantoński i hajnański (dialekt z grupy min)[1]. Tsat uchodzi za najsilniej zagrożony wymarciem spośród języków czamskich[4].
Długookresowy kontakt z językami chińskimi i dajskimi doprowadził do przekształcenia jego struktury. Jest zasadniczo językiem monosylabicznym, a jego tonalny charakter odróżnia go od prawie wszystkich przedstawicieli rodziny austronezyjskiej[5][6].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Bradley 2007 ↓, s. 405.
- ↑ a b M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Tsat, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [zarchiwizowane z adresu 2015-09-22] (ang.).
- ↑ Graham Thurgood, From ancient Cham to modern dialects: two thousand years of language contact and change, Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 1999 (Oceanic linguistics special publication 28), ISBN 0-585-31345-8, ISBN 0-8248-2131-9, OCLC 45729707, JSTOR: i20006768 (ang.).
- ↑ Bradley 2007 ↓, s. 369.
- ↑ Robert A. Blust, The Austronesian Languages, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2009 (Pacific Linguistics 602), s. 652, ISBN 978-0-85883-602-0, OCLC 320478203 (ang.).
- ↑ Robert A. Blust, The Austronesian Languages, wyd. popr., Canberra: Asia-Pacific Linguistics, School of Culture, History and Language, College of Asia and the Pacific, Australian National University, 2013 (Asia-Pacific Linguistics 008), s. 665, ISBN 978-1-922185-07-5, OCLC 851066712 [dostęp 2025-07-11] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David Bradley, East and Southeast Asia, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 349–422, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-2036-4565-9, ISBN 978-0-7007-1197-0, OCLC 47983733 (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Tsat-Huihui. Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. [dostęp 2025-07-11]. (ang.).