Język zarfatit
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
|---|---|---|---|---|---|
|
{{{klasyfikacja}}} | |||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-1 | brak | ||||
| ISO 639-2 | zrp | ||||
| ISO 639-3 | zrp | ||||
| IETF | zrp | ||||
| Glottolog | zarp1238 | ||||
| Ethnologue | zrp | ||||
| SIL | zrp | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Zarfatit lub język żydowsko-francuski (צרפתית, fr.: zarphatic, tsarfatit) to język wymarły z grupy romańskich, używany przez Żydów w północnej Francji oraz w zachodnich Niemczech w okresie od XI w. do XV w. Rozwinął się z języka starofrancuskiego i zawierał niewiele zapożyczeń z języka hebrajskiego. Był zapisywany zmodyfikowanym alfabetem hebrajskim.
Historia
Nazwa tego języka pochodzi od hebrajskiego słowa Tzarfat= Francja. Istnieją teorie, że zarfatit był poprzednikiem języka jidysz wśród diaspory żydowskiej w Niemczech.
Pierwsze teksty w tym języku to glosy rabinów Rasziego i Mosze HaDarszana do Tory i Talmudu z XI w. Prześladowania i wygnania Żydów francuskich do Niemiec spowodowały zanik języka zarfatit we Francji i powstanie nowych ośrodków piśmiennictwa w tym języku w takich miastach zachodnich Niemiec jak Frankfurt nad Menem, Moguncja i Akwizgran. Zarfatit był tam używany aż do końca XIV w., kiedy został wyparty przez jidysz.
Cechy
Wyjątkową cechą języka zarfatit wśród języków diaspory żydowskiej jest zapisywanie samogłosek przy pomocy zapisu Nikkud. Inną cechą charakterystyczną jest mała liczba zapożyczeń z języka hebrajskiego, co w opinii niektórych językoznawców kwalifikuje zarfatit raczej jako dialekt języka starofrancuskiego (zapisywany innym alfabetem i z inną ortografią), niż jako odrębny język.
Linki zewnętrzne
- [1] (ang.)
- Ethnologue "Zarphatic" (ang.)