Języki Raja Ampat
| Obszar | |
|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna |
|
| Kody rodziny językowej | |
| Glottolog | raja1255 |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode. | |
Języki Raja Ampat – grupa spokrewnionych języków austronezyjskich używanych w archipelagu Raja Ampat w prowincji Papua Zachodnia na wschodzie Indonezji. Do grupy tej należą następujące języki: ambel, as, biga, gebe, kawe, legenyem, maden, matbat, ma’ya, wauyai[1].
A. van der Leeden (1993) rozpatruje te języki jako samodzielną podgrupę języków halmahersko-zachodnionowogwinejskich (SHWNG)[2]. Ethnologue (wyd. 23) klasyfikuje je w ramach języków zachodniowonowogwinejskich[1]. A.C.L. Remijsen (2001) uważa tę propozycję za nieprzekonującą i zalicza języki Raja Ampat do języków południowohalmaherskich[3]. D. Kamholz (2014) również wiąże języki Raja Ampat z południowohalmaherskimi, lecz tych pierwszych nie uznaje za spójną grupę genetyczną[4]. Wcześniej związek między austronezyjskimi językami Halmahery a Raja Ampat postulował R. Blust (1978)[5], posiłkując się danymi z języków ma’ya i matbat[3][a].
Wykazują wiele cech języków papuaskich (spotykane są wręcz systemy tonalne), a ich słownictwo ma w dużej mierze pochodzenie nieaustronezyjskie[6][7]. A.C.L. Remijsen (2001) uważa, że klasyfikowanie tych języków jako austronezyjskich ma charakter spekulatywny, zwłaszcza w obliczu ograniczonej wiedzy nt. cech ich gramatyki[8]. Do pocz. XXI w. pozostały w większości słabo poznane (dostępne dane przeważnie ograniczają się do list słownictwa), z wyjątkiem bliżej opisanego języka ma’ya[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Blust nie posłużył się tymi nazwami (lecz określeniem wyspy Misool), ale analiza form leksykalnych pozwala stwierdzić, że chodzi o języki ma’ya i matbat. Jednocześnie nie określono pozycji pozostałych przedstawicieli grupy (Remijsen 2001 ↓, s. 32–34).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Eberhard, Simons i Fennig 2020 ↓.
- ↑ Leeden 1993 ↓, s. 15.
- ↑ a b Remijsen 2001 ↓, s. 32–34.
- ↑ Kamholz 2014 ↓, s. 140–141.
- ↑ Blust 1978 ↓, s. 197–204.
- ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 127–128.
- ↑ Kamholz 2014 ↓, s. 37, 95.
- ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 128.
- ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 127.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Blust, Eastern Malayo-Polynesian: A Subgrouping Argument, [w:] Stephen A. Wurm, Lois Carrington (red.), Second International Conference on Austronesian Linguistics: Proceedings, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1978 (Pacific Linguistics C-61), s. 181–234, DOI: 10.15144/PL-C61.181, ISBN 0-85883-184-8, OCLC 499358051 (ang.).
- David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), South Halmahera-West New Guinea, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 23, Dallas: SIL International, 2020 [dostęp 2020-06-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-12] (ang.).
- David Kamholz, Austronesians in Papua: Diversification and change in South Halmahera-West New Guinea, University of California, Berkeley, 2014, OCLC 910559312 [dostęp 2023-05-28] (ang.).
- A.C. van der Leeden, Ma’ya: a language study: a phonology, Jakarta: Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (LIPI), 1993, ISBN 979-8258-01-0, OCLC 29305187 (ang.).
- Albert Clementina Ludovicus Remijsen, Word-prosodic Systems of Raja Ampat Languages, Utrecht: LOT, 2001 (LOT Dissertation Series 49), ISBN 90-76864-09-8, OCLC 55067520 [dostęp 2023-05-28] (ang.).