Języki mundajskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mapa języków austroazjatyckich; języki munda zaznaczono kolorem żółtym
Podział języków mundajskich

Języki mundajskie, także munda lub języki kolaryjskie[1]grupa językowa skupiająca języki używane przez około 9 mln ludzi w środkowych i wschodnich Indiach i w Bangladeszu. Tworzą jednostkę systematyczną języków austroazjatyckich, zazwyczaj umieszczanych obok języków mon-khmerskich, a więc są spokrewnione z takimi językami Azji Południowo-Wschodniej, jak wietnamskim i khmerskim. Pochodzenie języków mundajskich jest nieznane, choć zazwyczaj przyjmuje się, że są to języki autochtoniczne i że ich kolebka znajduje się we wschodnich Indiach. Głównymi językami rodziny są języki santali, mundari i ho. Wywarły wpływ na inne języki subkontynentu – w tym języki indoaryjskie i drawidyjskie, same również ulegając ich silnym wpływom.

Rodzinę zazwyczaj dzieli się na dwie podrodziny: północnomundajską, języki której używane są na płaskowyżu Ćhota Nagpur w stanach Jharkhand, Chhattisgarh, Bengal i Orisa, oraz południowomundajskie, używane w środku stanu Orisa i wzdłuż granicy tegoż z Andhra Pradesh.

Użytkownicy języków północnomundajskich, z których najczęściej używanym językiem jest santali, stanowią dziewięćdziesiąt procent wszystkich użytkowników. Po santali, mundari i ho – pod względem liczby użytkowników – są korku i sora. Pozostałe języki mundajskie są używane w małych, odizolowanych społecznościach i są słabo znane.

Cechami charakterystycznymi języków mundajskich są: trzy liczby (pojedyncza, podwójna i mnoga), dwa rodzaje (ożywiony i nieożywiony), inkluzywny i ekskluzywny zaimek pierwszej osoby oraz używanie zarówno zrostków, jak i czasowników pomocniczych do wyrażenia czasu. W mundajskim systemie dźwiękowym, sekwencje spółgłosek są rzadkie, z wyjątkiem środków wyrazu. Oprócz języka korku, gdzie istnieje rozróżnienie między wysokim a niskim tonem, akcent jest przewidywalny.

Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja Gérarda Difflotha (z 1974)[edytuj | edytuj kod]

Poniższa dwuczęściowa klasyfikacja Difflotha (1974) jest najczęściej cytowaną.

Języki mundajskie

Klasyfikacja Gérarda Difflotha (z 2005)[edytuj | edytuj kod]

Nowa klasyfikacja Difflotha, z 2005 roku, przedstawia nieco bardziej złożony obraz:

Języki mundajskie

  • mundajskie rdzeniowe
    • północnomundyjskie
język korku
cherwar
    • chari-juang
  • koraput

Klasyfikacja Andersona (z 2001)[edytuj | edytuj kod]

W przeciwieństwie do obu klasyfikacji Difflotha, Gregory D. S. Anderson, w 2001, odrzuca grupę koraput i proponuje, na podstawie porównania morfologii, rozbicie prapołudniowomundajskiego na trzy siostrzane grupy: charia-juang, sora-gorum i gutom-remo-gta ʔ.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. mundajskie języki, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-09-16] [zarchiwizowane z adresu 2022-09-16].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Munda Languages. (2007). Routledge. ISBN 978-0-415-32890-6
  • Anderson, Gregory D.S. (2001). A New Classification of South Munda: Evidence from Comparative Verb Morphology. „Indian Linguistics” 62:21–36.
  • Anderson, G. D. S. (2007). The Munda verb: typological perspectives. Trends in linguistics, 174. Berlin: Mouton de Gruyter. ISBN 978-3-11-018965-0
  • Śarmā, D. (2003). Munda: sub-stratum of Tibeto-Himalayan languages. Studies in Tibeto-Himalayan languages, 7. New Delhi: Mittal Publicdations. ISBN 81-7099-860-3
  • Śarmā, D. (2003). Munda: sub-stratum of Tibeto-Himalayan languages. Studies in Tibeto-Himalayan languages, 7. New Delhi: Mittal Publicdations. ISBN 81-7099-860-3
  • Newberry, J. (2000). North Munda dialects. Victoria, B.C.: J. Newberry. ISBN 0-921599-68-4
  • Newberry, J. (2000). North Munda hieroglyphics. [Victoria, B.C.]: J. Newberry. ISBN 0-921599-69-2
  • Varma, S. (1978). Munda and Dravidian languages: a linguistic analysis. Hoshiarpur: Vishveshvaranand Vishva Bandhu Institute of Sanskrit and Indological Studies, Panjab University. 0CLC 25852225

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]