John Maxwell Coetzee

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z J.M. Coetzee)
John Maxwell Coetzee
Jane Somers
Ilustracja
J.M. Coetzee (2006)
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1940
Kapsztad

Narodowość

południowoafrykańska

Język

angielski

Alma Mater

Uniwersytet Kapsztadzki

Dziedzina sztuki

powieść, opowiadanie, esej, publicystyka

Ważne dzieła
Odznaczenia
Złoty Order Mapungubwe (Południowa Afryka) Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie literatury

  • Nagroda Bookera : 1983 Życie i czasy Michaela K., 1999 Hańba
  • Prix Femina: Prix Femina Étranger, 1985 Życie i czasy Michaela K.
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

John Maxwell Coetzee (wymowa angielska: [kʊtˈsiː], wymowa afrikaans: [kutˈseə]; ur. 9 lutego 1940 w Kapsztadzie) – południowoafrykański i australijski pisarz, laureat Literackiej Nagrody Nobla (2003). Z uzasadnienia komisji noblowskiej, otrzymał ją za prozę cechującą się analityczną błyskotliwością i wymownymi dialogami[1]. Autor prozy psychologicznej silnie inspirowanej egzystencjalizmem i prozą poetycką, nieraz porównywany z Josephem Conradem i Gabrielem Garcíą Márquezem[1]. W twórczości skupia się na portretach samotników oraz ludzi uwikłanych w przemiany społeczno-gospodarcze i polityczne. Coetzee jest uważany w anglojęzycznym świecie za jednego z najważniejszych żyjących pisarzy[2]. Oprócz Nagrody Nobla, jako pierwszy twórca otrzymał dwukrotnie najbardziej prestiżową nagrodę literacką dla literatury anglojęzycznej, Bookera – w 1983 i 1999[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Coetzee[4] urodził się w Kapsztadzie. Jego ojciec był prawnikiem, a matka nauczycielką. Ze strony ojca, anglojęzycznego Afrykanera, jest potomkiem holenderskich osadników z XVII w., ale pisarz ma także polskie korzenie. Jego pradziadek ze strony matki Baltazar (lub Balcer) Dubiel był Polakiem, pochodził ze wsi Czarnylas w województwie wielkopolskim (powiat ostrowski). Dubiel wyemigrował do Afryki w wieku kilkunastu lat, zmarł w 1929. Podczas wizyty w Polsce w 2006 pisarz odwiedził Czarnylas i pobliski Odolanów, gdzie jego pradziadek uczęszczał do szkoły[5]. Spędził większość swego dzieciństwa w Kapsztadzie i Worcester w Prowincji Przylądkowej Zachodniej. Uczęszczał do prywatnej szkoły katolickiej St. Joseph's College w Rondebosch na przedmieściach Kapsztadu, następnie studiował matematykę i anglistykę na Uniwersytecie Kapsztadzkim (uzyskał tytuły licencjata z angielstyki w 1960 i matematyki w 1961).

We wczesnych latach 60. Coetzee przeniósł się do Londynu, gdzie pracował przez krótki czas w IBM jako programista, w 1963 uzyskał tytuł magisterski (Master of Arts, M.A.).

Coetzee uzyskał doktorat (Ph.D.) z lingwistyki na amerykańskim University of Texas at Austin. Tematem dysertacji była komputerowa analiza stylistyczna prac Samuela Becketta. Po studiach doktorskich do 1971 wykładał angielski i literaturę na University at Buffalo, The State University of New York. Chciał uzyskać status rezydenta USA, jednak uniemożliwił mu to udział w protestach przeciwko wojnie wietnamskiej. Później wrócił do RPA i był profesorem literatury angielskiej na Uniwersytecie Kapsztadzkim. Po przejściu na emeryturę w 2002 przeniósł się do Adelaide w Australii i został honorowym członkiem naukowym w departamencie (instytucie) anglistyki University of Adelaide, gdzie wykłada jego partnerka, Dorothy Driver. Do 2003 był członkiem-profesorem komitetu przyznającego tytuły doktorskie z socjologii na Uniwersytecie Chicagowskim.

6 marca 2006 Coetzee został obywatelem australijskim. Na ceremonii naturalizacyjnej obecna była australijska minister ds. imigracji Amanda Vanstone.

Jest jednym z pięciu autorów (obok Petera Careya, Hilary Mantel, Margaret Atwood i Jamesa Gordona Farrella), którzy zostali dwukrotnie uhonorowani Nagrodą Bookera – za Życie i czasy Michaela K. w 1983 oraz Hańbę w 1999. Został laureatem literackiej Nagrody Nobla w 2003.

Oprócz powieści publikuje także prace krytyczne i tłumaczenia z holenderskiego i afrikaans.

Wizyty w Polsce[edytuj | edytuj kod]

Pisarz odwiedził Polskę czterokrotnie. Po raz pierwszy w październiku 2000 na zaproszenie profesora Zbigniewa Białasa z Uniwersytetu Śląskiego (był honorowym gościem sympozjum „Ebony, Ivory & Tea” poświęconego literaturze postkolonialnej).

Po raz drugi w czerwcu 2006. Spotkał się z czytelnikami 7 i 8 czerwca w Warszawie, a 9 czerwca w Krakowie.

9 lipca 2012 John Maxwell Coetzee otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W swoim wystąpieniu noblista powiedział: Decyzja, by pisać, by zostać pisarzem, jest niejako niezależna od nas samych. Człowiek pisze, ponieważ jest w tym dobry. Pisze, ponieważ czuje powołanie do szerzenia swojego spojrzenia na świat. Pisze, ponieważ to, czemu chce w danej chwili dać głos, zdarza się być tym, czego świat chce w danym momencie słuchać i vice versa[6]. Coetzee pojawił się także na premierze opery Slow Man (premiera: 5 lipca 2012 podczas Festiwalu Malta). Noblista napisał libretto na podstawie swojej powieści Powolny człowiek[7]. Muzykę skomponował Nicholas Lens.

Czwarta wizyta miała miejsce w dniach 21-30 października 2018. 22-go października noblista spotkał się ze studentami i pracownikami Instytutu Kultur i Literatur Anglojęzycznych Uniwersytetu Śląskiego (w Sosnowcu). Czytał fragmenty „Lat szkolnych Jezusa”. 23 października został uhonorowany przez Uniwersytet Śląski tytułem doktora honoris causa. Recenzentami byli znawcy twórczości Coetzeego: prof. David Attwell (York) i prof. Derek Attridge (York), a także polski literaturoznawca prof. dr hab. Ryszard Koziołek. Laudację wygłosił prof. dr hab. Zbigniew Białas[8]. 24 października pisarz odwiedził Muzeum w Auschwitz. 29 października, na zaproszenie Fundacji Herberta wygłosił w Warszawie wykład z okazji 94. rocznicy urodzin Zbigniewa Herberta.

Doktoraty honorowe[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał honorowe doktoraty Uniwersytetu Adelajdy, Uniwersytetu La Trobe, Uniwersytetu Natalu, Uniwersytetu Oksfordzkiego, Uniwersytetu Rhodesa, Skidmore College, Uniwersytetu Stanowego Nowego Jorku w Buffalo, Uniwersytetu Strathclyde i Uniwersytetu Technologicznego w Sydney[9][10][11][12][13], Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Współpraca[edytuj | edytuj kod]

W 2012 roku Coetzee napisał libretto do opery Slow Man Nicholasa Lensa, opartej na powieści Slow Man (Powolny człowiek). Światowa prapremiera tej opery odbyła się w dniu 5 lipca 2012 roku na Festiwalu Malta, w Teatrze Wielkim w Poznaniu[14][15][16][17][18][19][20][21].

Odbiór i krytyka[edytuj | edytuj kod]

Najczęściej charakteryzuje się Coetzeego[22] jako pisarza mierzącego się w swojej twórczości z najważniejszymi, odwiecznymi i uniwersalnymi problemami ludzkiej kondycji, wysoce etycznego, który tematykę tę porusza głównie w nawiązaniu do realiów swojej ojczyzny, Republiki Południowej Afryki i panującego tam do 1994 apartheidu[2]. Komitet Noblowski, który przyznał Coetzeemu w 2003. literacką Nagrodę Nobla, uzasadniał swoją decyzję – Coetzee przejrzał na wylot obsceniczne pozy i fałszywą pompę historii, użyczając swego głosu pogardzanym i tym, których go pozbawiono. […] Budząc w nas niepokój i zaskoczenie, wkopał się Pan głęboko w glebę kondycji ludzkiej, jej okrucieństwo i samotność. Dał Pan głos tym, którzy pozostają poza hierarchiami ustalanymi przez możnych tego świata. Z intelektualną uczciwością i głębokim uczuciem, za pomocą prozy o lodowatej precyzji, zdarł Pan maski naszej cywilizacji i odkrył topografię zła[23].

Recepcją twórczości Coetzeego w Polsce zajmował się m.in. prof. dr hab. Jerzy Koch z Zakładu Studiów Niderlandzkich i Południowoafrykańskich Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W opublikowanej w 2008 książce Wenus hotentocka i inne rozprawy o literaturze południowoafrykańskiej[24] poświęcił mu rozdział Mijają się, zbyt zajęci, by się pozdrowić choćby machnięciem ręki – John Maxwell Coetzee i jego zagraniczna recepcja na przykładzie Holandii i Polski[25]. Wcześniejsza wersja tego tekstu napisanego z dr hab. Pawłem Zajasem (IFA, UAM) ukazała się w języku angielskim jako They Pass Each Other By, Too Busy Even To Wave: J.M. Coetzee And His Foreign Reviewers[26] w pracy zbiorowej A Universe of (Hi)stories. Essays on J.M. Coetzee (red. Liliana Sikorska, Frankfurt -am-Main: Peter Lang Verlag 2006)[27].

Dr Sławomir Masłoń z Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach opublikował w 2009 Coetzee. Przewodnik Krytyki Politycznej, książkę poświęconą twórczości południowoafrykańskiego noblisty, zwracającą uwagę na najważniejsze tematy poruszanego przez autora – kolonializm, rasizm oraz kondycję i wewnętrzne sprzeczności i napięcia członków współczesnych, liberalnych społeczeństw. Masłoń odwołując się do dorobku Jacques’a Lacana, wykorzystując metody psychoanalityczne, śledzi ewolucję poglądów estetycznych Coetzeego[28]. Wydawca książki, Krytyka Polityczna, organizował w związku z jej ukazaniem się szereg spotkań promocyjnych z panelami dyskusyjnymi, w których udział wzięli znani literaturoznawcy, w tym Kinga Dunin i Kazimiera Szczuka[29].

Wizyta noblisty w Poznaniu była pretekstem do powstania książki-projektu Wyostrzyć wzrok. J.M. Coetzee: sztuka, świat i polityka pod redakcją Anny R. Burzyńskiej i Waldemara Rapiora[30]. Redaktorzy zebrali tematy, które Coetzee porusza w swych powieściach. Następnie rozmawiali o tych problemach z naukowcami i intelektualistami, m.in.: socjologiem Markiem Krajewskim (problem cierpienia w świecie i sposoby jego obrazowania); kognitywistą Andrzejem Klaiwterem (problem umysłu, rozumu i, jak chce Elizabeth Costello, „otwierania serca”), historykiem idei Jerzym Szackim (problem współczesnych utopii), kulturoznawcą Krzysztofem Moraczewskim (Bach i Beethoven w życiu Coetzee) literaturoznawcami Derekiem Attidgem i Przemysławem Czaplińskim (problem alegorii i literatury jako części życia). Równie ważne są wypowiedzi reżyserów teatralnych, którzy przełożyli powieści noblisty na język teatru, m.in. Krzysztof Warlikowski (korzystał z powieści noblisty, np. Lata, Elizabeth Costello), Luc Perceval (Hańba), Kornel Munruczó (Hańba) czy Maja Kleczewska (Slow Man). Ta ostatnia mówi w książce: Coetzee jest zaangażowany w życie. Wszystko wokół niego tętni, pulsuje, a on na to patrzy – w nadintensywności widzenia. Właśnie to mnie tak wciąga w jego pisaniu. Ta intensyfikacja szczegółu. Jadąc w zeszłym tygodniu do Londynu myślałam sobie, że będę tam chodzić śladami Coetzeego, tak jak po Paryżu chodzi się z Cortazarem. Ale u Coetzeego ten Londyn to cztery ulice – tam gdzie pisarz mieszka, gdzie pracuje, gdzie chodzi do kina i gdzie chodzi do antykwariatu. Jego Londyn nie jest dużym miastem, jest czterema ulicami, po których chodzi się nieustannie jak po zamkniętym labiryncie. Miałam wrażenie, że całe miasto by go przygniotło. Jego układ nerwowy tak absorbuje bodźce, że ich nadmiar oznaczałby dla niego paraliż. On jest zaangażowany na wszystkich poziomach, nieustannie[31].

W części drugiej książki Wyostrzyć wzrok artyści reprezentujący różne dziedziny sztuki (m.in. Dominika Knapik, Maciej Kurak, Wojciech Puś, Wojtek Ziemilski) zaproponowali szkice, zapisy ruchu, projekty scenografii, fotografie do wybranych przez siebie fragmentów książki noblisty Zapiski ze złego roku. Wojtek Ziemilski zaproponował szkic prezentacji teatralnej: Projekt? Spektaklu? No więc wyobrażam sobie mecz. Siatkówkę. Graną przez przedsiębiorców. Różnego szczebla, obu płci (...) Wcześniej myślałem o sforze psów, o ludziach wśród psów, ale to by było bliskie temu przemycanemu patosowi „Hańby”.[32] Książkę zamyka, po raz pierwszy przetłumaczona na język polski, mowa noblowska J.M. Coetzee pt. On i jego człowiek.

W 2020 roku ukazał się zbiór esejów Olgi Tokarczuk, laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018, zatytułowany Czuły narrator. W zbiorze znajduje się esej Maski zwierząt (pierwodruk: Krytyka Polityczna 2008[33]). W części zatytułowanej Wgląd i empatia. Czy mogą być narzędziami poznawczymi? autorka odnosi się do Żywotów zwierząt, a zwłaszcza do roli spełnianej przez fikcyjną postać pisarki Elizabeth Costello, powołanej do życia przez Coetzeego. Olga Tokarczuk pisze m.in.

Nasza komunikacja jest o tyle istotna i głęboka, o ile pozostaje wzajemną wymianą tego, co subiektywne, a więc nie do końca komunikowalne. I mówi jeszcze: tylko fikcja literacka jest w stanie opowiedzieć taki stan subiektywności człowieka (a zarazem jego pełni), tylko fikcja z jej możliwościami zbudowania całej osoby ma przewagę nad argumentami rozumu... [...] Coetzee ustami Costello domaga się – jak sądzę – dowartościowania dwóch zapomnianych, niedocenionych i zepchniętych na margines sposobów doświadczania świata: wglądu i empatii.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Literacka Nagroda Nobla. [dostęp 2007-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-26)].
  2. ↑ a b Krytyka Polityczna – Coetzee. Przewodnik Krytyki Politycznej – Wstęp
  3. ↑ Booker Prize Britain's Most Prestigious Award for Fiction. britishfiction.suite101.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-21)]., britishfiction.suite101.com.
  4. ↑ Urodził się jako John Michael Coetzee (później zmienił drugie imię na Maxwell)
  5. ↑ Na polski trop naprowadził go pradziad – Ciekawostki. [dostęp 2007-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-04)].
  6. ↑ Portal UAM – Prof. John Maxwell Coetzee doktorem honoris causa UAM. [dostęp 2012-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-28)].
  7. ↑ I rozpadamy się sami. Wokół opery „Slow Man” / Muzyka / dwutygodnik.com [online], www.dwutygodnik.com [dostęp 2021-04-17] (pol.).
  8. ↑ Wyborcza.pl [online], katowice.wyborcza.pl [dostęp 2018-11-05].
  9. ↑ JM Coetzee receives honorary doctorate
  10. ↑ Honorary degrees – Ceremonies and Protocol – La Trobe University. [dostęp 2009-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-15)].
  11. ↑ BBC NEWS | Entertainment | Oxford honours arts figures [online], bbc.co.uk [dostęp 2024-04-23].
  12. ↑ UTS: Story, Newsroom
  13. ↑ Coetzee
  14. ↑ The Ordinary Man, Dorota Semenowicz (Empik) [1].
  15. ↑ Roszak, Joanna (July 2012). „And We Break Down Ourselves” Bi-Weekly, Polish National Audiovisual Institute.
  16. ↑ Derkaczew, Joanna (11 July 2012). „'Slow Man’ – Coetzee w operze. Jak gaśnie człowiek”. Gazeta Wyborcza.
  17. ↑ Books Live South Africa [2].
  18. ↑ Willem De Vries, South Africa, Boekenbrug [3].
  19. ↑ Uitgeverij Cossee [4].
  20. ↑ JM Coetzee NL [5].
  21. ↑ Lepszy Poznan Publikacje [6].
  22. ↑ Nazwisko nieodmienienie por.: Jan Grzenia: Coetzee. sjp.pwn.pl/poradnia. [dostęp 2016-01-13].
  23. ↑ Ibid.
  24. ↑ Wydawnictwo Akademickie DIALOG – Wenus hotentocka i inne rozprawy o literaturze południowoafrykańskiej.
  25. ↑ “Mijają się, zbyt zajęci, by się pozdrowić choćby machnięciem ręki.” John Maxwell Coetzee i jego zagraniczna recepcja na przykładzie Holandii i Polski [online], ifa.amu.edu.pl [dostęp 2021-04-17].
  26. ↑ Sobriquet Magazine: August 2008.
  27. ↑ A Universe of (Hi)Stories – Home – Peter Lang Verlagsgruppe. peterlang.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-06)]..
  28. ↑ Krytyka Polityczna – Coetzee. Przewodnik Krytyki Politycznej.
  29. ↑ Krytyka Polityczna – Warszawa: Premiera książki Coetzee.
  30. ↑ Książka-klucz do poznania J.M. Coetzee – Trójka – polskieradio.pl.
  31. ↑ Wyostrzyć wzrok. J.M. Coetzee: sztuka, świat i polityka, Anna R. Burzyńska, Waldemar Rapior (red.), Poznań-Kraków, 2012, s. 116.
  32. ↑ Wyostrzyć wzrok. J.M. Coetzee: sztuka, świat i polityka, Anna R. Burzyńska, Waldemar Rapior (red.), Poznań-Kraków, 2012, s. 180.
  33. ↑ Olga Tokarczuk. Maski zwierząt. „Krytyka Polityczna”, 2008. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie literatury
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Maxwell_Coetzee&oldid=73586068”