Jacek Hugo-Bader
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 9 marca 1957 Sochaczew | |
| Dziedzina sztuki | reportaż | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Jacek Aleksander Hugo-Bader[1] (ur. 9 marca 1957 w Sochaczewie[2]) – polski dziennikarz i reportażysta, od początku lat 90. związany z „Gazetą Wyborczą”.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1981 ukończył studia pedagogiczne. Pracował jako nauczyciel historii oraz nauczyciel w szkole specjalnej, pedagog szkolny i socjoterapeuta w poradni małżeńskiej. Był również ładowaczem na kolei, wagowym w punkcie skupu trzody chlewnej i sprzedawcą w sklepie spożywczym[3].
Od 1982 działał w opozycji demokratycznej. Był ostatnim szefem kolportażu Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej, podziemnej struktury „Solidarności”, wydającej tygodnik „Wola” i drukującej „Tygodnik Mazowsze”[4][5].
W „Gazecie Wyborczej” pracował początkowo przy kolportażu. W 1991 po wygranym konkursie dołączył do działu reportażu[3]. Zajął się w szczególności krajami byłego ZSRR[2]. W 2011 udał się w podróż autostopem z Magadanu do Jakucka. Zapis podróży w postaci tekstów i nagrań ukazywał się na bieżąco w „Gazecie Wyborczej”, po czym wraz z nowymi reportażami trafił do wydanej w grudniu tegoż roku książki Dzienniki kołymskie.
W 2016 próbował dokonać prowokacji dziennikarskiej podczas Marszu Niepodległości, charakteryzując się na osobę czarnoskórą[6]. Opublikował później reportaż dotyczący tego wydarzenia[7]. Bawer Aondo-Akaa za pośrednictwem Instytutu na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris skierował skargę do Rady Etyki Mediów, określając tę publikację jako ksenofobiczną[8].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 2014 odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
Otrzymał nagrody: Grand Press (dwukrotnie – w 1999[9] i 2003[10]) oraz Nagrodę Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera (w 2010 za książkę Biała gorączka[11]). Ponadto Biała gorączka została w 2010 nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia[12]. Dwukrotnie nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” za W rajskiej dolinie wśród zielska (2013)[13] i za Skuchę (2017)[14]. W 2012 za Dzienniki Kołymskie został uhonorowany nagrodą „Czwarty Żywioł”, przyznawaną głosami publiczności 9. Festiwalu Podróżników Trzy Żywioły w Krakowie[15].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Reportaże
- Biała gorączka, Wołowiec: Czarne, 2009, ISBN 978-83-7536-081-3; tłum. na język ukraiński: Біла гарячка, Kijów: Tempora, 2012, ISBN 978-617-569-055-0
- W rajskiej dolinie wśród zielska, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, ISBN 83-7337-117-6; Wołowiec: Czarne, 2010, ISBN 978-83-7536-117-9
- Dzienniki kołymskie, Wołowiec: Czarne, 2011, ISBN 978-83-7536-292-3
- Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak, Kraków: Znak, 2014, ISBN 978-83-240-2993-8
- Skucha, Wołowiec: Czarne, 2016, ISBN 978-83-268-2372-5
- Audyt, Warszawa: Agora 2018, ISBN 978-83-268-2573-6
- Filmy dokumentalne
- Ślad po meduzie (1998), scenariusz i reżyseria
- Zamek z cyklu Nasz spis powszechny (2002), scenariusz i reżyseria
- Jacek Hugo-Bader. Korespondent z Polszy (2007), scenariusz i reżyseria[16]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 maja 2014 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2014 r. poz. 741).
- ↑ a b Jacek Hugo-Bader. culture.pl. [dostęp 2016-09-02].
- ↑ a b Mariusz Szczygieł (red.): 100/XX. Antologia polskiego reportażu XX wieku. Tom 2. 1966–2000. Wołowiec: Czarne, 2014, s. 722.
- ↑ Hugo-Bader, Jacek. wyborcza.pl, 6 grudnia 2006. [dostęp 2016-09-02].
- ↑ Jacek Hugo-Bader. slownik-niezaleznidlakultury.pl. [dostęp 2016-09-02].
- ↑ Prowokacja reportera „Gazety Wyborczej”. Poszedł na Marsz Niepodległości ucharakteryzowany na „Afropolaka”. polsatnews.pl, 17 listopada 2016. [dostęp 2016-11-28].
- ↑ Wyp... stąd, Czarnuchu! Ucharakteryzowany Jacek Hugo-Bader poszedł na Marsz Niepodległości. wyborcza.pl, 21 listopada 2016. [dostęp 2016-11-28].
- ↑ Skarga do Rady Etyki Mediów na ksenofobiczną i rasistowską publikację Jacka Hugo-Badera, dziennikarza Gazety Wyborczej. ordoiuris.pl, 28 listopada 2016. [dostęp 2016-11-28].
- ↑ Grand Press 1999. press.pl. [dostęp 2016-09-02].
- ↑ Grand Press 2003. press.pl. [dostęp 2016-09-02].
- ↑ Bursztynowy Motyl dla Jacka Hugo-Badera. wp.pl, 21 kwietnia 2010-04-21. [dostęp 2010-05-01].
- ↑ Nominowani 2010. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2015-12-02].
- ↑ Nagroda Nike 2003. nike.org.pl. [dostęp 2016-09-02].
- ↑ Poezja górą. Oto nominowani do Nagrody Literackiej Nike 2017. tvn24.pl, 18 maja 2017. [dostęp 2017-05-18].
- ↑ „Czwarty Żywioł” dla Jacka Hugo-Badera. onet.pl, 19 marca 2012. [dostęp 2016-09-02].
- ↑ Jacek Hugo-Bader w bazie filmpolski.pl [dostęp 2016-09-02].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Hugo-Bader: Dziennikarstwo powinno naprawiać świat. mediafm.net, 19 października 2009. [dostęp 2016-09-02].
- Witajcie na Kołymie, w złotym sercu Rosji. Z Jackiem Hugo-Baderem rozmawiają Kinga Bacewicz i Tomasz Zawisko. kulturaliberalna.pl. [dostęp 2016-09-02].
- Członkowie Międzyzakładowych Komisji Koordynacyjnych Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”
- Członkowie podziemnych struktur Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”
- Ludzie urodzeni w Sochaczewie
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Polscy reportażyści
- Urodzeni w 1957
