Przejdź do zawartości

Jacek Podsiadło

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Podsiadło
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1964
Szewna

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Jacek Podsiadło (ur. 7 lutego 1964[1] w Szewnie) – polski poeta, prozaik, tłumacz, dziennikarz, felietonista.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po przerwaniu nauki szkolnej pracował w Hucie im. Marcelego Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim[2]. Ok. 1984 rzucił pracę[3] i rozpoczął pięcioletnią wędrówkę po Polsce (według własnej relacji przebywał m.in. w Łodzi), w czasie której zadebiutował literacko wydanym w Toruniu tomem poezji Nieszczęście doskonałe (1987)[2]. Był w latach 80. współpracownikiem pacyfistycznego ruchu Wolność i Pokój[4][3].

Po ogłoszeniu w 1990 drugiego tomu pt. W lunaparkach smutny, w lupanarach śmieszny związał się z pismem „BrulionRoberta Tekielego i stał się obok Marcina Świetlickiego czołowym autorem tego środowiska[2][5]. W latach 90. pracował jako stróż na budowie[3], publikował na łamach periodyków „Po Prostu” (wydawane 1990–1991), „NaGłos”, „Kresy”, „Opcje”, „Nowy Nurt” (wydawany 1994–1996), „Kartki”, „Odra”, „Zielone Brygady” i w artzinach „n-Europa”, „Wątroba”, „Xerro”[5]. W 1992 został zatrudniony przez Polskie Radio w Opolu[5]. Po zerwaniu z Tekielim od 1998 do 2005[5] współpracował z pismem „Lampa i Iskra BożaPawła Dunina-Wąsowicza[2]. W 2000 został felietonistą „Tygodnika Powszechnego[5], rozstał się z pismem w 2005 na tle sporów redakcyjnych o komentarze do inwazji USA na Irak[3][2]. Po tym, jak Radio Opole zdjęło jego program z anteny w 2008, wytoczył mu i wygrał proces o nieuzasadnione zakończenie współpracy[3]. Przez kilka lat prowadził rubrykę literacką w „Nowej Trybunie Opolskiej[3].

W latach 2012–2014 był kierownikiem literackim i autorem tekstów w projekcie muzycznym R.U.T.A.[5], z którym rozpoczął współpracę w 2011[3].

W 2020 powrócił do współpracy z „Tygodnikiem Powszechnym”[6].

W lutym 2025 podjął próbę zrzeczenia się obywatelstwa Rzeczypospolitej Polskiej[7], odwołując się do koncepcji prawa naturalnego[8].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Jest autorem wielu tomów poezji, publikował wiersze i fragmenty prozy w większości polskich czasopism literackich. Jego wiersze tłumaczono m.in. na angielski, niemiecki, słowacki, słoweński i ukraiński[9]. Jest również autorem przewodnika po Wilnie wydanego przez wydawnictwo Pascal. W swojej twórczości krytykuje usankcjonowane prawnie instytucje społeczne (państwo, wojsko, edukacja), a także zjawisko autorytetu i poprawność językową jako formy społecznego ucisku, głosząc anarchistyczne i pacyfistyczne poglądy[3].

W latach 1993–2008 prowadził audycję „Studnia” w Radiu Opole. W latach 2009–2018 prowadził własne Domowe Radio „Studnia” w Internecie. W latach 2000–2007 był stałym felietonistą „Tygodnika Powszechnego”. Od 2020 do początku 2024[10] r. ponownie pisał dla tego tygodnika felietony. Od 2023 r. prowadzi osobistą stronę pod adresem jacpo.pl.

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 1992 r. został laureatem Grand Prix w konkursie na brulion poetycki im. M.M. Morawskiej. Laureat licznych nagród literackich, m.in. nagrody im. Georga Trakla (1994), Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1998), Nagrody im. Czesława Miłosza (2000); sześciokrotnie nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” (w 1999 za Niczyje, boskie[11], w 2000 za Wychwyt Grahama[12], w 2006 za Krę[13], w 2015 za Przez sen[14] – finał nagrody[15] i w 2017 za Włos Bregueta[16] – finał nagrody[17], w 2021 za Podwójne wahadło[18] - finał nagrody), nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia 2009 w kategorii proza za Życie, a zwłaszcza śmierć Angeliki de Sancé[19], dwukrotnie nominowany do Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego „Orfeusz” (w 2015 za tom Przez sen[20] oraz w 2023 za tom Człowiek, który odjechał[21]). W 2015 otrzymał Wrocławską Nagrodę Poetycką „Silesius” za całokształt twórczości[22] oraz Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej 2015 za tom Przez sen (ex-aequo z Romanem Honetem)[23][3]. W 2017 otrzymał Wrocławską Nagrodę Poetycką „Silesius” za tom Włos Bregueta[24].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Nieszczęście doskonałe, Toruńskie Towarzystwo Kultury, Toruń 1987.
  • W lunaparkach smutny, w lupanarach śmieszny, Staromiejski Dom Kultury, Warszawa 1990.
  • Wiersze wybrane 1985–1990, Biblioteka „brulionu”, Warszawa-Kraków 1992.
  • Arytmia, Biblioteka „brulionu”, Warszawa 1993.
  • Dobra ziemia dla murarzy, Tikkun, Warszawa 1994.
  • Języki ognia, Biblioteka „brulionu”, Warszawa-Kraków 1994.
  • To all the whales I’d love before, Kartki, Białystok 1996.
  • Niczyje, boskie, Biblioteka „brulionu”, Warszawa 1998.
  • Wiersze wybrane 1990–1995, Stowarzyszenie „Inna Kultura”, Bielsko-Biała 1998.
  • Wiersze zebrane, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 1998 (II wydanie: 2003).
  • Wychwyt Grahama, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 1999.
  • Cisówka. Wiersze. Opowiadania, Biblioteka „Kartek”, Białystok 1999.
  • I ja pobiegłem w tę mgłę, Znak, Kraków 2001.
  • Kra, Znak, Kraków 2005.
  • A mój syn... (zbiór felietonów), Znak, Kraków 2006.
  • Pippi, dziwne dziecko (zbiór felietonów), Hokus-Pokus, Warszawa 2006.
  • Życie, a zwłaszcza śmierć Angeliki de Sancé, Znak, Kraków 2008.
  • Trzy domy, Jacek Santorski & Co, Warszawa 2009.
  • Czerwona kartka dla Sprężyny, Nasza Księgarnia, Warszawa 2009.
  • Pod światło, Bez napiwku, Opole 2011.
  • Przez sen, Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”, Lublin 2014.
  • Przedszkolny sen Marianki, Biuro Literackie, Wrocław 2015.
  • Włos Bregueta, Wydawnictwo WBPiCAK, Poznań 2016.
  • Konie, dziewczyna i pies. Pamiętnik, Nasza Księgarnia, Warszawa 2019.
  • Litania i inne wiersze przeciw państwu (wybór wierszy), Wydawnictwo WBPiCAK, Poznań 2019.
  • Podwójne wahadło, Wydawnictwo WBPiCAK, Poznań 2020.

Opracowania twórczości

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Mieczysława i Stanisławy z domu Pietrzyk[26]. Jest ojcem Dawida, wrocławskiego dziennikarza radiowego[27][28][29].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. P. Marcinkiewicz, I ja pobiegłem w tę mgłę. O poezji Jacka Podsiadły, w: J. Podsiadło: I ja pobiegłem w tę mgłę, Kraków 2000, s. 6.
  2. a b c d e Dawid Karpiuk, Polski bitnik [online], wprost.pl, 8 stycznia 2012 [zarchiwizowane z adresu 2017-08-19].
  3. a b c d e f g h i Jacek Tomczuk, Skłócony z życiem [online], newsweek.pl, 1 listopada 2015 [zarchiwizowane z adresu 2025-04-06].
  4. Jacek Podsiadło, [w:] Twórcy [online], Culture.pl, 29 września 2021 [dostęp 2025-04-06].
  5. a b c d e f Iwona Kowalska, Podsiadło Jacek [online], pedagogiczna.pl [dostęp 2025-04-06].
  6. Nike 2021. Jacek Podsiadło "Podwójne wahadło" [online], tvn24.pl, 1 października 2021.
  7. Łukasz Łachecki, Casus Jacka Podsiadły: co konstytucja mówi o zrzeczeniu się obywatelstwa? [online], krytykapolityczna.pl, 22 marca 2025.
  8. Jacek Podsiadło, Panie prezydencie, konstytucja jest niekonstytucyjna [online], krytykapolityczna.pl, 22 marca 2025.
  9. Nagroda im. Wisławy Szymborskiej. nagrodaszymborskiej.pl. [dostęp 2015-07-17].
  10. „Tygodnik Powszechny” zakończył współpracę z Jackiem Podsiadłą [online], www.wirtualnemedia.pl, 8 lutego 2024 [dostęp 2024-02-08] (pol.).
  11. Nagroda Nike 1999. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-22].
  12. Nagroda Nike 2000. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-22].
  13. Nagroda Nike 2006. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-22].
  14. nominacje do Nagrody Literackiej Nike 2015. culture.pl. [dostęp 2015-07-26].
  15. Znamy finalistów Nike 2015. Culture.pl. [dostęp 2015-09-13].
  16. Nike 2017 – nominacje [online], wyborcza.pl, 18 maja 2017 [dostęp 2017-05-18].
  17. Nike 2017 – finaliści [online], wyborcza.pl, 5 września 2017 [dostęp 2017-09-05].
  18. Nagroda Literacka „Nike” 2021 – są nominacje. Kto w dwudziestce? [online], gazetapl [dostęp 2021-08-10] (pol.).
  19. Nominowani 2009 | Nagroda Literacka Gdynia [online], nagrodaliterackagdynia.pl [dostęp 2015-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-18].
  20. Orfeusz – Nagroda Poetycka im. K. I. Gałczyńskiego 2015 – nominowani [online], www.orfeusz-nagroda.pl [dostęp 2015-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-01].
  21. Ogłoszono nominacje do Nagrody Orfeusza [online], wirtualnywydawca.pl, 4 maja 2023 [dostęp 2023-05-04] (pol.).
  22. Silesius 2015: Podsiadło, Sendecki, Książek. Silesius, 2015. [dostęp 2015-10-09].
  23. Roman Honet i Jacek Podsiadło laureatami Nagrody im. Wisławy Szymborskiej. TVN24.pl. [dostęp 2015-10-24].
  24. Silesius 2017 – laureaci [online], silesius.wroclaw.pl [dostęp 2017-05-13] (pol.).
  25. Wydawnictwo [online], Instytut Literatury [dostęp 2021-03-06] (pol.).
  26. Jacek Podsiadło – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku [online], www.ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 2019-06-05] (pol.).
  27. Ewelina Lis, RAM bo w kapciach: Dawid Podsiadło. „Wolę pozostać w swojej skórze" [online], radioram.pl, 8 grudnia 2024.
  28. Jacek Podsiadło, Miliony much [online], tygodnikpowszechny.pl, 27 września 2021.
  29. Dorota Wodecka, Najbardziej bałem się, że pani zapyta: "Na tym kirkucie to pan naprawdę siusiał?" [online], wyborcza.pl, 23 maja 2020 [zarchiwizowane z adresu 2025-04-06].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]