Jacqueline Nebout
| Data i miejsce urodzenia |
12 października 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 listopada 2015 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, samorządowiec |
| Stanowisko |
posłanka do Parlamentu Europejskiego (1983–1984) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
| |
.jpg)
Jacqueline Nebout (ur. 12 października 1928 w Nancy, zm. 2 listopada 2015 w Paryżu[1]) – francuska polityk i samorządowiec, zastępca mera Paryża, posłanka do Parlamentu Europejskiego I kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Zaangażowała się w działalność polityczną w ramach Partii Radykalnej, kierowała jej strukturami w departamencie[2], a w latach 1999–2001 pełniła funkcję jej wiceprzewodniczącej. Należała także do Zgromadzenia na rzecz Republiki. W latach 1977–2001 zasiadała w radzie miejskiej Paryża, od 1977 do 1995 sprawowała funkcję zastępcy mera Jacques’a Chiraca ds. środowiska. Była także radną regionu Île-de-France.
W 1979 kandydowała do Parlamentu Europejskiego z listy Zgromadzenia na rzecz Republiki, mandat uzyskała 25 kwietnia 1983 w miejsce Xaviera Deniau. Przystąpiła do frakcji postępowych demokratów, należała m.in. do Komisji Budżetowej[3]. Później od 1995 do 2001 kierowała organizacją zarządzającą Wieżą Eiffla[4].
Należała do masońskiej loży „Le Droit Humain”[5]. Współautorka książki Les cariatides de Paris (1992). Fundatorka przyznawanej od 1988 Prix de l’humour politique, nagrody dla najzabawniejszych wypowiedzi polityków[6]. Jej imieniem nazwano wyhodowaną w latach 80. odmianę róży[7].
Odznaczona m.in. Legią Honorową[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Madame Jacqueline Nebout. libramemoria.com, 2 listopada 2015. [dostęp 2020-03-19]. (fr.).
- ↑ Mark Hunter: Les Jours les plus Lang. Odile Jacob, 1990, s. 31. ISBN 978-2-7381-0102-0.
- ↑ Jacqueline Nebout. europarl.europa.eu. [dostęp 2020-03-19].
- ↑ Jean-Bernard Bros, président de la Société d’Exploitation de la Tour Eiffel. estrepublicain.fr, 4 maja 2014. [dostęp 2020-03-19]. (fr.).
- ↑ Marylène Dagouat, Dominique de Saint-Pern: Les Francs-maçons et la Droite. lexpress.fr, 6 maja 1993. [dostęp 2020-03-19]. (fr.).
- ↑ Jules Pecnard: L’humour en politique, c’est du sérieux. lexpress.fr, 28 listopada 2017. [dostęp 2020-03-19]. (fr.).
- ↑ Thomas Debener, Serge Gudin: Encyclopedia of Rose Science. Academic Press, 2003. ISBN 978-0-08-091797-9.