Jagnin
Na mapach: 50°45′37″N 21°23′42″E/50,760278 21,395000
wieś | |
Miejscowość na mapie gminy Opatów | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) |
124[2] |
Strefa numeracyjna |
15 |
Kod pocztowy |
27-500[3] |
Tablice rejestracyjne |
TOP |
SIMC |
0801310[4] |
Położenie na mapie gminy Opatów | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie powiatu opatowskiego | |
50°45′37″N 21°23′42″E/50,760278 21,395000[1] |
Jagnin – wieś sołecka[5] w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Opatów[4][6].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jagnin w wieku XIX – wieś i folwark w powiecie opatowskim, gminie Modliborzyce, parafii Strzyżowice.
W 1827 r. było tu 17 domów 106 mieszkańców. W roku 1882 19 osad, 18 domów, 178 mieszkańców, 250 mórg ziemi dworskiej i 98 mórg włościańskiej.
W XV wieku wieś była dziedzictwem Mikołaja Ziarunickiogo Różyca (Długosz L.B. t.I s.885)[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 43197
- ↑ Strona gminy. Statystyka mieszkańców w dniu 2021-01-31 s. 24
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 362 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-14].
- ↑ Jednostki organizacyjne gminy Opatów. Urząd Gminy Opatów. [dostęp 2015-04-14].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-04-14].
- ↑ Jagnin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 369 .