Jama bębenkowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jama bębenkowa (łac. cavum tympani) – przestrzeń powietrzna, część ucha środkowego ograniczona od strony zewnętrznej błoną bębenkową, a od strony wewnętrznej ścianą kostną ucha wewnętrznego. Jest wypełniona powietrzem i połączona z gardłem trąbką słuchową, zwaną też trąbką Eustachiusza.

Ściany jamy bębenkowej:

Zawartość jamy bębenkowej:

  1. Kosteczki słuchowemłoteczek (malleus), kowadełko (incus) i strzemiączko (stapes) wraz ze stawami (kowadełkowo-młoteczkowym i kowadełkowo-strzemiączkowym; art. incudomallearis et art. incudostapedia) i więzadłami.
  2. Ścięgno mięśnia napinacza błony bębenkowej (tendo musculi tensoris tympani) i ścięgno mięśnia strzemiączkowego (tendo musculi stapedii).
  3. Tętnice i żyły bębenkowe
  4. Gałąź szyjno-bębenkowa tętnicy szyjnej wewnętrznej
  5. Splot bębenkowy i nerwy do niego dochodzące
  6. Nerw skalisty mniejszy (od nerwu językowo-gardłowego IX )
  7. Struna bębenkowa
  8. Powietrze