Jamie Murray
| Jamie Murray | |
 Jamie Murray podczas Sony Ericsson Open w 2012 roku |
|
| Państwo |  Wielka Brytania |
| Miejsce zamieszkania | Dunblane |
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1986 Dunblane |
| Wzrost | 190 cm |
| Masa ciała | 84 kg |
| Gra | leworęczna, oburęczny backhand |
| Status profesjonalny | 2004 |
| Zakończenie kariery | aktywny |
| Trener | Louis Cayer |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 0 |
| Najwyżej w rankingu | 834 (22 maja 2006) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 12 |
| Najwyżej w rankingu | 23 (10 października 2011) |
| Australian Open | 3R (2015) |
| Roland Garros | 3R (2014) |
| Wimbledon | 3R (2007, 2008, 2014) |
| US Open | QF (2013) |
Jamie Murray, właśc. James Robert Murray (ur. 13 lutego 1986 w Dunblane) – szkocki tenisista, reprezentant Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa, mistrz Wimbledonu z 2007 roku w grze mieszanej, olimpijczyk.
Jamie Murray jest starszym bratem Andy'ego – również tenisisty, który znajduje się w czołówce światowych rozgrywek singlowych.
Spis treści
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Karierę tenisową Murray rozpoczął w roku 2004, skupiając swoje umiejętności na grze podwójnej. W cyklu ATP World Tour pierwszy finał jaki Brytyjczyk rozegrał miał miejsce na przełomie lipca i sierpnia 2006 roku w Los Angeles. Wspólnie z Erikiem Butoracem przegrali jednak finałowe spotkanie z czołowym amerykańskim deblem, bliźniakami Bobem i Mikiem Bryanami. Na początku października tegoż samego roku Murray doszedł wraz ze swoim bratem, Andym, do finału turnieju w Bangkoku, lecz w finale nie sprostali parze Jonathan Erlich-Andy Ram.
W lutym 2007 roku Szkot odniósł swoje pierwsze dwa triumfy z cyklu ATP World Tour, wygrywając najpierw w San José, a potem w Memphis. W obu turniejach partnerem deblowym Murraya był Butorac. W czerwcu Murray wygrał rozgrywki w Nottingham. Ponownie grając wspólnie z Butoracem, pokonali w rundzie finałowej duet Joshua Goodall i Ross Hutchins. Podczas Wimbledonu Szkot wygrał zawody w grze mieszanej tworząc parę z Jeleną Janković. W finale pokonali wynikiem 6:4, 3:6, 6:1 Alicię Molik i Jonasa Björkmana.
Czwarty deblowy tytuł Murray wywalczył w 2008 roku w Delray Beach, gdzie wraz z Maksem Mirnym zwyciężyli w finale nad braćmi Bryanami. W połowie kwietnia Murray doszedł do kolejnego w sezonie finału, w Estoril, jednak razem z Kevinem Ullyettem przegrali finałowy pojedynek z deblem Jeff Coetzee-Wesley Moodie. Następny przegrany finał Szkot rozegrał w Nottingham, gdzie tworzył parę tym razem z Jeffem Coetzeem. We wrześniu Murray osiągnął finał mikstowego US Open, jednak spotkanie finałowe przegrali wraz z Liezel Huber z parą Cara Black-Leander Paes. W sezonie 2008 Jamie Murray zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w konkurencji gry podwójnej, w parze z Andym Murrayem. Brytyjska para dotarła do 2 rundy rywalizacji.
Na początku listopada 2010 roku Murray wygrał ze swoim bratem turniej w Walencji, a we wrześniu 2011 roku Brytyjczyk triumfował w Metz. Partnerem Murraya był wówczas André Sá. Miesiąc później Brytyjczyk razem ze swoim bratem, Andym, zwyciężyli w imprezie rozgrywanej w Tokio.
W lutym 2012 roku Murray doszedł razem z Paulem Hanleyem do finału w Montpellier, gdzie ponieśli porażkę z Nicolasem Mahutem i Édouardem Rogerem-Vasselinem. Latem Murray zagrał wspólnie ze swoim bratem na igrzyskach olimpijskich w Londynie, gdzie ponieśli porażkę w 1 rundzie rywalizacji deblowej.
Ósmy tytuł w grze podwójnej Szkot zdobył w połowie kwietnia 2013 roku w Houston, wspólnie z Johnem Peersem. Debliści zwyciężyli w finale z bliźniakami Bryanami. Pod koniec lipca Murray wspólnie z Peersem triumfowali w Gstaad, po pokonaniu w finale pary Pablo Andújar-Guillermo García López. Trzeci tytuł w sezonie Murray z Peersem wywalczyli pod koniec września w Bangkoku, gdzie w finale byli lepsi od pary Tomasz Bednarek-Johan Brunström. Po zwycięstwie w stolicy Tajlandii Murray, wspólnie z Peersem, doszedł do finału w Tokio. Mecz o tytuł debliści przegrali z Rohanem Bopanną i Édouardem Rogerem-Vasselinem.
Pierwszy triumf w sezonie 2014 osiągnął w Monachium, gdzie razem z Peersem pokonali parę Colin Fleming–Ross Hutchins. W połowie czerwca, razem ze swoim deblowym partnerem, Murray dotarł do finału na kortach trawiastych w Londynie (Queen's). Para przegrała spotkanie finałowe z Alexandrem Peyą i Bruno Soaresem. Do kolejnego finału para Murray–Peers awansowała pod koniec sierpnia w Winston-Salem. We wrześniu Jamie Murray osiągnął 20 zawodowy finał w karierze w grze podwójnej, w Kuala Lumpur. Partnerując Peersowi przegrał mecz o tytuł z Leanderem Paesem i Marcinem Matkowskim.
W styczniu 2015 roku Murray wygrał z Peersem turniej w Brisbane, po pokonaniu w finale Ołeksandra Dołhopołowa i Kei'ego Nishikori'ego.
W kwietniu 2007 roku Murray zadebiutował w reprezentacji brytyjskiej w Pucharze Davisa. Powołany na mecz z Holendrami, zdobył punkt w deblu razem z Gregiem Rusedskim, który po tym meczu ogłosił zakończenie kariery sportowej. Murray rozegrał także przegrany pojedynek singlowy, ale nie miało to znaczenia dla końcowego rezultatu spotkania, korzystnego dla Brytyjczyków.
Najwyżej sklasyfikowany w zestawieniu deblistów był na 23. miejscu w październiku 2011 roku.
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals |
| ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP World Tour 500 |
| ATP International Series / ATP World Tour 250 |
Gra mieszana (1–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 7 lipca 2007 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Jelena Janković |
 Alicia Molik Jonas Björkman |
6:4, 3:6, 6:1 |
| Finalista | 1. | 3 września 2008 | US Open, Nowy Jork | Twarda |  Liezel Huber |
 Cara Black Leander Paes |
6:7(6), 4:6 |
Gra podwójna (12–10)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 30 lipca 2006 | Los Angeles | Twarda | Eric Butorac |
Bob Bryan Mike Bryan |
2:6, 4:6 |
| Finalista | 2. | 1 października 2006 | Bangkok | Twarda (hala) | Andy Murray |
 Jonathan Erlich Andy Ram |
2:6, 6:2, 4–10 |
| Zwycięzca | 1. | 18 lutego 2007 | San José | Twarda (hala) | Eric Butorac |
 Chris Haggard Rainer Schüttler |
7:5, 7:6(6) |
| Zwycięzca | 2. | 25 lutego 2007 | Memphis | Twarda (hala) | Eric Butorac |
 Julian Knowle Jürgen Melzer |
7:5, 6:3 |
| Zwycięzca | 3. | 23 czerwca 2007 | Nottingham | Trawiasta | Eric Butorac |
Joshua Goodall Ross Hutchins |
4:6, 6:3, 10–5 |
| Zwycięzca | 4. | 17 lutego 2008 | Delray Beach | Twarda |  Maks Mirny |
Bob Bryan Mike Bryan |
6:4, 3:6, 10–6 |
| Finalista | 3. | 20 kwietnia 2008 | Estoril | Ceglana | Kevin Ullyett |
Jeff Coetzee Wesley Moodie |
2:6, 6:4, 8–10 |
| Finalista | 4. | 22 czerwca 2008 | Nottingham | Trawiasta | Jeff Coetzee |
 Bruno Soares Kevin Ullyett |
2:6, 6:7(5) |
| Zwycięzca | 5. | 7 listopada 2010 | Walencja | Twarda (hala) | Andy Murray |
Mahesh Bhupathi Maks Mirny |
7:6(8), 5:7, 10–7 |
| Zwycięzca | 6. | 25 września 2011 | Metz | Twarda (hala) | André Sá |
 Lukáš Dlouhý Marcelo Melo |
6:4, 7:6(7) |
| Zwycięzca | 7. | 9 października 2011 | Tokio | Twarda | Andy Murray |
František Čermák Filip Polášek |
6:1, 6:4 |
| Finalista | 5. | 5 lutego 2012 | Montpellier | Twarda (hala) | Paul Hanley |
 Nicolas Mahut Édouard Roger-Vasselin |
4:6, 6:7(4) |
| Zwycięzca | 8. | 14 kwietnia 2013 | Houston | Ceglana | John Peers |
Bob Bryan Mike Bryan |
1:6, 7:6(3), 12–10 |
| Zwycięzca | 9. | 28 lipca 2013 | Gstaad | Ceglana | John Peers |
 Pablo Andújar Guillermo García López |
6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 10. | 29 września 2013 | Bangkok | Twarda (hala) | John Peers |
 Tomasz Bednarek Johan Brunström |
6:3, 3:6, 10–6 |
| Finalista | 6. | 6 października 2013 | Tokio | Twarda | John Peers |
Rohan Bopanna Édouard Roger-Vasselin |
6:7(5), 4:6 |
| Zwycięzca | 11. | 4 maja 2014 | Monachium | Ceglana | John Peers |
Colin Fleming Ross Hutchins |
6:4, 6:2 |
| Finalista | 7. | 15 czerwca 2014 | Londyn (Queen's) | Trawiasta | John Peers |
Alexander Peya Bruno Soares |
6:4, 6:7(4), 4–10 |
| Finalista | 8. | 23 sierpnia 2014 | Winston-Salem | Twarda | John Peers |
 Juan Sebastián Cabal Robert Farah |
3:6, 4:6 |
| Finalista | 9. | 28 września 2014 | Kuala Lumpur | Twarda (hala) | John Peers |
Marcin Matkowski Leander Paes |
6:3, 6:7(5), 5–10 |
| Zwycięzca | 12. | 11 stycznia 2015 | Brisbane | Twarda | John Peers |
 Ołeksandr Dołhopołow Kei Nishikori |
6:3, 7:6(4) |
| Finalista | 10. | 15 lutego 2015 | Rotterdam | Twarda (hala) | John Peers |
 Jean-Julien Rojer Horia Tecău |
6:3, 3:6, 8–10 |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP (ang.). atpworldtour.com. [dostęp 3 września 2013].
- Profil na stronie ITF (ang.). itftennis.com. [dostęp 3 września 2013].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). daviscup.com. [dostęp 3 września 2013].
|
|||||
