Jamie Murray

Jamie Murray
Jamie Murray podczas Sony Ericsson Open w 2012 roku
Państwo	Wielka Brytania
Miejsce zamieszkania	Dunblane
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1986 Dunblane
Wzrost	190 cm
Masa ciała	84 kg
Gra	leworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	2004
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Louis Cayer
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	834 (22 maja 2006)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	10
Najwyżej w rankingu	23 (10 października 2011)
Australian Open	2R (2011, 2014)
Roland Garros	2R (2011, 2013)
Wimbledon	3R (2007, 2008)
US Open	QF (2013)
Multimedia w Wikimedia Commons

Jamie Murray, właśc. James Robert Murray (ur. 13 lutego 1986 w Dunblane) – szkocki tenisista, reprezentant Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa. Specjalizuje się w grze podwójnej, jest zwycięzcą turniejów ATP World Tour w deblu, mistrzem Wimbledonu z 2007 roku w grze mieszanej.

Jamie Murray jest starszym bratem Andy'ego – również tenisisty, który znajduje się w czołówce światowych rozgrywek singlowych.

Karierę tenisową Murray rozpoczął w roku 2004, skupiając swoje umiejętności na grze podwójnej. W cyklu ATP World Tour pierwszy finał jaki Brytyjczyk rozegrał miał miejsce na przełomie lipca i sierpnia 2006 roku w Los Angeles. Wspólnie z Erikiem Butoracem przegrali jednak finałowe spotkanie z czołowym amerykańskim deblem, bliźniakami Bobem i Mikiem Bryanami. Na początku października tegoż samego roku Murray doszedł wraz ze swoim bratem, Andym, do finału turnieju w Bangkoku, lecz w finale nie sprostali parze Jonathan Erlich-Andy Ram.

W lutym 2007 roku Szkot odniósł swoje pierwsze dwa triumfy z cyklu ATP World Tour, wygrywając najpierw w San José, a potem w Memphis. W obu turniejach partnerem deblowym Murraya był Butorac. W czerwcu Murray wygrał rozgrywki w Nottingham. Ponownie grając wspólnie z Butoracem, pokonali w rundzie finałowej duet Joshua Goodall i Ross Hutchins. Podczas Wimbledonu Szkot wygrał zawody w grze mieszanej tworząc parę z Serbką Jeleną Janković. W finale pokonali wynikiem 6:4, 3:6, 6:1 Alicię Molik i Jonasa Björkmana.

Czwarty deblowy tytuł Murray wywalczył w 2008 roku w Delray Beach, gdzie wraz z Maksem Mirnym zwyciężyli w finale nad braćmi Bryanami. W połowie kwietnia Murray doszedł do kolejnego w sezonie finału, w Estoril, jednak razem z Kevinem Ullyettem przegrali finałowy pojedynek z deblem Jeff Coetzee-Wesley Moodie. Następny przegrany finał Szkot rozegrał w Nottingham, gdzie tworzył parę tym razem z Jeffem Coetzeem. We wrześniu Murray osiągnął finał mikstowego US Open, jednak spotkanie finałowe przegrali wraz z Liezel Huber z parą Cara Black-Leander Paes.

Na początku listopada 2010 roku Murray wygrał ze swoim bratem turniej w Walencji, a we wrześniu 2011 roku Brytyjczyk triumfował w Metz. Partnerem Murraya był wówczas André Sá. Miesiąc później Brytyjczyk razem ze swoim bratem, Andym, zwyciężyli w imprezie rozgrywanej w Tokio.

W lutym 2012 roku Murray doszedł razem z Paulem Hanleyem do finału w Montpellier, gdzie ponieśli porażkę z Nicolasem Mahutem i Édouardem Rogerem-Vasselinem.

Ósmy tytuł w grze podwójnej Szkot zdobył w połowie kwietnia 2013 roku w Houston, wspólnie z Johnem Peersem. Debliści zwyciężyli w finale z bliźniakami Bryanami. Pod koniec lipca Murray wspólnie z Peersem triumfowali w Gstaad, po pokonaniu w finale pary Pablo Andújar-Guillermo García López. Trzeci tytuł w sezonie Murray z Peersem wywalczyli pod koniec września w Bangkoku, gdzie w finale byli lepsi od pary Tomasz Bednarek-Johan Brunström. Po zwycięstwie w stolicy Tajlandii Murray, wspólnie z Peersem, doszedł do finału w Tokio. Mecz o tytuł debliści przegrali z Rohanem Bopanną i Édouardem Rogerem-Vasselinem.

W kwietniu 2007 roku Murray zadebiutował w reprezentacji brytyjskiej w Pucharze Davisa. Powołany na mecz z Holendrami, zdobył punkt w deblu razem z weteranem Gregiem Rusedskim, który po tym meczu ogłosił zakończenie kariery sportowej. Murray rozegrał także przegrany pojedynek singlowy, ale nie miało to znaczenia dla końcowego rezultatu spotkania, korzystnego dla Brytyjczyków.

Najwyżej sklasyfikowany w zestawieniu deblistów był na 23. miejscu w październiku 2011 roku.

Statystyki turniejowe

Legenda

Wielki Szlem

Igrzyska olimpijskie

Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals

ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000

ATP International Series Gold / ATP World Tour 500

ATP International Series / ATP World Tour 250

Gra podwójna

Zwycięzca (10)

Nr	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
1.	2007	San José	Twarda (hala)	Eric Butorac	Chris Haggard Rainer Schüttler	7:5, 7:6(6)
2.	2007	Memphis	Twarda (hala)	Eric Butorac	Julian Knowle Jürgen Melzer	7:5, 6:3
3.	2007	Nottingham	Trawiasta	Eric Butorac	Joshua Goodall Ross Hutchins	4:6, 6:3, 10-5
4.	2008	Delray Beach	Twarda	Maks Mirny	Bob Bryan Mike Bryan	6:4, 3:6, 10-6
5.	2010	Walencja	Twarda (hala)	Andy Murray	Mahesh Bhupathi Maks Mirny	7:6(8), 5:7, 10-7
6.	2011	Metz	Twarda (hala)	André Sá	Lukáš Dlouhý Marcelo Melo	6:4, 7:6(7)
7.	2011	Tokio	Twarda (hala)	Andy Murray	František Čermák Filip Polášek	6:1, 6:4
8.	2013	Houston	Ceglana	John Peers	Bob Bryan Mike Bryan	1:6, 7:6(3), 12-10
9.	2013	Gstaad	Ceglana	John Peers	Pablo Andújar Guillermo García López	6:3, 6:4
10.	2013	Bangkok	Twarda (hala)	John Peers	Tomasz Bednarek Johan Brunström	6:3, 3:6, 10-6

Finalista (6)

Nr	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
1.	2006	Los Angeles	Twarda	Eric Butorac	Bob Bryan Mike Bryan	2:6, 4:6
2.	2006	Bangkok	Twarda (hala)	Andy Murray	Jonathan Erlich Andy Ram	2:6, 6:2, 4-10
3.	2008	Estoril	Ceglana	Kevin Ullyett	Jeff Coetzee Wesley Moodie	2:6, 6:4, 8-10
4.	2008	Nottingham	Trawiasta	Jeff Coetzee	Bruno Soares Kevin Ullyett	2:6, 6:7(5)
5.	2012	Montpellier	Twarda (hala)	Paul Hanley	Nicolas Mahut Édouard Roger-Vasselin	4:6, 6:7(4)
6.	2013	Tokio	Twarda	John Peers	Rohan Bopanna Édouard Roger-Vasselin	6:7(5), 4:6

Bibliografia

• Profil na stronie ATP (ang.). atpworldtour.com. [dostęp 3 września 2013].
• Profil na stronie ITF (ang.). itftennis.com. [dostęp 3 września 2013].
• Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). daviscup.com. [dostęp 3 września 2013].