Jamie Murray

Jamie Murray
Państwo	Wielka Brytania
Miejsce zamieszkania	Wimbledon
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1986 Dunblane
Wzrost	191 cm
Masa ciała	82 kg
Gra	leworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2004
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Louis Cayer
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	834 (22 maja 2006)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	20
Najwyżej w rankingu	1 (4 kwietnia 2016)
Australian Open	W (2016)
Roland Garros	QF (2017)
Wimbledon	F (2015)
US Open	W (2016)

Jamie Murray, właśc. James Robert Murray (ur. 13 lutego 1986 w Dunblane) – szkocki tenisista, reprezentant Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa, mistrz Wimbledonu 2007, 2017 i US Open 2017 w grze mieszanej, mistrz Australian Open 2016 oraz US Open 2016 w grze podwójnej, lider rankingu ATP deblistów, olimpijczyk.

Jamie Murray jest starszym bratem Andy’ego – również tenisisty, który znajduje się w czołówce światowych rozgrywek singlowych.

Kariera tenisowa

Karierę tenisową Murray rozpoczął w 2004, skupiając swoje umiejętności na grze podwójnej. W cyklu ATP World Tour pierwszy finał jaki Brytyjczyk rozegrał miał miejsce na przełomie lipca i sierpnia 2006 w Los Angeles. Wspólnie z Erikiem Butoracem przegrali jednak finałowe spotkanie z czołowym amerykańskim deblem, bliźniakami Bobem i Mikiem Bryanami. Na początku października tegoż samego roku Murray doszedł wraz ze swoim bratem, Andym, do finału turnieju w Bangkoku, lecz w finale nie sprostali parze Jonatan Erlich-Andy Ram.

W lutym 2007 Szkot odniósł swoje pierwsze dwa triumfy z cyklu ATP World Tour, wygrywając najpierw w San José, a potem w Memphis. W obu turniejach partnerem deblowym Murraya był Butorac. W czerwcu Murray wygrał rozgrywki w Nottingham. Ponownie grając wspólnie z Butoracem, pokonali w rundzie finałowej duet Joshua Goodall i Ross Hutchins. Podczas Wimbledonu Szkot wygrał zawody w grze mieszanej tworząc parę z Jeleną Janković. W finale pokonali wynikiem 6:4, 3:6, 6:1 Alicię Molik i Jonasa Björkmana.

Czwarty deblowy tytuł Murray wywalczył w 2008 w Delray Beach, gdzie wraz z Maksem Mirnym zwyciężyli w finale nad braćmi Bryanami. W połowie kwietnia Murray doszedł do kolejnego w sezonie finału, w Estoril, jednak razem z Kevinem Ullyettem przegrali finałowy pojedynek z deblem Jeff Coetzee-Wesley Moodie. Następny przegrany finał Szkot rozegrał w Nottingham, gdzie tworzył parę tym razem z Jeffem Coetzeem. We wrześniu Murray osiągnął finał mikstowego US Open, jednak spotkanie finałowe przegrali wraz z Liezel Huber z parą Cara Black-Leander Paes. W sezonie 2008 Jamie Murray zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w konkurencji gry podwójnej, w parze z Andym Murrayem. Brytyjska para dotarła do 2. rundy rywalizacji.

Na początku listopada 2010 Murray wygrał ze swoim bratem turniej w Walencji, a we wrześniu 2011 roku Brytyjczyk triumfował w Metzu. Partnerem Murraya był wówczas André Sá. Miesiąc później Brytyjczyk razem ze swoim bratem, Andym, zwyciężyli w imprezie rozgrywanej w Tokio.

W lutym 2012 Murray doszedł razem z Paulem Hanleyem do finału w Montpellier, gdzie ponieśli porażkę z Nicolasem Mahutem i Édouardem Rogerem-Vasselinem. Latem Murray zagrał wspólnie ze swoim bratem na igrzyskach olimpijskich w Londynie, gdzie ponieśli porażkę w 1. rundzie rywalizacji deblowej.

Ósmy tytuł w grze podwójnej Szkot zdobył w połowie kwietnia 2013 w Houston, wspólnie z Johnem Peersem. Debliści zwyciężyli w finale z bliźniakami Bryanami. Pod koniec lipca Murray wspólnie z Peersem triumfowali w Gstaad, po pokonaniu w finale pary Pablo Andújar-Guillermo García-López. Trzeci tytuł w sezonie Murray z Peersem wywalczyli pod koniec września w Bangkoku, gdzie w finale byli lepsi od pary Tomasz Bednarek-Johan Brunström. Po zwycięstwie w stolicy Tajlandii Murray, wspólnie z Peersem, doszedł do finału w Tokio. Mecz o tytuł debliści przegrali z Rohanem Bopanną i Édouardem Rogerem-Vasselinem.

Pierwszy triumf w sezonie 2014 osiągnął w Monachium, gdzie razem z Peersem pokonali parę Colin Fleming–Ross Hutchins. W połowie czerwca, razem ze swoim deblowym partnerem, Murray dotarł do finału na kortach trawiastych w Londynie (Queen’s). Para przegrała spotkanie finałowe z Alexandrem Peyą i Bruno Soaresem. Do kolejnego finału para Murray–Peers awansowała pod koniec sierpnia w Winston-Salem. We wrześniu Jamie Murray osiągnął 20 zawodowy finał w karierze w grze podwójnej, w Kuala Lumpur. Partnerując Peersowi przegrał mecz o tytuł z Leanderem Paesem i Marcinem Matkowskim.

W styczniu 2015 Murray wygrał z Peersem turniej w Brisbane, po pokonaniu w finale Ołeksandra Dołhopołowa i Keiego Nishikoriego. Następnie debel osiągnął dwa finały rozgrywek ATP World Tour 500 – w Rotterdamie i Barcelonie. W lipcu para Murray–Peers dotarła do finału Wimbledonu, eliminując m.in. w 3. rundzie mistrzów zawodów z 2014, Vaska Pospisila i Jacka Socka. W finale ulegli 6:7(5), 4:6, 4:6 Jeanowi-Julienowi Rojerowi i Horii Tecău. Na początku sierpnia Murray został zwycięzcą zawodów w Hamburgu, wspólnie z Peersem. Miesiąc później para osiągnęła finał US Open, w którym uległa parze Pierre-Hugues Herbert–Nicolas Mahut wynikiem 4:6, 4:6. Na przełomie października i listopada para osiągnęła jeszcze finały zawodów rangi ATP World Tour 500 w Wiedniu i Bazylei.

W sezonie 2016 Murray startował razem Brunem Soaresem. Murray wspólnie z Brazylijczykiem odniósł swoje pierwsze wielkoszlemowe w deblu triumfy, najpierw w Australian Open, a potem na US Open. Zostali również mistrzami zawodów w Sydney i finalistami imprez ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo i Toronto. Na koniec roku zakwalifikowali się do ATP World Tour Finals osiągając półfinał.

W sezonie 2017 Murray kontynuował współpracę z Soaresem. Debel zwyciężył wspólnie w zawodach w Acapulco, Stuttgarcie i Londynie (Queen’s). Oprócz tego osiągnęli także finały w Sydney, Cincinnati i Tokio. Razem z Martiną Hingis Murray zwyciężył w Wimbledonie i US Open w konkurencji gry mieszanej.

W kwietniu 2007 Murray zadebiutował w reprezentacji brytyjskiej w Pucharze Davisa. Powołany na mecz z Holendrami, zdobył punkt w deblu razem z Gregiem Rusedskim, który po tym meczu ogłosił zakończenie kariery sportowej. Murray rozegrał także przegrany pojedynek singlowy, ale nie miało to znaczenia dla końcowego rezultatu spotkania, korzystnego dla Brytyjczyków.

Najwyżej sklasyfikowany w zestawieniu deblistów był na 1. miejscu (4 kwietnia 2016).

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals
ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP World Tour 500
ATP International Series / ATP World Tour 250

Gra podwójna (20–21)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	30 lipca 2006	Los Angeles	Twarda	Eric Butorac	Bob Bryan Mike Bryan	2:6, 4:6
Finalista	2.	1 października 2006	Bangkok	Twarda (hala)	Andy Murray	Jonatan Erlich Andy Ram	2:6, 6:2, 4–10
Zwycięzca	1.	18 lutego 2007	San José	Twarda (hala)	Eric Butorac	Chris Haggard Rainer Schüttler	7:5, 7:6(6)
Zwycięzca	2.	25 lutego 2007	Memphis	Twarda (hala)	Eric Butorac	Julian Knowle Jürgen Melzer	7:5, 6:3
Zwycięzca	3.	23 czerwca 2007	Nottingham	Trawiasta	Eric Butorac	Joshua Goodall Ross Hutchins	4:6, 6:3, 10–5
Zwycięzca	4.	17 lutego 2008	Delray Beach	Twarda	Maks Mirny	Bob Bryan Mike Bryan	6:4, 3:6, 10–6
Finalista	3.	20 kwietnia 2008	Estoril	Ceglana	Kevin Ullyett	Jeff Coetzee Wesley Moodie	2:6, 6:4, 8–10
Finalista	4.	22 czerwca 2008	Nottingham	Trawiasta	Jeff Coetzee	Bruno Soares Kevin Ullyett	2:6, 6:7(5)
Zwycięzca	5.	7 listopada 2010	Walencja	Twarda (hala)	Andy Murray	Mahesh Bhupathi Maks Mirny	7:6(8), 5:7, 10–7
Zwycięzca	6.	25 września 2011	Metz	Twarda (hala)	André Sá	Lukáš Dlouhý Marcelo Melo	6:4, 7:6(7)
Zwycięzca	7.	9 października 2011	Tokio	Twarda	Andy Murray	František Čermák Filip Polášek	6:1, 6:4
Finalista	5.	5 lutego 2012	Montpellier	Twarda (hala)	Paul Hanley	Nicolas Mahut Édouard Roger-Vasselin	4:6, 6:7(4)
Zwycięzca	8.	14 kwietnia 2013	Houston	Ceglana	John Peers	Bob Bryan Mike Bryan	1:6, 7:6(3), 12–10
Zwycięzca	9.	28 lipca 2013	Gstaad	Ceglana	John Peers	Pablo Andújar Guillermo García-López	6:3, 6:4
Zwycięzca	10.	29 września 2013	Bangkok	Twarda (hala)	John Peers	Tomasz Bednarek Johan Brunström	6:3, 3:6, 10–6
Finalista	6.	6 października 2013	Tokio	Twarda	John Peers	Rohan Bopanna Édouard Roger-Vasselin	6:7(5), 4:6
Zwycięzca	11.	4 maja 2014	Monachium	Ceglana	John Peers	Colin Fleming Ross Hutchins	6:4, 6:2
Finalista	7.	15 czerwca 2014	Londyn	Trawiasta	John Peers	Alexander Peya Bruno Soares	6:4, 6:7(4), 4–10
Finalista	8.	23 sierpnia 2014	Winston-Salem	Twarda	John Peers	Juan Sebastián Cabal Robert Farah	3:6, 4:6
Finalista	9.	28 września 2014	Kuala Lumpur	Twarda (hala)	John Peers	Marcin Matkowski Leander Paes	6:3, 6:7(5), 5–10
Zwycięzca	12.	11 stycznia 2015	Brisbane	Twarda	John Peers	Ołeksandr Dołhopołow Kei Nishikori	6:3, 7:6(4)
Finalista	10.	15 lutego 2015	Rotterdam	Twarda (hala)	John Peers	Jean-Julien Rojer Horia Tecău	6:3, 3:6, 8–10
Finalista	11.	26 kwietnia 2015	Barcelona	Ceglana	John Peers	Marin Draganja Henri Kontinen	3:6, 7:6(6), 9–11
Finalista	12.	11 lipca 2015	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Peers	Jean-Julien Rojer Horia Tecău	6:7(5), 4:6, 4:6
Zwycięzca	13.	2 sierpnia 2015	Hamburg	Ceglana	John Peers	Juan Sebastián Cabal Robert Farah	2:6, 6:3, 10–8
Finalista	13.	12 września 2015	US Open, Nowy Jork	Twarda	John Peers	Pierre-Hugues Herbert Nicolas Mahut	4:6, 4:6
Finalista	14.	25 października 2015	Wiedeń	Twarda	John Peers	Łukasz Kubot Marcelo Melo	6:4, 6:7(3); 6–10
Finalista	15.	1 listopada 2015	Bazylea	Twarda (hala)	John Peers	Alexander Peya Bruno Soares	5:7, 5:7
Zwycięzca	14.	16 stycznia 2016	Sydney	Twarda	Bruno Soares	Rohan Bopanna Florin Mergea	6:3, 7:6(6)
Zwycięzca	15.	30 stycznia 2016	Australian Open, Melbourne	Twarda	Bruno Soares	Daniel Nestor Radek Štěpánek	2:6, 6:4, 7:5
Finalista	16.	18 kwietnia 2016	Monte Carlo	Ceglana	Bruno Soares	Pierre-Hugues Herbert Nicolas Mahut	6:4, 0:6, 6–10
Finalista	17.	31 lipca 2016	Toronto	Twarda	Bruno Soares	Ivan Dodig Marcelo Melo	4:6, 4:6
Zwycięzca	16.	10 września 2016	US Open, Nowy Jork	Twarda	Bruno Soares	Pablo Carreño-Busta Guillermo García-López	6:2, 6:3
Finalista	18.	14 stycznia 2017	Sydney	Twarda	Bruno Soares	Wesley Koolhof Matwé Middelkoop	3:6, 5:7
Zwycięzca	17.	5 marca 2017	Acapulco	Twarda	Bruno Soares	John Isner Feliciano López	6:3, 6:3
Zwycięzca	18.	18 czerwca 2017	Stuttgart	Trawiasta	Bruno Soares	Oliver Marach Mate Pavić	6:7(4), 7:5, 10–5
Zwycięzca	19.	25 czerwca 2017	Londyn	Trawiasta	Bruno Soares	Julien Benneteau Édouard Roger-Vasselin	6:2, 6:3
Finalista	19.	20 sierpnia 2017	Cincinnati	Twarda	Bruno Soares	Pierre-Hugues Herbert Nicolas Mahut	6:7(6), 4:6
Finalista	20.	8 października 2017	Tokio	Twarda	Bruno Soares	Ben McLachlan Yasutaka Uchiyama	4:6, 6:7(1)
Finalista	21.	5 stycznia 2018	Doha	Twarda	Bruno Soares	Oliver Marach Mate Pavić	2:6, 6:7(6)
Zwycięzca	20.	3 marca 2018	Acapulco	Twarda	Bruno Soares	Bob Bryan Mike Bryan	7:6(4), 7:5

Gra mieszana (3–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	7 lipca 2007	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Jelena Janković	Alicia Molik Jonas Björkman	6:4, 3:6, 6:1
Finalista	1.	3 września 2008	US Open, Nowy Jork	Twarda	Liezel Huber	Cara Black Leander Paes	6:7(6), 4:6
Zwycięzca	2.	16 lipca 2017	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Martina Hingis	Heather Watson Henri Kontinen	6:4, 6:4
Zwycięzca	3.	9 września 2017	US Open, Nowy Jork	Twarda	Martina Hingis	Chan Hao-ching Michael Venus	6:1, 4:6, 10–8

Bibliografia

• Profil na stronie ATP (ang.). atpworldtour.com. [dostęp 3 września 2013].
• Profil na stronie ITF (ang.). itftennis.com. [dostęp 3 września 2013].
• Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). daviscup.com. [dostęp 3 września 2013].