Jan Biliszczuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Biliszczuk
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1949
Bronice

profesor nauk technicznych
Specjalność: budowa mostów
Alma Mater

Politechnika Wrocławska

Habilitacja

1987

Profesura

15 listopada 1997

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Wrocławska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Odznaka Honorowa Wrocławia

Jan Biliszczuk (ur. 10 stycznia 1949 w Bronicach) – profesor dr hab. nauk technicznych o specjalności budowa mostów, inżynier budownictwa, nauczyciel akademicki. Jest synem Mikołaja i Heleny z domu Rasławskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1962–1967 był uczniem zielonogórskiego Technikum Drogowego, następnie studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej, gdzie otrzymał dyplom magistra inżyniera budownictwa lądowego w specjalności „budowa mostów”. Doktorat obronił, przedstawiając dysertację Reologiczna redystrybucja stanu naprężenia w niejednorodnych, izostatycznych konstrukcjach betonowych (promotorem był prof. inż. Jan Kmita). W 1987 na Wydziale Budownictwa Lądowego PWr, po pozytywnej weryfikacji dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej pt. Beton – tworzywo do budowy mostów, uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1997 otrzymał tytuł naukowy profesora.

Od 1972 pracuje na Politechnice Wrocławskiej, obecnie na stanowisku profesora zwyczajnego w Zakładzie Mostów Instytutu Inżynierii Lądowej na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej. Zawodowo pracował też, między innymi, w warszawskim „Transprojekcie” i Szczecińskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego. Jest także współwłaścicielem Zespołu Badawczo-Projektowego „Mosty-Wrocław”.

Od 1984 jest członkiem Sekcji Konstrukcji Betonowych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, a w latach 1994–1996 był tam również członkiem Zespołu Konstrukcji Drewnianych. W 2002 objął funkcję krajowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej w Polskiej Izbie Inżynierów Budownictwa.

Jest głównym projektantem najwyższego i najdłuższego w Polsce mostu podwieszanegomostu Rędzińskiego we Wrocławiu.

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Wybór publikacji[edytuj | edytuj kod]

Jest autorem lub współautorem ponad 200 publikacji, między innymi:

  • Reologiczna redystrybucja stanu naprężenia w niejednorodnych, izostatycznych konstrukcjach betonowych, Warszawa-Łódź, PWN 1982 ISBN 978-83-01-03716-1.
  • Beton – tworzywo do budowy mostów[6] (1986)
  • Projektowanie stalowych kładek dla pieszych, Wrocław, Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2007, ISBN 978-83-7125-118-4.
  • Podwieszony most przez Wisłę w Płocku, Wrocław, Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2007. ISBN 978-83-7125-155-9.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. M.P. z 2003 r. nr 10, poz. 142
  2. M.P. z 1997 r. nr 84, poz. 843
  3. Odznaka Honorowa Wrocławia - Wrocław z wdzięcznością "Wratislavia Grato Animo" [online], bip.um.wroc.pl [dostęp 2022-11-14].
  4. Medal im. prof. Bryły i prof. Żenczykowskiego. zgpzitb.org.pl. [dostęp 2024-02-03].
  5. Stefan Pyrak. O patronach i laureatach medali Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. „Inżynieria i Budownictwo”, s. 452-460, 9/ 2020. ISSN 0021-0315. [dostęp 2023-12-18]. 
  6. Jan Biliszczuk: Beton – tworzywo do budowy mostów. Wrocław: Wyd. PWr, 1986. OCLC 749351308.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]