Jan Bociański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Bociański
Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1902
Pleszew

Data i miejsce śmierci

5 listopada 1974
Londyn

Kierownik Konsulatu RP w Ostrawie
Okres

od 1938

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Zasługi (II RP) Kawaler Orderu Karola III (Hiszpania)

Jan Bociański (ur. 3 listopada 1902 w Pleszewie, zm. 5 listopada 1974 w Londynie) – polski prawnik, oficer wywiadu wojskowego, urzędnik rządowy i konsularny, dyplomata.

Urodził się w rodzinie chłopskiej jako syn Wojciecha i Wiktorii z d. Stefaniak[1]. Uczestnik powstania wielkopolskiego 1918 r. – szef kompanii w 1 Pułku Grenadierów Kujawskich[2]. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Poznańskiego (1926). Urzędnik Prezydium Rady Ministrów, m.in. w charakterze sekretarza premierów – Józefa Piłsudskiego, Kazimierza Bartla i Kazimierza Świtalskiego (1926–1931). Oficer Oddziału II Sztabu Generalnego realizujący zadania pod przykryciem w polskiej służbie zagranicznej, m.in. w charakterze attaché ambasady w Paryżu (1931–1933), attaché i wicekonsula w Opolu (1933–1935), wicekonsula w Ostrawie (1935–1938), kier. konsulatu tamże (1938), zastępcy naczelnika wydziału prasowego MSZ (1939). Następnie brał udział w kampanii wrześniowej pełniąc funkcje wywiadowcze, tłumacza w dowództwie saperów w I Korpusie Polskim w Wielkiej Brytanii[1], kierownika referatu żydowskiego MSZ emigracyjnego w Londynie (1943–1945).

Na przełomie lat 1933–1934 Bociański współtworzył na Śląsku Opolskim pierwszą organizację niepodległościową. Podobne struktury Bociański stworzył w 1938 na tzw. Zaolziu, a więc Śląsku Cieszyńskim, i szerzej – na Śląsku Czeskim m.in. pod nazwą „Zespół”.

Brat, płk dypl. Ludwik Bociański pełnił m.in. funkcje – szefa Wydziału Wywiadowczego Oddziału II Sztabu Generalnego, wojewody wileńskiego i poznańskiego[1]. Bracia zostali pochowani razem na londyńskim cmentarzu Gunnersbury.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Bociański Ludwik 1892–1970. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 2015-12-28].
  2. Powstanie Wielkopolskie – Batalion Nadgoplański i jego dowódca kapitan Kazimierz Dratwiński zapomniany bohater. kruszwica.tk, 2013-01-17. [dostęp 2015-12-28].
  3. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie publicznej”.
  4. M.P. z 1930 r. nr 60, poz. 90 „za wyjątkowo gorliwą i pełną poświęcenia pracę na stanowisku sekretarza Prezesa Rady Ministrów”.
  5. Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r. Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, Warszawa - 1933.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko-niemieckim i polsko-czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego Katowice 2004, 206 s., ISBN 83-226-1334-2

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]