Jan Freyman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Freyman
Ilustracja
Jan Freyman w 1935 roku
Data i miejsce urodzenia

22 października 1900
Bachmacz

Data i miejsce śmierci

29 września 1970
Vancouver

Poseł na Sejm IV kadencji (II RP)
Okres

od 1935
do 1938

Przynależność polityczna

BBWR

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości

Jan Freyman (ur. 22 października 1900 w Bachmaczu[1], zm. 29 września 1970 w Vancouver) – polski inżynier-leśnik, działacz społeczny, polityk, poseł na Sejm w II RP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Gimnazjum im. ks. J. Poniatowskego (matura w 1922 roku) i studia na SGGW w Warszawie[1], uzyskując dyplom inżyniera-leśnika w 1930 roku. Uzupełnił studia w Instytucie Nauki Organizacji Pracy[1]. Odbył praktykę w dyrekcji warszawskiej lasów państwowych (w 1922 roku) i w zakładach przemysłu drzewnego w Danii w 1925 roku[2][1].

Do 1914 roku mieszkał i uczył się w Kiszyniowie i Łodzi, na początku I wojny światowej mieszkał w rodzinnym majątku Swida. W latach 1917–1919 należał do POW na Ukrainie i w Besarabii[1] oraz do Drużyny Harcerskiej im. T. Kościuszki w Kiszyniowie. W 1919 roku dotarł (przez Bukareszt i Budapeszt) do Krakowa (gdzie działał w VI Drużynie Harcerskiej), a następnie Warszawy (działał w XIV i XX Drużynie Harcerskiej). W czasie wojny polsko-bolszewickiej w latach 1920–1921 walczył ochotniczo w 205 pułku piechoty i 2 pułku ułanów Grochowskich[1]. Był ranny w czasie bitwy pod Miastkowem i został zwolniony do rezerwy jako uczeń-żołnierz 21 pułku piechoty. W 1929 roku dostał awans na stopień podporucznika rezerwy WP.

Podczas studiów pracował w harcerstwie i organizacjach szkolno-akademickich m.in. był: wiceprezesem Akademickiego Koła Pracy Naukowej SGGW, członkiem Kuratorium Ognisk Akademickich dla Polaków z Rusi, prezesem Ogniska Akademickiego PCK i wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Ulicy, dyrektorem 4 burs: w PCK (dla ucznia-żołnierza), w Polsko-Amerykańskim Komitecie Pomocy Dzieciom (dla młodzieży z kresów), w Centralnym Związku Osadników i Polskim Towarzystwie Emigracyjnym. W latach 1930–1935 pracował w Sekretariacie Generalnym BBWR[1] (gdzie był radcą ds. leśnych). Od 1933 roku był członkiem Warszawskiego Klubu Społeczno-Ekonomicznego. Był współtwórcą i wiceprezesem Wydziału Wykonawczego Organizacji Młodzieży Pracującej i członkiem zarządu Instytutu Szerzenia Praktycznej Wiedzy Przemysłowej[3].

W 1935 roku został wybrany 90 598 głosami z listy państwowej w okręgu nr 55 obejmującym powiaty: piński, łuniniecki i stoliński. Kandydowanie z okręgu, z którego nie pochodził, wzbudziło lokalne kontrowersje[4].

W IV kadencji pracował w komisji budżetowej (w której był zastępcą członka od grudnia 1936 roku), oświatowej i rolnej. W czerwcu 1938 roku został wybrany do specjalnej komisji ds. aprowizacji[2][3].

Podczas II wojny światowej walczył w stopniu porucznika w II Korpusie PSZ. Po wojnie pozostał na uchodźstwie w Kanadzie[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Aleksandra[1] (właściciela majątku Swida w guberni kijowskiej) i Olgi z domu Kwaśnickiej[1].

Ożenił się z Haliną Kotowską[1].

Jego brat Marcin Stanisław, major WP, odznaczony Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, został zamordowany przez Rosjan w 1940 roku w Charkowie[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938. reprint Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984
  2. a b Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 182.
  3. a b c d Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Jan Freyman. [dostęp 2012-06-24].
  4. Piotr Cichoradzki. Wybory parlamentarne 1935 r. w okręgu nr 55 (Pińsk, Łuniniec, Stolin). „Гістарычная Брама”. 25, 2010. [dostęp 2012-06-24]. 
  5. M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  6. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.