Jan Gawroński (dyplomata)

Jan Gawroński
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1892 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 stycznia 1983 ; Rzym
	Chargé d’affaires/Poseł RP w Austrii
Okres	od 1 października 1933; do 24 marca 1938
Poprzednik	Michał Mościcki
Następca	likwidacji placówki
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Gawroński (ur. 25 stycznia 1892 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1983 w Rzymie) – polski pisarz, dyplomata II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Heleny z Lubomirskich. Od 1919 pracował w służbie dyplomatycznej RP, kolejno w Szwajcarii, Niemczech, Holandii, Turcji i Austrii. od 1929 do 1932 był radcą Poselstwa RP w Ankarze, następnie przez rok pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od 1933 był radcą w Ambasadzie RP w Wiedniu, a w 1934 objął funkcję ambasadora w Wiedniu i pełnił ją do 1938. Po utracie niezawisłości przez Austrię (anschluss) odwołany do Warszawy. Tam zastał go napad hitlerowski. Jesienią 1939 przedostał się z rodziną do Włoch. W okresie II wojny światowej utrzymywał poprawne stosunki z faszystami włoskimi, traktując ich jako przeciwwagę dla narodowego socjalizmu, a w ostateczności jako integralną część koalicji antyhitlerowskiej.

Po wojnie pozostał na emigracji we Włoszech. Opublikował kilka książek wspomnieniowych i podróżniczych^[1]^[2]. Zgodnie ze swoją ostatnią wolą spoczął w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 6-2-11)^[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Wiosną 1925 poślubił Lucianę Frassati – córkę założyciela gazety La Stampa i siostrę późniejszego błogosławionego Piera Giorgio Frassatiego. Mieli sześcioro dzieci: Jaś, Alfredo, Wanda, Giovanna, Maria Grazia, Nella.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)^[4]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[5]
Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[5]

Książki[edytuj | edytuj kod]

Dyplomatyczne wagary (1965)
Moja misja w Wiedniu: 1932–1938 (1965)
Wzdłuż mojej drogi: sylwetki i wspomnienia (1968)
Do źródła muz: greckie wrażenia dyletanta (1970)
Drogi prowadzą do Rzymu: wspomnienia i refleksje (1972)
Gdzie wzrok nie sięga…: refleksje z wędrówki po Jonii (1973)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009. [dostęp 2010-01-01]. (pol.).
↑ Jarosław Mikołajewski, Z dyplomaty pisarz, Gazeta Wyborcza, 25 stycznia 2013
↑ Dane w serwisie Sejm Wielki
↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.
↑ ^a ^b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r.. Warszawa: Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1933, s. 28. [dostęp 2020-10-29].

[1] Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009. [dostęp 2010-01-01]. (pol.).

[2] Jarosław Mikołajewski, Z dyplomaty pisarz, Gazeta Wyborcza, 25 stycznia 2013

[3] Dane w serwisie Sejm Wielki

[4] M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.

[:0-5] Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r.. Warszawa: Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1933, s. 28. [dostęp 2020-10-29].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]