Jan Grosfeld
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: antropologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura |
12 stycznia 2012 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Jan Grosfeld (ur. 1 maja 1946 w Warszawie, ojciec Leon Grosfeld, matka Olga Grosfeld z domu Eichhorn, siostra Irena Grosfeld-Smolar) – polski ekonomista, politolog, prof. dr hab. nauk humanistycznych o specjalności antropologia, emerytowany profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego[1]. Uczestnik Drogi neokatechumenalnej w Kościele katolickim, członek Komitetu Episkopatu Polski do Dialogu z Judaizmem. Autor wielu książek i artykułów o tematyce społeczno-religijnej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1963–1968 studiował na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego. W trakcie tzw. wydarzeń marcowych i rozpętanej kampanii antysemickiej został wyrzucony ze studiów, które ukończył eksternistycznie w 1969. W latach 1970–1984 był pracownikiem Spółdzielczego Instytutu Badawczego w Warszawie. W 1975 doktoryzował się z teorii ekonomii w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu, a w 1981 habilitował się w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W latach 1981–1987 był członkiem redakcji miesięcznika „Znak”, a w latach 1989–1995 miesięcznika „Powściągliwość i Praca”. W 1992 został członkiem Komitetu Episkopatu Polski ds. Dialogu z Judaizmem, w 1993 członkiem Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. W 1994 został profesorem w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Do 2018 pracował w Instytucie Politologii tegoż uniwersytetu; kierował katedrą Teorii Polityki i Myśli Politycznej, a wcześniej katedrą Cywilizacji i Kultury Europejskiej oraz katedrą Współczesnej Myśli Społecznej Kościoła. Do emerytury w roku 2018 był redaktorem naczelnym czasopisma „Chrześcijaństwo-Świat-Polityka”, którego był założycielem.
Jego zainteresowania naukowe to ciągłość i zmienność w nauczaniu społecznym Kościoła, antropologia judeo-chrześcijańska, dialog chrześcijańsko-żydowski, żydowskie korzenie cywilizacji europejskiej.
Na początku 2012 roku otrzymał z rąk prezydenta RP tytuł profesora nauk humanistycznych[1][2].
Za wkład w dialog chrześcijańsko- żydowski:
W roku 2020 otrzymał nagrodę im. Ks. Stanisława Musiała w Krakowie
W roku 2022 otrzymał nagrodę Menora Dialogu w Poznaniu
Pochodzi z zasymilowanej rodziny żydowskiej, przyjął chrzest w 1981. Od 1985 uczestniczy w Drodze neokatechumenalnej. Żonaty z Barbarą Grosfeld, z d. Szepczyńską.
Książki[edytuj | edytuj kod]
- Les coopératives et les changements agraires en Amérique Latine (1978)
- Znaczenie spółdzielczości w rozwoju społeczno-ekonomicznym Ameryki Łacińskiej (1981)
- O pokusie zejścia z Krzyża (1986)
- Krzyż i gwiazda Dawida (1999)
- Czekanie na Mesjasza (2003)
- Od lęku do nadziei: chrześcijanie, Żydzi, świat (2011)
- Dlaczego chrześcijanie potrzebują Żydów (2018)
- Ponad ekonomią wstęp i (red. 1985)
- Religia i ekonomia (wstęp i red. 1989)
- Zmagania początku tysiąclecia (red. wraz z Michalem Gieryczem) (2012)
- 50 lat później. Posoborowe dylematy współczesnego Kościoła (red. 2014)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jan Grosfeld, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-06-20].[martwy link]
- ↑ Nominacje profesorskie, komunikat na stronie prezydent.pl z 22 lutego 2012. prezydent.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-13)]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Polak: Kto jest kim w Kościele, wyd. KAI 1999
- Jan Grosfeld na stronie Instytutu Politologii UKSW