Jan Kamiński (dywersant)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Kamiński
Koc, Małachowski
Ilustracja
kapral kapral
Data i miejsce urodzenia

1907 lub 1917
Żytyń Wielki

Data i miejsce śmierci

9 marca 1944
Boratyn

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ZWZ-AK
partyzantka radziecka

Jednostki

Oddział partyzancki „Zwycięzcy”

Stanowiska

zastępca dowódcy rówieńskiej grupy wywiadowczo-dywersyjnej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Order Lenina

Jan Kamiński ps. Koc, Małachowski (ur. 1907 lub 1917 w Żytynie, zm. 9 marca 1944 w Boratynie) – piekarz, kapral Wojska Polskiego, konspirator ZWZ/AK, radziecki dywersant, prawa ręka agenta Nikołaja Kuzniecowa.

Od prawej: Iwan Prichodko, Jan Kamiński i Nikołaj Kuzniecow

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława. Zarówno przed wojną jak i w trakcie okupacji pracował w Równem jako piekarz[1]. Walczył jako podoficer w wojnie obronnej[2], następnie należał do Związku Walki Zbrojnej (od 1942 Armia Krajowa). Na skutek rozbicia lokalnych struktur polskiego podziemia Kamiński wstąpił do radzieckiego oddziału partyzanckiego „Zwycięzcy” ppłk Dmitrija Miedwiediewa ps. „Dima”. Pozostał jednak w Równem, gdzie prowadził dla Sowietów działalność wywiadowczą rozpracowując lokalne struktury okupanta oraz organizował lokale konspiracyjne.

Wszedł w skład rówieńskiej grupy wywiadowczo-dywersyjnej (podległej oddziałowi „Zwycięzcy”), którą dowodził st. lejt. Nikołaj Kuzniecow (znany także jako Nikołaj Graczow) ps. „Puch” podszywający się pod oficera Wehrmachtu por. Paula Sieberta. Kamiński brał udział w akcjach dokonywanych przez Kuzniecowa, min. w zabójstwach gen. Ilgena oraz dr Bauera, także udając niemieckiego żołnierza. Z czasem Jan Kamiński został zastępcą „Pucha”.

W lutym 1944, po dekonspiracji, Kuzniecow podjął decyzję o przejściu frontu wraz z obecymi przy nim Kamińskim i Iwanem Biełowem. Na początku marca trójka dywersantów została zatrzymana przez UPA. Między stronami wywiązała się strzelanina, w której poległ Jan Kamiński i Biełow. Nikołaj Kuzniecow rozerwał się granatem.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Партизанскими Тропами [online], ok.ru [dostęp 2018-09-27] (ros.).
  2. II wojna światowa. Na tyłach frontu wschodniego, str. 63.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • "II wojna światowa. Na tyłach frontu wschodniego"
  • "Это было под Ровно" (1948) Д. Н. Медведева
  • "Сильные духом", роман Д. Н. Медведева
  • "Николай Кузнецов" в серии "Жизнь замечательных людей".
  • "Человек, который не знал страха". Бранко Китанович.
  • "Так начиналась легенда". Геннадий Константинович Конин.
  • "Легенда советской разведки". Теодор Гладков.
  • "Кузовкин Глеб". Безопасность Родины храня.