Jan Konopnicki
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: pedagogika | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia |
Wyższa Szkoła Wychowania Fizycznego we Wrocławiu |
| Rektor WSWF | |
| Odznaczenia | |
| |
Jan Konopnicki (ur. 22 września 1905 w Krakowie, zm. 29 listopada 1980 tamże) – polski pedagog, badacz szkolnictwa.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 22 września 1905 w Krakowie, w rodzinie nauczyciela Edwarda i Anieli z Dąbrowskich. Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie[1]. Studiował historię i pedagogikę na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doktoryzował się w dziedzinie historii w 1930. W latach 1928–1929 pracował jako nauczyciel historii w Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Oświęcimiu, następnie uczył przedmiotów pedagogicznych w seminariach nauczycielskich w Zaleszczykach (1930–1932) i Stanisławowie (1932–1934). Od 1934 do 1939 pełnił funkcję podinspektora szkolnego w Gródku Jagiellońskim.
Po wybuchu II wojny światowej poprzez Węgry przedostał się do Francji gdzie wstąpił do II Dywizji i Szkoły Podchorążych Armii Polskiej w Coëtquidan. W czerwcu 1940 razem z wojskiem został ewakuowany na Wyspy Brytyjskie. Służył w wojsku polskim rozlokowanym na terenie Szkocji (2 Batalion I Brygady Strzelców). W latach 1942–1946 organizował Polskie Studium Pedagogiczne w Edynburgu[2].
Do kraju wrócił w 1946. Od roku 1948 we Wrocławiu był wykładowcą pedagogiki w Studium Wychowania Fizycznego, następnie w latach 1953–1956 Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego, w latach 1954–1956 pełnił funkcję prodziekana ds. wychowawczych oraz kierownika Katedry Teorii i Metodyki Wychowania Fizycznego. W 1956 został mianowany docentem, a w 1959 profesorem nadzwyczajnym. W latach 1956–1962 był rektorem WSWF. Od 1962 pracował w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego. Następnie w Krakowie objął kierownictwo Katedry Pedagogiki Eksperymentalnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W 1973 został mianowany profesorem zwyczajnym.
Badacz społecznych uwarunkowań sukcesów i niepowodzeń szkolnych oraz społecznego niedostosowania młodzieży. Stworzył fundamenty teoretyczne tzw. krakowskiej szkoły resocjalizacji[3].
Miał żonę Walerię (1906–1994) i dwie córki: Marię oraz Wiesławę.
Zmarł 28 listopada 1980 w Krakowie[2]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Tdelta-płd-po lewej Majorów)[4].
Ważniejsze prace[edytuj | edytuj kod]
- O metodach nauczania (1948)
- Problem opóźnienia w nauce szkolnej (1961)
- Powodzenia i niepowodzenia szkolne (1966)
- Niedostosowanie społeczne (1971)
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Witold Chmielewski, Jan Konopnicki (1905–1980) - badacz szkolnictwa i organizator edukacji nauczycieli polskich na uchodźstwie, „Studia Paedagogica Ignatiana”, 21 (2), 2018, s. 37–62, DOI: 10.12775/SPI.2018.2.002, ISSN 2450-5366 [dostęp 2021-12-15] (pol.).
- ↑ a b Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 41, s. 97, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Lista Pamięci - In memoriam - Uniwersytet Jagielloński [online], in-memoriam.uj.edu.pl [dostęp 2021-12-15].
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2021-12-15].
- ↑ Tablica pamiątkowa - prof. Jan Konopnicki [online], Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu [dostęp 2021-12-15] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W. Okoń, Nowy słownik pedagogiczny, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa 2007, s. 190.