Jan Krasowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Krasowski
Ilustracja
Jan Krasowski 28 marca 2016
pułkownik pułkownik
Data urodzenia

3 lutego 1924

Data i miejsce śmierci

7 maja 2016
Szczecin, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1943–1976

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL

Jednostki

1 Dywizja Piechoty
3 Dywizja Piechoty
7 Dywizja Piechoty
6 Oddział WOP
15 Brygada WOP
3 Brygada WOP
GB WOP

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal „Za udział w walkach o Berlin” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Złota Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL”

Jan Krasowski (ur. 3 lutego 1924, zm. 7 maja 2016 w Szczecinie) – polski wojskowy, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W roku 1940 został aresztowany i wywieziony na Syberię, gdzie pracował w lesie jako drwal. W roku 1943 wstąpił na ochotnika do organizującej się w Sielcach nad Oką 1 Dywizji Piechoty i został przydzielony do kompanii ckm 2 Pułku Piechoty. Brał udział w bitwie pod Lenino, jako dowódca plutonu ckm w 7 pułku piechoty. W styczniu 1944 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 w Riazaniu, którą ukończył we wrześniu w stopniu podporucznika i został przydzielony do 35 pułku piechoty, na stanowisko dowódcy kompanii ckm. Wojenny szlak bojowy zakończył w rejonie Drezna na stanowisku szefa sztabu batalionu piechoty.

Po rocznym szkoleniu w Centrum Szkolenia Piechoty w Rembertowie w listopadzie 1946 roku objął stanowisko szefa sztabu 29 Komendy Odcinka w Kleszczelach, a następnie został dowódcą 19 batalionu OP. W styczniu 1951 roku objął stanowisko dowódcy 32 batalionu w Nowym Targu, a w grudniu tego roku 153 batalionu Ustka i był nim do czasu do jego rozformowania. Do Górnośląskiej Brygady WOP został przeniesiony pod koniec 1955 roku na stanowisko dowódcy 44 batalionu WOP w Głubczycach. Był nim do jego rozformowania w 1961 roku, a potem od 1962 roku dowodził batalionem Cieszyn do jego rozformowania w 1976 roku.

Pozostawał w dyspozycji biura kadr do sierpnia tegoż roku, kiedy to przeszedł do rezerwy.

Przez wiele lat był prezesem koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Organizacji Rodzin Wojska Polskiego.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stefan Gacek: Górnośląska Brygada WOP. Rys historyczny 1945-1991. Gliwice: Wydawnictwo Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, 2005, s. 12,15,50-51,64.